ΕΥΛΟΓΕΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ!

Ψαλμοί 42: 2 Διψά η ψυχή μου τον Θεόν, τον Θεόν τον ζώντα· πότε θέλω ελθεί και θέλω φανή ενώπιον του Θεού;

Μιλάει το πνεύμα του ανθρώπου προς την ψυχή; Ναι! 

Πώς; Μιλάει η λογική, προς τα συναισθήματα. Μιλά το πνεύμα του ανθρώπου που γνώρισε τον Θεό, προς τα ευαίσθητα συναισθήματα  της ψυχής του ανθρώπου. Ιδιαίτερα ο άνθρωπος του Θεού έχει ευαίσθητη ψυχή και επιζητά να ζει αγίως, δικαίως και ευσεβώς, εν δυνάμει Πνεύματος Αγίου.

Ο Δαβίδ, δούλος του Θεού, χρισμένος από νέος δια Πνεύματος Αγίου, ώστε να υπηρετήσει την βουλή του Θεού, περιγράφει μέσα στους Ψαλμούς τα συναισθήματα της ψυχής του με μεγάλη λεπτομέρεια, που καλύπτει κάθε άνθρωπο που μελετά τον λόγο του Θεού.  

Διαβάζουμε: «εμαράνθη από της λύπης ο οφθαλμός μου, η ψυχή μου και η κοιλία μου». Όταν πληγώνεται η ψυχή και τα συναισθήματα στον άνθρωπο, αυτό έχει αντίκρισμα και στο σώμα. Όταν ο άνθρωπος αισθάνεται την αδικία, την επίθεση εναντίον του με κακία, τότε έρχεται πικρία στην ψυχή και αυτό μετατρέπεται σε σωματικούς πόνους, αδυναμία και ατονία. 

Ακόμη, όταν ο άνθρωπος είναι σε παράβαση του λόγου του Θεού, ομοίως αισθάνεται αναστατωμένος και δεν γνωρίζει γιατί; Συνήθως, η αμαρτία εκδηλώνεται όταν ο άνθρωπος είναι σε πλάνη, νομίζει δηλαδή ότι κάνει το σωστό! Η ακόμη, προσπαθεί να δικαιολογήσει με λογικά επιχειρήματα, που συλλέγει εδώ και εκεί, την ανομία του, την απόφαση του. Όμως, ο Θεός απομακρύνεται από δίπλα του και αποσύρει όχι την χάρη του, αλλά το έλεος του. Αποτέλεσμα, οι κακοτυχίες, αναποδιές, μέχρι ο πιστός καταλάβει, μετανοήσει και επιστρέψει στον Πατέρα, σαν την παραβολή του άσωτου υιού.   

Σε άλλο σημείο των Ψαλμών διαβάζουμε: «Έως πότε θέλω έχει βουλάς εν τη ψυχή μου, οδύνας καθ' ημέραν εν τη καρδία μου· έως πότε θέλει υψόνεσθαι ο εχθρός μου επ' εμέ; Έως πότε, Κύριε, θέλεις με λησμονεί διαπαντός; έως πότε θέλεις κρύπτει το πρόσωπόν σου απ' εμού;» Ένας πιστός άνθρωπος, δεν αντέχει την απομάκρυνση του Πατέρα. Η ψυχή του ταράζεται, ο έλεγχος του Αγίου Πνεύματος πιέζει και ο άνθρωπος οφείλει την υπακοή ώστε η ψυχή του να επιστρέψει στην ανάπαυση.   

Άλλη περίπτωση είναι η θλίψη. Διαβάζουμε: «Ελέησόν με, Κύριε, διότι είμαι εν θλίψει· εμαράνθη από της λύπης ο οφθαλμός μου, η ψυχή μου και η κοιλία μου». Σε αυτή την περίπτωση, ο Κύριος Ιησούς είναι δίπλα στην τρικυμία και παρατηρεί τον δούλο του: «οίτινες διαβαίνοντες διά της κοιλάδος του κλαυθμώνος καθιστώσιν αυτήν πηγήν υδάτων· και η βροχή έτι γεμίζει τους λάκκους. Προβαίνουσιν από δυνάμεως εις δύναμιν· έκαστος αυτών φαίνεται ενώπιον του Θεού εν Σιών». Μέσα από τις θλίψεις ο ουράνιος Πατέρας εκπαιδεύει τον πιστό, ώστε να αποκτήσει τον χαρακτήρα του Θεού. Διαβάζουμε: «όστις έδειξας εις εμέ θλίψεις πολλάς και ταλαιπωρίας, και πάλιν με ανεζωοποίησας και εκ των αβύσσων της γης πάλιν ανήγαγές με». Ο Κύριος μας Ιησούς, τόνισε στο τέλος της διακονίας του: «Ταύτα ελάλησα προς εσάς, διά να έχητε ειρήνην εν εμοί. Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν· αλλά θαρσείτε, εγώ ενίκησα τον κόσμον». Έχετε θάρρος στο πνεύμα σας και στηρίξατε την ψυχή σας.

Όταν ο Παύλος βρέθηκε στο πλοίο προς την Ρώμη, με κίνδυνο ναυαγίου καθώς πρόσβαλλε άνεμος τυφωνικός, ο Ευρωκλείδων, ήταν φανερό ότι κάθε ελπίδα σωτηρίας χάθηκε από όλους επάνω στο καράβι. Τότε ακριβώς επενέβει ο Θεός και ο Παύλος έλαβε το μήνυμα και είπε στο πλήρωμα του καραβιού: «Αλλά και ήδη σας παραινώ να έχητε θάρρος· διότι εξ υμών ουδεμία ψυχή δεν θέλει χαθή, ειμή μόνον το πλοίον. Διότι την νύκτα ταύτην εφάνη εις εμέ άγγελος του Θεού, του οποίου είμαι, τον οποίον και λατρεύω, λέγων· μη φοβού, Παύλε· πρέπει να παρασταθής ενώπιον του Καίσαρος· και ιδού, ο Θεός σοι εχάρισε πάντας τους πλέοντας μετά σου».

Στον Ψαλμό 103, ο Δαβίδ λαμβάνει την θέση που αρμόζει σε ένα πιστό. Η δοξολογία μετά από μια καταιγίδα. Θυμήθηκε τα ελέη του Θεού και άρχισε να μιλά στην ψυχή του και να απαριθμεί ώστε να μην λησμονεί! 

Ας τα δούμε:

(α) τον συγχωρούντα πάσας τας ανομίας σου·

(β) τον ιατρεύοντα πάσας τας αρρωστίας σου·

(γ)  τον λυτρόνοντα εκ της φθοράς την ζωήν σου·

(δ) τον στεφανούντά σε με έλεος και οικτιρμούς· 

(ε) τον χορτάζοντα εν αγαθοίς το γήράς σου·

(στ) η νεότης σου ανανεούται ως του αετού.

Και στα έξη πιο πάνω, ας πούμε: Αμήν και Αμήν.

Ψαλμοί 23: 3 Ηνώρθωσε την ψυχήν μου· με ώδήγησε διά τρίβων δικαιοσύνης ένεκεν του ονόματος αυτού.