Η ΑΠΕΙΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΙΣΜΑ!

Παροιμίες 21: 3 Να κάμνη τις δικαιοσύνην και κρίσιν είναι αρεστότερον εις τον Κύριον παρά θυσίαν.

Ο Θεός, σαν ουράνιος πατέρας επιζητά την ευημερία του ανθρώπου, που δημιούργησε εκ της γης και έκαμε αυτόν κατ’ εικόνα αυτού. 

Η ευημερία αυτή δεν είναι αποτέλεσμα εξυπνάδας ή επινόησης που ο άνθρωπος επέδειξε μέσα στους αιώνες. Ο ανθρώπινος πολιτισμός σπάνια κατάφερε να ξεπεράσει τα χρόνια μιας γενεάς. Οι εμφύλιοι πόλεμοι, οι μετακινήσεις πληθυσμών, οι νέες δυναστείες, οι νέοι κατακτητές κατάφεραν να καταστρέψουν με κάθε λύσσα ότι ο άνθρωπος με κόπο, δημιούργησε. 

Ο μόνος τρόπος ευημερίας, μελετώντας τις Γραφές, ήταν και είναι ακόμη και σήμερα η υπακοή στην φωνή του Θεού. Από τα πρώτα χρόνια ο Θεός δίδαξε τον άνθρωπο να θυσιάζει ένα ζώο ολοκαύτωμα, σαν δέηση υπέρ αμαρτιών και σαν ευχαριστία. Αυτό έγινε συνείδηση στον άνθρωπο και όλοι οι λαοί έμαθαν να θυσιάζουν αρνιά, ή μοσχάρια ανάλογα με την δύναμη των. Αργότερα ο Θεός έδωκε στον Μωυσή το νόμο και όρισε με ακρίβεια τις διατάξεις και τους ιερείς που θα προσέφεραν τις θυσίες. 

Όμως αυτό που συνέβη ήταν ότι ο άνθρωπος έλαβε τον νόμο των θυσιών σαν ένα τύπο και όχι σαν σημασία. Προσπάθησε να δώσει ένα μεγαλείο στις τελετές, να αυξήσει τα ολοκαυτώματα αλλά δεν έδωσε σημασία στο να ακούσει με προσοχή την φωνή του Θεού. Και έρχεται ο Θεός δια του προφήτου Ησαΐα να πει: «Τίνα χρείαν έχω του πλήθους των θυσιών σας; λέγει Κύριος· κεχορτασμένος είμαι από ολοκαυτωμάτων κριών και από πάχους των σιτευτών και δεν ευαρεστούμαι εις αίμα ταύρων ή αρνίων ή τράγων. Όταν έρχησθε να εμφανισθήτε ενώπιόν μου, τις εζήτησεν εκ των χειρών σας τούτο, να πατήτε τας αυλάς μου; Μη φέρετε πλέον, ματαίας προσφοράς το θυμίαμα είναι βδέλυγμα εις εμέ τας νεομηνίας και τα σάββατα, την συγκάλεσιν των συνάξεων, δεν δύναμαι να υποφέρω, ανομίαν και πανηγυρικήν σύναξιν. Τας νεομηνίας σας και τας διατεταγμένας εορτάς σας μισεί η ψυχή μου είναι φορτίον εις εμέ εβαρύνθην να υποφέρω».

Ο λαός Ισραήλ επί πολλά χρόνια, ξανά και ξανά, αποστατούσε από τον Θεό, δεν γνώριζε την φωνή του Θεού και δεν εννοούσε τι έλεγε.  Έχουμε πολλά παραδείγματα εκ των βασιλέων του Ιούδα και του Ισραήλ σχετικά. Ο πρώτος βασιλιάς, ο Σαούλ, έκαμε τον Θεό να μεταμεληθεί που τον εξέλεξε. Παρά τα ιδιαίτερα φυσικά χαρίσματα και την αποδοχή του λαού, μετά τα πρώτα κατορθώματα, δεν έκαμε καθώς πρόσταξε αυτόν ο Κύριος. Αντίθετα βρήκε δικαιολογίες ώστε να πείσει τον προφήτη Σαμουήλ ότι έκαμε το θέλημα του Θεού. Έριξε το φταίξιμο στον λαό, ότι διάλεξε από τα απαγορευμένα ώστε να θυσιάσει ολοκαύτωμα στον Θεό. Ο Θεός όμως δεν δέχτηκε την δικαιολογία αυτή. Ήταν η τελευταία προσπάθεια του Θεού να δοκιμάσει την υπακοή του Σαούλ στην φωνή του Κυρίου. Ο Σαούλ απέτυχε! Φάνηκε ο χαρακτήρας του καθαρά. Ξεχώρισε η απείθεια και το πείσμα. Τι είναι άραγε και πως το καταλαβαίνουμε σήμερα;

      

Η απείθεια:

Γράφει ο απόστολος Παύλος προς τους Γαλάτες και διερωτάται: «Ω ανόητοι Γαλάται, τις σας εβάσκανεν, ώστε να μη πείθησθε εις την αλήθειαν σεις, έμπροσθεν εις τους οφθαλμούς των οποίων ο Ιησούς Χριστός, διεγράφη εσταυρωμένος μεταξύ σας;». Η σκληρή καρδιά και ο εγωισμός, δεν αφήνουν ακόμη και ένα «πιστό» να δεχτεί και να υπακούσει στην αλήθεια. Η λέξη αλήθεια, προέρχεται από το στερητικό α- και την λέξη λήθη (λησμονιά). Αυτό για μας, σημαίνει ότι δεν ξεχνώ την φωνή του Θεού που μου μίλησε. Και κάθε φορά που ο Θεός θα μου μιλήσει θα το συγκρατήσω μέσα μου σαν παρακαταθήκη της δικαιοσύνης του Θεού.

Ο απόστολος Πέτρος γράφει: «Πείθεσθε εις τους προεστώτάς σας και υπακούετε· διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον· διά να κάμνωσι τούτο μετά χαράς και μη στενάζοντες· διότι τούτο δεν σας ωφελεί». Οι προεστώτες πρεσβύτεροι, έχουν την αρμοδιότητα και την ευθύνη, ώστε να προτρέπουν δια της υγιαινούσης διδασκαλίας και να ελέγχουν τους αντιλέγοντας.   

   

Το πείσμα:     

Είναι η συνεχής άρνηση στην αλήθεια του λόγου του Θεού και στα σημεία που κάνει ο Θεός προσπαθώντας να συνέτιση τον άνθρωπο. Να τον φέρει σε γνώση και επίγνωση. Αυτή η στάση ονομάζεται πείσμα και οργίζει τον Θεόν και πατέρα. Διαβάζουμε στον Ησαΐα: «Διά την ανομίαν της αισχροκερδείας αυτού ωργίσθην και επάταξα αυτόν· έκρυψα το πρόσωπόν μου και ωργίσθην· αλλά αυτός ηκολούθησε πεισματωδώς την οδόν της καρδίας αυτού». Στην πραγματικότητα αρχίζει η παιδεία του Θεού με τον τρόπο που ο Θεός γνωρίζει. Μια ασθένεια ελαφρά ή σοβαρή; Ένας θάνατος (κοίμηση) πρόωρος; Όλα είναι στα χέρια του πατέρα Θεού.    

Υπάρχει σωτηρία;

Ναι! Διαβάζουμε πάλι στον Ησαΐα: «Είδον τας οδούς αυτού και θέλω ιατρεύσει αυτόν· και θέλω οδηγήσει αυτόν και δώσει πάλιν παρηγορίας εις αυτόν και εις τους τεθλιμμένους αυτού. Εγώ δημιουργώ τον καρπόν των χειλέων· ειρήνην, ειρήνην, εις τον μακράν και εις τον πλησίον, λέγει Κύριος· και θέλω ιατρεύσει αυτόν».

Ευχαριστούμε τον Θεό για τα ελέη Του. Αμήν.  

Εκκλησιαστής 5: 1 Φύλαττε τον πόδα σου, όταν υπάγης εις τον οίκον του Θεού· και προθυμού μάλλον να ακούης, παρά να προσφέρης θυσίαν αφρόνων, οίτινες δεν αισθάνονται ότι πράττουσι κακώς.