ΚΑΘΩΣ ΕΔΟΚΙΜΑΣΘΗΜΕΝ ΥΠΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Επιστολή 1^η προς Θεσσαλονικείς 2: 4 αλλά καθώς εδοκιμάσθημεν υπό του Θεού διά να εμπιστευθώμεν το ευαγγέλιον, ούτω λαλούμεν, ουχί ως αρέσκοντες εις ανθρώπους, αλλ' εις τον Θεόν τον δοκιμάζοντα τας καρδίας ημών.

Το έργο του Θεού στις ήμερες μας διεξάγεται, εκτελείται από δόκιμους εργάτες. Εργάτες που εκλέγει ο Θεός, δοκιμάζει  και θέτει με εντεταλμένη υπηρεσία. Αυτό ονομάζεται διακονία. 

Ο απόστολος Παύλος γράφει: «επειδή εάν κάμνω τούτο εκουσίως, έχω μισθόν· εάν δε ακουσίως, είμαι εμπεπιστευμένος οικονομίαν». Πράγματι, ο Θεός χρησιμοποίησε τον απόστολο Παύλο σαν ένα δούλο του ιδιαίτερο, με αποστολή να υπηρετήσει τα έθνη: «επειδή εγώ θέλω δείξει εις αυτόν όσα πρέπει να πάθη υπέρ του ονόματός μου».

Πώς έγινε αυτή η εκλογή και η δοκιμή;

Ο Σαούλ διώκτης (35 μ.Χ)

Ένας νεαρός σπουδαστής θεολογίας, ανήσυχος στο πνεύμα με ειλικρινή καρδιά παρακολουθεί τον λιθοβολισμό του Στεφάνου. Επειδή είναι νεαρός δεν μπορεί να κρατήσει πέτρα αλλά συμφωνεί απόλυτα στο γεγονός. Μετά την ενηλικίωση του 30 ετών, αποφάσισε να γίνει πιο δραστήριος, έτσι πολλούς αγίους έκλεισε σε φυλακές, έδωκε ψήφο θανάτου σε υπόδικους χριστιανούς και ανάγκαζε μαινόμενος, πολλούς χριστιανούς να βλαστημήσουν.      

Ο Σαούλ στο δρόμο της Δαμασκού

Και επιχειρεί το πιο δυναμικό τρόπο, ώστε να αποσπάσει την εξουσία εκ των αρχιερέων και με στρατιωτική δύναμη να εισβάλλει στην Δαμασκό στην εκεί χριστιανική κοινότητα. Όμως στο δρόμο ο Ιησούς Χριστός τον περίμενε με εξουσία και δύναμη μεγαλύτερη του ηλίου, καθώς ένα φως υπέρλαμπρο τύφλωσε τον Σαούλ και η φωνή του Κυρίου ακούστηκε: «Σαούλ, Σαούλ γιατί με διώκεις;». Εκεί η καρδιά του Σαούλ διαλύθηκε και σαν ένα μικρό παιδί και ρώτησε «Τι θέλεις να κάνω Κύριε;» Ο Κύριος είπε «πήγαινε στην Δαμασκό και θα σου λαληθεί τι πρέπει να κάμεις» Και πράγματι μετά από 3 ημέρες ο Κύριος έστειλε τον δούλο του Ανανία που επέθεσε  το χέρι του επάνω στον Σαύλο, που ανέβλεψε ευθύς και σηκωθείς βαπτίστηκε στο νερό στο όνομα του Ιησού και επλήσθη Πνεύματος Αγίου.   

Ο Παύλος στην Δαμασκό κηρύττων τον Χριστό

Το πρώτο πράγμα που είχε ο Παύλος, πλέον στην καρδιά του όταν άρχισε να ζει μετά των μαθητών στην Δαμασκό, ήταν να κηρύττει τον Χριστό στις συναγωγές. Εκεί οι Ιουδαίοι τον μίσησαν και παρεφύλαττον την νύκτα να τον θανατώσουν. Έτσι οι μαθητές αποφάσισαν να τον φυγαδεύσουν μέσα σε ένα κοφίνι, δια του τείχους, 

Ο Παύλος εις Αραβία

 Παύλος βρίσκεται στην Αραβία. Δεν γνωρίζουμε για πόσο διάστημα παρέμεινε εκεί. Προφανώς ήταν σε μια αφιέρωση και προσευχή, ανάμεσα σε μια ξένη χώρα για αυτόν.

Ο Παύλος εις Δαμασκό (3 έτη)

Η επιστροφή του στην Δαμασκό φανερώνει την επιθυμία του και πάλι να κηρύξει το Ευαγγέλιο του Χριστού το οποίο δεν διδάχτηκε αλλά παρέλαβε εξ αποκαλύψεως. 

Ο Παύλος εις Ιερουσαλήμ (15 ημέρες)

Επισκέπτεται την εκκλησία και ιδιαίτερα τους αποστόλους τον Πέτρο και τον αδελφόθεο Ιάκωβο. Άλλον απόστολο δεν συνάντησε, καθώς όλοι ήσαν σε αποστολικό ταξίδι, κατά την προσταγή του Κυρίου Ιησού.

Ο Παύλος εις Ταρσό

Στην συνέχεια και πάντα αγνοούμενος από την εκκλησία στα Ιεροσόλυμα, περιέρχεται τους τόπους της Συρίας και Κιλικίας, κηρύττων τον Χριστό.

Ο Παύλος εις Αντιόχεια (44 – 45 μ.Χ)

Καθώς το έργο του Θεού αυξάνεται στην Αντιόχεια ο Βαρνάβας αναζητά τον Παύλο και τον φέρνει από την Ταρσό. Στην εκκλησία της Αντιόχειας γίνεται ένα ευλογημένο έργο επί ένα έτος.

Ο Παύλος και ο Βαρνάβας στην πρώτη αποστολή (46 – 48 μ.Χ)

Το Πνεύμα το Άγιο μιλά μέσα στην εκκλησία της Αντιόχειας και ο Κύριος ζητά την αποστολή του Παύλου και του Βαρνάβα προς τα έθνη με την οδηγία του Αγίου Πνεύματος. Πράγματι το έργο αυτό διαρκεί περίπου 2 έτη και το Ευαγγέλιο φτάνει μέχρι το Ικόνιο, Λύστρα και Δερβη περιοχές της Παμφυλίας, Πισιδίας και Λυκαονίας και ιδρύονται οι πρώτες εκκλησίες με χειροτονημένους πρεσβυτέρους.     

Ο Παύλος εις Ιερουσαλήμ (50 μ.Χ)

Αντιμετωπίζεται στην Σύνοδο των αποστόλων και πρεσβυτέρων η πρώτη ανωμαλία διδαχής, καθώς τινές από Ιεροσολύμων δίδασκαν παντού και στην Αντιόχεια με επιμονή, την περιτομή κατά το έθος του Μωυσή. Μετά από πολλή συζήτηση και με πρόταση του αδελφόθεου Ιάκωβου, το ζήτημα έκλεισε με συμφωνία όλων των αποστόλων και πρεσβυτέρων σε 4 πράγματα, συνήθειες των εθνικών, που θα έπρεπε να αποφεύγουν. 

Ο δούλος του Θεού και εργάτης του ευαγγελίου, ο Παύλος, πορεύτηκε για 33 χρόνια έως το 68 μ.Χ με απόλυτη αγάπη και ζήλο προς τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Έπαθε πολλά που διαβάζουμε στις 14 επιστολές του!  Όμως, ποτέ δεν λύγισε ή δεν εγκατέλειψε τον αγώνα του. Θεώρησε τα πάντα (τα έξοχα και λαμπρά της εποχής του) σκουπίδια! Δεν φοβήθηκε, καθώς ο Κύριος πάντα τον ενίσχυε και τον ενδυνάμωνε μιλώντας του. Η χαρά του ήταν πάντα έντονη και φανερή μπροστά στα αδέλφια του. Αλλά και μακριά των, έβρισκε τον τρόπο ώστε να τους γράφει, παρά τις δυσκολίες της εποχής. Στο τέλος της ζωή του, γράφοντας στον Τιμόθεο, όντα πλέον 38 ετών με οικογένεια (αν τον πήρε κοντά του σε ηλικία 20 ετών) λέγει: «Διότι εγώ γίνομαι ήδη σπονδή και ο καιρός της αναχωρήσεώς μου έφθασε. Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής, και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού».

Αυτή είναι η διακονία του δούλου του Θεού. Είναι διατεταγμένη υπηρεσία κατ’ επιταγή Θεού και Κυρίου Ιησού Χριστού. Αμήν.

Προς Τίτο 1: 3 εφανέρωσε δε εν καιροίς ωρισμένοις τον λόγον αυτού διά του κηρύγματος, το οποίον ενεπιστεύθην εγώ κατ' επιταγήν του σωτήρος ημών Θεού,