Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ - ΜΕΡΟΣ 8

 

Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο, εδώ:

Διαβάζουμε αργά και με προσοχή, το πιο κάτω χωρίο της Αγίας Γραφής μας, από το βιβλίο των Παροιμιών (17: 22):

 

Η ευφραινομένη καρδία δίδει ευεξίαν ως ιατρικόν·

το δε κατατεθλιμμένον πνεύμα ξηραίνει τα οστά.

 

 

ΛΙΓΑ ΣΧΟΛΙΑ

Η καρδιά είναι το κέντρο των συναισθημάτων, όπως:

1.      Ο φόβος

2.      Ο τρόμος

3.      Η ταραχή

4.      Η ανασφάλεια

5.      Η αγάπη

6.      Η χαρά

7.      Η ελπίδα

8.      Ο θυμός

9.      Η λύπη

10.   Ο πόνος

11.   Η αηδία

12.   Ο φθόνος

13.   Η υπερηφάνεια

Αυτά και άλλα πολλά …

 

Η ευφραινομένη καρδιά είναι όταν τα συναισθήματα πάλλονται από χαρά και ευφροσύνη μόνιμη.

Μόνιμη;

Αδύνατον!

Ναι, όταν ο άνθρωπος πληρούται δια του Πνεύματος του Αγίου.

 

Τώρα, το χωρίο πιο πάνω, μας λέγει ότι αυτή η μόνιμη ευεξία της καρδιάς (!) είναι το ιατρικό | το φάρμακο που γιατρεύει πολλές από τις ασθένειες μας.

Να θυμάστε:

Νόσος, είναι η συγκεκριμένη αρρώστια με γνωμάτευση του ιατρού σας.

Ασθένεια, είναι η γενική αδυναμία που ακόμα δεν έχει καθοριστεί από πού προέρχεται.

 

 

Η ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ

Μια μελέτη στις αίθουσες αναμονής των ιατρείων (!) αποκάλυψε ότι κάθε ασθενής έχει στο νου του κατά μέσο όρο, τρεις ή και περισσότερες ερωτήσεις που θα ήθελε να υποβάλει στον γιατρό τον οποίο πρόκειται να δει.

Αλλά όταν οι ασθενείς έφευγαν από το ιατρείο μονάχα μιάμιση ερώτηση είχα κατά μέσο όρο απαντηθεί.

Αυτό το εύρημα αποκαλύπτει μια από τις πολλές συναισθηματικές ανάγκες των ασθενών που δεν καλύπτονται από την ιατρική του σήμερα.

Οι αναπάντητες ερωτήσεις τροφοδοτούν την ανασφάλεια το φόβο την καταστροφολογία και οδηγούν τους ασθενείς στο να αρνούνται πεισματικά μια θεραπευτική αγωγή την οποία δεν καταλαβαίνουν απόλυτα.

 

Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους η ιατρική μπορεί να διευρύνει την άποψη της περί υγείας, έτσι ώστε να συμπεριλάβει τις συναισθηματικές αλήθειες της ασθένειας. Πρώτα-πρώτα οι ασθενείς θα μπορούσαν σε καθημερινή βάση να έχουν πληρέστερη πληροφόρηση, ουσιαστική, για τις αποφάσεις που πρέπει να πάρουν σχετικά με την ίδια την θεραπευτική τους αγωγή.

Σήμερα (!) ορισμένες υπηρεσίες μπορούν να παράσχουν μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή μια ενημέρωση υψηλής τεχνολογικής πιστότητας σε οποιονδήποτε ενδιαφερόμενο πάνω σε ότι τον απασχολεί έτσι ώστε, οι ασθενείς να συνεργάζονται «επί ίσους όροις»  με τον γιατρό τους στη λήψη των ορθών αποφάσεων.

Μια άλλη προσέγγιση είναι τα προγράμματα που μέσα σε λίγα λεπτά διδάσκουν τους ασθενείς πώς να είναι πιο αποτελεσματικοί στις ερωτήσεις τους προς τον γιατρό έτσι ώστε, αν έχουν τρείς ερωτήσεις στο μυαλό τους την ώρα που περιμένουν στην αίθουσα αναμονής, να βγαίνουν από το ιατρείο με τρεις απαντήσεις.

 

Μια χειρουργική επέμβαση ή κάποιες ανησυχητικές επώδυνες εξετάσεις είναι στιγμές φορτισμένες με άγχος – και είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να σχοληθούμε με τη συναισθηματική τους διάσταση.

Μερικά νοσοκομεία (!) έχουν εφαρμόσει τη χορήγηση προ-εγχειρητικών οδηγιών  που βοηθούν τους ασθενείς να κατανικήσουν τους φόβους τους και να ελέγξουν τις ανασφάλειες τους – για παράδειγμα, διδάσκουν τους ασθενείς τεχνικές χαλάρωσης, απαντούν στις ερωτήσεις τους πριν από το χειρουργείο και τους πληροφορούν με κάθε δυνατή λεπτομέρεια για αυτό που πρόκειται να βιώσουν κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης τους.

Το αποτέλεσμα: οι ασθενείς αναρρώνουν από το χειρουργείο κατά μέσο δύο με τρείς μέρες νωρίτερα.

Το να είναι κανείς ασθενής σε νοσοκομείο μπορεί, ίσως, να είναι μια τρομερά μοναχική, απελπισμένη εμπειρία.

Η πρόσθετη θεραπευτική αξία του ενσυναισθητικού γιατρού ή νοσοκόμου που εναρμονίζεται με τους ασθενείς είναι σε θέση να ακούσει αλλά και να ακουστεί.

Αυτό σημαίνει ότι υιοθετείται μια αγωγή: «επίκεντρο τις ανθρώπινες σχέσεις» (!) που αναγνωρίζει ότι η σχέση μεταξύ γιατρού και ασθενούς είναι από μόνη της ένας παράγοντας μεγάλης σημασίας.

Τέτοιες σχέσεις θα μπορούσαν να υιοθετηθούν με περισσότερη προθυμία αν (?) η ιατρική παιδεία (καθηγητής – δάσκαλος) περιελάμβανε μερικά βασικά εργαλεία συναισθηματικής νοημοσύνης, όπως:

1.      Αυτοεπίγνωση | αυτοεκτίμηση του γιατρού.

2.      Δεξιότητες της ενσυναίσθησης στο επάγγελμα.

3.      Προσεκτική παρακολούθηση του ασθενούς.

 

 

Πηγή: Η ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ – DANIEL GOLEMAN (1995).