ΜΗ ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ ΣΕΑΥΤΟΝ ΣΟΦΟΝ!

1^η επιστολή προς Κορινθίους 14: 37 Εάν τις νομίζη ότι είναι προφήτης ή πνευματικός, ας μάθη εκείνα τα οποία γράφω προς εσάς, ότι είναι εντολαί του Κυρίου.

Ο φυσικός άνθρωπος φαντάζεται ή νομίζει, από μικρός μέχρι … να γεράσει! 

Είναι μια συνήθεια που αποκτά ο άνθρωπος από τους γονείς, που μεγαλώνουν τα παιδιά των με  παραμύθια και όχι με τον Λόγο του Θεού. Αυτή η φαντασία δημιουργεί στον άνθρωπο ανασφάλειες και ταραχή διότι βλέπει τα όνειρα του συνεχώς να πέφτουν έξω. Διαβάζουμε στους Ψαλμούς: «Βεβαίως ο άνθρωπος περιπατεί εν φαντασία· βεβαίως εις μάτην ταράττεται· θησαυρίζει, και δεν εξεύρει τις θέλει συνάξει αυτά».    

Στον Εκκλησιαστή βλέπουμε τον Σολομώντα να διερωτάται με απελπισία: «Εμίσησα έτι εγώ πάντα τον μόχθον μου, τον οποίον είχον μοχθήσει υπό τον ήλιον· διότι αφίνω αυτόν εις τον άνθρωπον όστις θέλει σταθή μετ' εμέ. Και τις οίδεν αν θέλη είσθαι σοφός η άφρων; και όμως θέλει εξουσιάσει επί παντός του μόχθου μου, τον οποίον εμόχθησα και εις τον οποίον έδειξα την σοφίαν μου υπό τον ήλιον· ματαιότης και τούτο».

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι χωρίς τον Χριστό δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα από μόνοι μας. Ούτε μικρό αλλά ούτε και μεγάλο. Όσο δυνατό ή έξυπνο μυαλό και αν διαθέτουμε δεν γνωρίζουμε το μέλλον αλλά ούτε και τις καρδιές των ανθρώπων που μας περιβάλλουν. Ιδιαίτερα δε, αν έχουμε αναγεννηθεί και ζούμε μια αγία ζωή σαν δούλοι Θεού, δεν μας αφήνει ο Λόγος να ενεργήσουμε με πονηριά όπως ο σύγχρονος άνθρωπος. Πράγματι οι άνθρωποι χωρίς Χριστό ότι κάνουν το κάνουν με πονηριά. Δηλαδή θέλουν χωρίς κόπο να έχουν αποτελέσματα. Σκοπός τους είναι το ατομικό κέρδος με κάθε τρόπο, αδιαφορώντας για την ζημιά του άλλου, την ζημιά της οικογενείας τους, την καταστροφή στο περιβάλλον. Και θεωρούν ότι το όνειρο τους θα εκτελεστεί με κάθε λεπτομέρεια που σχεδιάζουν τα πονηρά μυαλά τους. 

Ο Κύριος Ιησούς στην παραβολή του άφρονα πλουσίου, μας λέγει το σκεπτικό του ανθρώπου: «Και είπε· Τούτο θέλω κάμει· θέλω χαλάσει τας αποθήκας μου και θέλω οικοδομήσει μεγαλητέρας και συνάξει εκεί πάντα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου, και θέλω ειπεί προς την ψυχήν μου· Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά εναποτεταμιευμένα δι' έτη πολλά· αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου». Δυστυχώς, αυτό ήταν αφροσύνη παρά την επιτυχία και την μεγάλη σοδειά της επιχείρησης του. Η αφροσύνη, είναι όταν ο άνθρωπος υπολογίζει τα πάντα, χωρίς έναν μεγάλο συντελεστή, που ξεχνά: «Το θέλει άραγε ο Θεός;»  

Όταν ο Δαβίδ σκέφτηκε, ότι θα ήθελε να κάμει έναν ναό για την κιβωτό του Θεού, το συζήτησε με τον προφήτη Νάθαν και εκείνος συμφώνησε απόλυτα με την ιδέα. Όμως ο Θεός, την νύκτα εκείνη έδωσε λόγο προς τον προφήτη για το δικό Του σχέδιο: «Αφού πληρωθώσιν αι ημέραι σου και κοιμηθής μετά των πατέρων σου, θέλω αναστήσει μετά σε το σπέρμα σου, το οποίον θέλει εξέλθει εκ των σπλάγχνων σου, και θέλω στερεώσει την βασιλείαν αυτού. αυτός θέλει οικοδομήσει οίκον εις το όνομα μου· και θέλω στερεώσει τον θρόνον της βασιλείας αυτού έως αιώνος».

Ο Κύριος Ιησούς δίδαξε σχετικά με το θέμα: «Προσέχετε λοιπόν πως ακούετε· διότι όστις έχει, θέλει δοθή εις αυτόν, και όστις δεν έχει, και εκείνο το οποίον νομίζει ότι έχει θέλει αφαιρεθή απ' αυτού». Η σχέση μας με τον Θεό είναι μια σχέση πίστεως στο πρόσωπο του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. Αυτή η σχέση καλλιεργείται με μεγάλη προσοχή και φόβο μην διαταραχθεί και σπάσει! Όταν νομίζουμε πράγματα, δεν υπακούσουμε ή δεν προσέχουμε. Απλά τα νομίζουμε, τα φανταζόμαστε και μάλιστα επιμένουμε. Και ο Κύριος καταλήγει με το λυπηρό: «και εκείνο το οποίον νομίζει ότι έχει θέλει αφαιρεθή απ' αυτού». Τι ακριβώς θα αφαιρεθεί; Η χάρις του Θεού. Το να είναι πλέον δούλος Θεού. Διαβάζουμε στην επιστολή του Παύλου προς τον Τιμόθεο: «από των οποίων αποπλανηθέντες τινές εξετράπησαν εις ματαιολογίαν. Θέλοντες να ήναι νομοδιδάσκαλοι, ενώ δεν νοούσιν ούτε όσα λέγουσιν ούτε περί τίνων διϊσχυρίζονται». Αυτοί οι άνθρωποι κάνουν ζημιά στο έργο του Θεού.

  

Ο απόστολος Παυλος γράφει προς τους Ρωμαίους: «Έχετε προς αλλήλους το αυτό φρόνημα. Μη υψηλοφρονείτε, αλλά συγκαταβαίνετε εις τους ταπεινούς. Μη φαντάζεσθε εαυτούς φρονίμους». Φρόνημα σημαίνει αυτό που πιστεύει κάποιος, που το έχει διαμορφώσει ως γνώμη, ως πεποίθηση. Δηλαδή μπορεί ένας «πιστός» να είναι διπρόσωπος ή και προσωπολήπτης! Να διαλέγει τους δικούς του και να απομακρύνει τους ταπεινούς ή μη σημαντικούς αδελφούς. Να νομίζει ότι είναι σοφός και επιστήμων, όπως καταδικάζει ο Ιάκωβος στην επιστολή του. Ο ίδιος ο συγγραφέας ξεκινά την επιστολή του γράφοντας: «Εάν τις μεταξύ σας νομίζη ότι είναι θρήσκος, και δεν χαλινόνη την γλώσσαν αυτού αλλ' απατά την καρδίαν αυτού, τούτου η θρησκεία είναι ματαία».

Ο απόστολος Παύλος, προς τους απειθείς Γαλάτες, γράφει: «Διότι εάν τις νομίζη ότι είναι τι ενώ είναι μηδέν, εαυτόν εξαπατά». Ο κίνδυνος για ένα πιστό παιδί του Θεού, που αγαπά τον Θεό σαν νεοκατήχητος, είναι η φαντασία ακόμη και στα πνευματικά! Διαβάζουμε τα κριτήρια επιλογής του επισκόπου: «να μη ήναι νεοκατήχητος, διά να μη υπερηφανευθή και πέση εις την καταδίκην του διαβόλου. Πρέπει δε αυτός να έχη και παρά των έξωθεν μαρτυρίαν καλήν, διά να μη πέση εις ονειδισμόν και παγίδα του διαβόλου». Αμήν. 

1^η επιστολή προς Κορινθίους  3: 18 Μηδείς ας μη εξαπατά εαυτόν· εάν τις μεταξύ σας νομίζη ότι είναι σοφός εν τω κόσμω τούτω, ας γείνη μωρός διά να γείνη σοφός.