ΔΙΨΑΕΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΤΟΝ ΘΕΟΝ!

Ψαλμοί 143: 6 Εκτείνω προς σε τας χείρας μου· η ψυχή μου σε διψά ως γη άνυδρος.

Η ψυχή διψάει! Η ψυχή πεινάει! Ποιος το αντιλαμβάνεται;

Η ψυχή μας είναι ένα κομμάτι από τον Θεό δοσμένο στον άνθρωπο, ώστε να διαφέρει από όλα τα έμψυχα όντα τα οποία γέννησε η Γή, ή η Θάλασσα. Ο άνθρωπος γεννήθηκε διαφορετικά: «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ' εικόνα εαυτού· κατ' εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν· άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς».

Λίγο πιο κάτω διαβάζουμε: «Και έπλασε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης. και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν».

Δύο πράγματα που πρέπει να προσέξουμε είναι (α) «κατ’ εικόνα Θεού και (β) «ψυχή ζώσα αιωνίως». 

Η ψυχή μας είναι το κέντρο της αιώνιας ύπαρξης μας. Αποτελείται από τα συναισθήματα, από τις έξεις και τα πάθη, όλα επίκτητα. Τα αποκτήσαμε καθώς μεγαλώσαμε σε ένα περιβάλλον εχθρικό, με χίλιους κινδύνους κάθε ημέρα από πείνα, μέχρι απώλεια ζωής είτε οργανωμένα είτε από αμέλεια. Ιδιαίτερα τρεις γενιές πίσω, οι άνθρωποι έζησαν μεγάλους και ατελείωτους πολέμους και έμαθαν να ζουν με πίκρες, μίσος και έχθρα στον πλησίον.

Όμως, ανεξάρτητα από τις φοβερές ή όχι, εμπειρίες μας η ψυχή μας διψά και πεινά για κάτι που δεν έχουμε δώσει σημασία. Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς, δίδαξε στην επί του όρους ομιλία: «Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, διότι αυτοί θέλουσι χορτασθή». Και ακόμη: «Μακάριοι οι καθαροί την καρδίαν, διότι αυτοί θέλουσιν ιδεί τον Θεόν». Όταν ο Κύριος έβλεπε το πλήθος των ανθρώπων, διέκρινε μέσα στην καρδιά των και διάβαζε την δίψα της ψυχής των. Τι ήταν αυτό που ζητούσαν; Η θεραπεία; Το σημείο και το τεράστιο; Και όταν ο Κύριος αποφάσιζε να θεραπεύσει ήταν ακριβώς η διάκριση: «η πίστη σου σε έσωσε». Άρα ο Κύριος θεράπευε μόνον όταν ο άνθρωπος πίστευε στο λόγο του Θεού που άκουγε, μετανοούσε αναγνωρίζοντας την αμαρτία και την ανομία του και έδινε την ματιά του με μεγάλη προσοχή στο πρόσωπο του Ιησού, φωνάζοντας Κύριε, Ιησού ελέησον με!    

    

Σε μια μεγάλη εορτή σην Ιερουσαλήμ, στάθηκε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, φωνάζοντας: «Εάν τις διψά, ας έρχηται προς εμέ και ας πίνη».

Ξεκαθάρισε ο Κύριος τον τρόπο και την προϋπόθεση, που πλησιάζουμε ώστε να λάβουμε ευλογία. Μοιάζει με μια καθαρή πηγή ύδατος, που την πλησιάζεις μόνον όταν διψάς, διαφορετικά την προσπερνάς αδιάφορα.

Ο Δαβίδ, ο χρισμένος βασιλιάς του Ισραήλ ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος, γεμάτος από ατελείωτη δίψα για τον ζωντανό Θεό, που διδάχτηκε και είδε στην ζωή του από μικρό παιδί. Ενώπιον του βασιλιά Σαούλ, μπροστά στον κίνδυνο του Γολιάθ, θυμάται και λέγει: «Ο δούλός σου έβοσκε τα πρόβατα του πατρός αυτού, και ήλθε λέων και άρκτος και ήρπασε πρόβατον εκ του ποιμνίου· και εξήλθον κατόπιν αυτού και επάταξα αυτόν και ηλευθέρωσα αυτό εκ του στόματος αυτού· και καθώς εσηκώθη εναντίον μου, ήρπασα αυτόν από της σιαγόνος και επάταξα αυτόν και εθανάτωσα αυτόν· επάταξεν ο δούλός σου και τον λέοντα και την άρκτον· και ο Φιλισταίος ούτος ο απερίτμητος θέλει είσθαι ως εν εκ τούτων, επειδή εξουθένησε τα στρατεύματα του Θεού του ζώντος».

Όταν ο Θεός έσωσε τον Δαβίδ εκ πάντων των εχθρών αυτού έγραψε τον Ψαλμό 18: «Ο Κύριος είναι πέτρα μου και φρούριόν μου και ελευθερωτής μου· Θεός μου, βράχος μου· επ' αυτόν θέλω ελπίζει· η ασπίς μου και το κέρας της σωτηρίας μου· υψηλός πύργος μου. Θέλω επικαλεσθή τον αξιΰμνητον Κύριον, και εκ των εχθρών μου θέλω σωθή».

Τα δε τελευταία λόγια του Δαβίδ, μεταξύ άλλων, ήσαν: «Πνεύμα Κυρίου ελάλησε δι' εμού, και ο λόγος αυτού ήλθεν επί της γλώσσης μου. Ο Θεός του Ισραήλ είπε προς εμέ, ο Βράχος του Ισραήλ ελάλησεν, Ο εξουσιάζων επί ανθρώπους ας ήναι δίκαιος, εξουσιάζων μετά φόβου Θεού· Και θέλει είσθαι ως το φως της πρωΐας, όταν ανατέλλη ο ήλιος πρωΐας ανεφέλου, ως η εκ της γης χλόη από της λάμψεως της εκ της βροχής».

Οι πιο πολλοί Ψαλμοί περιέχουν το στοιχείο της δίψας του Δαβίδ, προς τον Θεό. Διαβάζουμε: «Επιποθεί και μάλιστα λιποθυμεί ψυχή μου διά τας αυλάς του Κυρίου· η καρδία μου και η σαρξ μου αγαλλιώνται διά τον Θεόν τον ζώντα».

Όταν ο Κύριος Ιησούς κάλεσε τους ανθρώπους κοντά του, εστίασε στην ψυχή των και το πνεύμα των. Διαβάζουμε: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες (την ψυχή) και πεφορτισμένοι (το πνεύμα), και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ' υμάς και μάθετε απ' εμού, διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν, και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών· διότι ο ζυγός μου είναι καλός και το φορτίον μου ελαφρόν».

Σήμερα, οι άνθρωποι είναι κουρασμένοι ψυχικά και συγχυσμένοι πνευματικά. Με τις ίδιες προϋποθέσεις, ο Κύριος καλεί με ένα προσωπικό τρόπο κάθε άνθρωπο χωρίς προσωποληψία ή αποστροφή. Μάλιστα, τονίζει: «Πας»!,   «Όστις»!  

Στην Αποκάλυψη του Ιησού προς τον Ιωάννη, διαβάζουμε: «Και το Πνεύμα και η νύμφη λέγουσιν· Ελθέ. Και όστις ακούει, ας είπη. Ελθέ. Και όστις διψά, ας έλθη, και όστις θέλει, ας λαμβάνη δωρεάν το ύδωρ της ζωής».

Στο ευαγγέλιο του Ιωάννη διαβάζουμε: «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον».

Ψαλμοί 42: 2 Διψά η ψυχή μου τον Θεόν, τον Θεόν τον ζώντα· πότε θέλω ελθεί και θέλω φανή ενώπιον του Θεού;