ΧΡΗΣΤΟΤΗΤΑ Η ΚΑΚΟΗΘΕΙΑ;

Προς Κολοσσαείς 3: 12 Ενδύθητε λοιπόν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν,

Σε πολλά σημεία του λόγου του Θεού, στην Καινή Διαθήκη, ο Θεός μας διδάσκει την χρηστότητα. Μάλιστα η χρηστότητα ή χρηστοήθεια, είναι και καρπός του Αγίου Πνεύματος, καθώς δίδεται στον πιστό άνθρωπο με την αναγέννηση. Η χρηστότητα εκφράζει τα ενάρετα στοιχεία του χαρακτήρα, του πιστού. Αφορά την συγκέντρωση αγαθών στοιχείων (των αρετών) και την απόρριψη των παθών και αδυναμιών. Μόνον ένας αναγεννημένος άνθρωπος μπορεί να μπει σε αυτή την διαδικασία. Έτσι βλέπουμε την λεγόμενη «πρώτη αγάπη» όπου ο άνθρωπος του Θεού διαβάζει ασταμάτητα την Γραφή του, επισκέπτεται τους  ασθενείς, είναι τακτικός στην εκκλησιά, υπηρετεί τους πάντες γύρω του χωρίς διαμαρτυρία. Γνωρίζει ότι εκλήθη ως δούλος Θεού και υπηρέτης των αδελφών του.

Όμως τι μπορεί να συμβεί στην πορεία του πιστού;

Να ατροφήσει ο καρπός! Πώς;

Όταν ο πιστός πέσει στην στενοχώρια του πλουτισμού, στην παγίδα του παρόντος πονηρού αιώνα, στην απάτη του πλούτου και των ανέσεων, τότε ατροφεί ο καρπός αυτός μεταξύ των άλλων. Και δεν θέλει πολύ να συμβεί. Όταν δεν δέεται, δεν προσεύχεται και δεν πληρούται Πνεύματος Αγίου. Η ατροφία αυτού του καρπού επιφέρει  αρνητική συμπεριφορά. Ας δούμε μερικά:

Κακοήθεια:

Η χρηστότητα συζητά και λέει πάντα καλά λόγια και καλές αναφορές συμβάντων από φίλους και αδελφούς και συγγενείς. Όταν χαθεί η χρηστότητα, τότε ο άνθρωπος συζητά παντού ένα κακό συμβάν που συνέβη. Δεν ξεχνά να θάβει τον υπαίτιο για απλά πράγματα. Στατιστικά, θα το διαδώσει σε δέκα ανθρώπους, ενώ μια καλή πράξη θα την αναφέρει μόνον σε τρεις!

Γογγυσμό:

Παρεξήγηση για κάθε τι μικρό ή μεγάλο. Ότι κάνει πολύ κρύο ή κάνει πολύ ζέστη. Αυτός ο άνθρωπος δεν μου αρέσει η φάτσα του, εκείνος δεν με αγαπά, ο άλλος δεν με τιμά, κλπ. Μεγαλοποιεί τα πάντα, Το κέντρο του κόσμου είναι ο εαυτός του. Δεν υπάρχει ο διπλανός, ο πλησίον! Η ανάγκη, το πρόβλημα του άλλου. Στενάζει και γογγύζει αντί να υπομένει και να επιμένει στο αγαθό που θα μπορούσε να εργαστεί με κάθε επιμέλεια.   

Καταλαλιά και κρίση:

Σηκώνει το τηλέφωνο και μιλά εναντίον κάποιου, κατόπιν τηλεφωνεί σε άλλον και συνεχίζει και με αυτόν, διότι τον πρώτο τον κούρασε! Ο άλλος δέχεται τις κατηγορίες και γίνεται συνεργός στην καταλαλιά. Από την άλλη, έχουμε τις κρίσεις. Αυτές είναι η καθέδρα των χλευαστών. Όταν συγκεντρώνονται σε ένα σαλόνι κάμποσοι και κρίνουν επί καθέδρας!   

Πονηριά και Οκνηρία:

Αυτά τα δύο πάνε μαζί. Όταν ο δούλος του Θεού ατροφήσει πνευματικά πέφτει σε πονηρίες και οκνηρία. Σκέπτεται πώς θα ξεφύγει από την υπηρεσία του Θεού και με ποια δικαιολογία! Περιορίζει τα καθήκοντα του στα εντελώς απαραίτητα και μάλλον οικογενειακά. Του φαίνεται βουνό να εργάζεται όπως πρώτα! Ίσως νομίζει ότι τώρα αξίζει να κάθεται και να απολαμβάνει τις ομορφιές της ζωής, που πρόσφατα ανακάλυψε και τα λέει «Χόμπι μου»!   

Προς Φιλιππησίους 4: 8 Το λοιπόν, αδελφοί, όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, αν υπάρχη τις αρετή και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε·