ΚΑΤΕΠΟΘΗ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝ ΝΙΚΗ.

Αποκάλυψη 20: 13 Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς, και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών.

Ο διάβολος έχει την δύναμη και την εξουσία του θανάτου. 

Ο θάνατος ή ο άδης είναι ο τόπος της προσωρινής κράτησης των αδίκων. Η λίμνη του πυρός είναι η αιώνια καταδίκη της κολάσεως μετά την κρίση των αδίκων ενώπιον του Θεού μπροστά στον λευκό θρόνο. Αυτοί που θα πάνε κατ’ ευθείαν στην λίμνη του πυρός είναι το θηρίο και ο ψευδοπροφήτης.

Ο Θεός, στην Εδέμ,  το πρώτο πράγμα που απαγόρευσε και έδωκε ποινή, ήταν: «από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού δεν θέλεις φάγει απ' αυτού· διότι καθ' ην ημέραν φάγης απ' αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει». Αυτός ο θάνατος συνέβη μετά την παρακοή του Αδάμ και της Εύας και ήταν ο φυσικός θάνατος, έστω και αν ο Αδάμ έζησε 930 χρόνια. Μαζί με την παρακοή, την ανταρσία εναντίον στον Θεό, εισήλθε στον άνθρωπο η φυσική φθορά, ο θάνατος. Ενώ υπήρχε στην Εδέμ το δένδρο της ζωής, ώστε ο άνθρωπος να ζήσει αιώνια, ο Θεός εξεδίωξε τον άνθρωπο ώστε να μην φάγει και ζήσει αιώνια αμαρτωλός.  Από κει και πέρα ο θάνατος και ο άδης έγινε ο εχθρός που «κατάπινε» τον άνθρωπο ανά τους αιώνες. 

Ο Θεός όμως, τόσον αγάπησε τον άνθρωπο, ώστε για να τον λυτρώσει και να του χαρίσει την αιώνια ζωή έδωκε σαν λύτρα εξαγοράς το αίμα του μονογενούς υιού Του. Διαβάζουμε στην προς Εβραίους: «Επειδή λοιπόν τα παιδία εμέθεξαν από σαρκός και αίματος, και αυτός παρομοίως μετέλαβεν από των αυτών, διά να καταργήση διά του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον». Έπρεπε ο Κύριος Ιησούς να λάβει σάρκα και αίμα ώστε σαν άνθρωπος τέλειος να πεθάνει και δια του θανάτου να νικήσει τον εξουσιαστή δηλαδή τον διάβολο. Όλα αυτά έγιναν κατά τας Γραφάς, δηλαδή κατά την δικαιοσύνη του Θεού. Να γνωρίζουμε ότι όλο το σχέδιο του Θεού για την σωτηρία του ανθρώπου είναι τέλειο, όσον αφορά την δικαιοσύνη. Δεν μπορεί κανείς να το προσβάλλει σε ανώτατο δικαστήριο.

Ας δούμε ποιο είναι το κέντρο (ο θρόνος) του θανάτου;  

Διαβάζουμε:  «το δε κέντρον του θανάτου είναι η αμαρτία, και η δύναμις της αμαρτίας ο νόμος». Δηλαδή, ο νόμος του Μωυσή και κάθε νόμος θρησκευτικός, δημιουργεί στον άνθρωπο μια ροπή προς την αμαρτία. Μια αντίσταση, ή ανταρσία προς την ευσέβεια και τον φόβο του Θεού. Φυτεύει στον άνθρωπο το πνεύμα της αλαζονείας, της πλάνης, της ασεβείας. Έτσι ο διάβολος πολύ εύκολα  μαζεύει στον άδη, ψυχές ανθρώπων για το δικαστήριο της μεγάλης κρίσης. Και ποια είναι η κρίσις; Διαβάζουμε: «Και αύτη είναι η κρίσις, ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον, και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φώς· διότι ήσαν πονηρά τα έργα αυτών». Άρα το κέντρο του θανάτου είναι η αμαρτία!

 Η σωτηρία;

Διαβάζουμε: «Μετανοήσατε λοιπόν και επιστρέψατε, διά να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας, διά να έλθωσι καιροί αναψυχής από της παρουσίας του Κυρίου». Μετανοώ, σημαίνει ότι έρχομαι στον εαυτό μου και αναγνωρίζω  ότι είμαι αμαρτωλός. Επιστρέφω, σημαίνει ότι βρίσκω τον δρόμο της επιστροφής προς τον ουράνιο Πατέρα μου δια του Ιησού Χριστού του Σωτήρα μου.

 Πότε θα νικηθεί ο θάνατος;

Διαβάζουμε στην επιστολή προς Κορινθιους: «Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδυθή αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδυθή αθανασίαν τότε θέλει γείνει ο λόγος ο γεγραμμένος· Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη».

Πότε το φθαρτό τούτο (το σώμα μας) θα ενδυθεί την αφθαρσία και το θνητό τούτο (το σώμα μας) θα ενδυθεί την αθανασία; Αυτό, το απαντά ο απόστολος Παύλος, σαν ένα μυστήριο που αποκαλύπτεται σε πιστούς μόνον: «Ιδού, μυστήριον λέγω προς εσάς· πάντες μεν δεν θέλομεν κοιμηθή, πάντες όμως θέλομεν μεταμορφωθή, εν μιά στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι· διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή».

Στην επιστολή του ο Παύλος, προς Φιλιππησίους γράφει: «όστις θέλει μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών, ώστε να γείνη σύμμορφον με το σώμα της δόξης αυτού κατά την ενέργειαν, διά της οποίας δύναται και να υποτάξη τα πάντα εις εαυτόν». Τα πάντα είναι έτοιμα για την ημέρα της αρπαγής. 

Η βασιλεία των ουρανών βιάζεται. Ακόμη και η κτίση, η δημιουργία. Διαβάζουμε: «Διότι η μεγάλη προσδοκία της κτίσεως προσμένει την φανέρωσιν των υιών του Θεού. Επειδή η κτίσις υπετάχθη εις την ματαιότητα, ουχί εκουσίως, αλλά διά τον υποτάξαντα αυτήν, επ' ελπίδι ότι και αυτή η κτίσις θέλει ελευθερωθή από της δουλείας της φθοράς και μεταβή εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού». 

Αμήν. 

1^η επιστολή προς Κορινθίους 15: 21 Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε δι' ανθρώπου, ούτω και δι' ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών.