Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ - ΜΕΡΟΣ 7

 

Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο, εδώ:

 

Διαβάζουμε αργά και με προσοχή τα πιο κάτω χωρία της Αγίας Γραφής μας, από την επιστολή του αδελφόθεου Ιακώβου:

 

Εξομολογείστε ο ένας στον άλλον τα πταίσματά σας, και προσεύχεστε ο ένας για τον άλλον για να γιατρευτείτε.

 

Πολύ ισχύει η δέηση του δικαίου που γίνεται ένθερμα.

 

 

 

ΛΙΓΑ ΣΧΟΛΙΑ

Η εξομολόγηση είναι μια ανάγκη της ψυχής του ανθρώπου.

Στις θρησκείες, όλες, υπάρχει ένας εξομολόγος με άδεια, ο Πνευματικός, που πάει κάποιος όταν έχει ανάγκη για εξομολόγηση.

Στη γνώση του Χριστού και του Ευαγγελίου: ΔΕΝ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ!

 

Διότι, ο εξομολόγος είναι ο Χριστός ενώπιον του Θεού και Πατέρα.

Η δε εξομολόγηση γίνεται στο ταμείο το κάθε ανθρώπου, ένα μικρό και κλειστό χώρο, που ο άνθρωπος εισέρχεται και μόνος εντελώς μιλάει προς τον Θεό και ανοίγει την καρδιά του | κλαίει από συγκίνηση χωρίς κανείς να τον δει | ζητά το έλεος του Θεού για συγχώρεση | αναμένει την πληροφορία του Θεού εκεί στο ταμείο, δια Πνεύματος Αγίου.

Δείτε μια από τις πολλές εξομολογήσεις του βασιλιά Δαβίδ, στον 51^ο Ψαλμό του.

 

Τώρα, η εξομολόγηση ο ένας στον άλλον – είναι κάτι που εξαρτάται από τον βαθμό της εμπιστοσύνης προς τον άλλον.

Συνήθως ο άλλος είναι γεροντότερος – πρεσβύτης – άνθρωπος με πείρα ή με κατανόηση ή με ενσυναίσθηση, ή με αγάπη Θεού.

Πράγματι ωφελεί, κατά τον λόγο του Θεού, η συζήτηση με ένα πνευματικό άνθρωπο του Θεού, άσχετα με τον τίτλο που φέρει.

Στη συζήτηση αυτή δεν αναζητάς την συγχώρεση, αλλά μόνον την υπομονή να σε ακούσει.

Και αυτό λειτουργεί και ανορθώνει ψυχολογικά τον άνθρωπο, που είναι πεσμένος ώστε να βρει και πάλι την ισορροπία του, μέσα από μια συζήτηση εμπειριών | παθημάτων.

     

 

 

Η ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗΣ ΣΤΗΡΙΞΗΣ

Στο βιβλίο «Περιπέτειες του Ρομπέν των Δασών» ο Ρομπέν συμβουλεύει ένα νεαρό οπαδό: «Πες μας τα βάσανα σου και μίλα ελεύθερα. Αν κυλήσουν σαν το ρυάκι τα λόγια, η καρδιά θα ξαλαφρώσει από τη θλίψη της. Είναι σαν να ανοίγεις την βάνα για τα απόνερα όταν η δεξαμενή του μύλου έχει πια πλημμυρίσει».

Αυτό το μικρό δείγμα λαϊκής σοφίας αξίζει πολλά.

Φαίνεται πως το ξελάφρωμα μιας ταραγμένης καρδιάς είναι σπουδαίο γιατρικό. Η επιστημονική επαλήθευση της «συμβουλής» του Ρομπέν έρχεται από τον Τζειμς Πενμπέικερ ψυχολόγο στο Νότιο Πανεπιστήμιο των Μεθοδιστών ο οποίος διεξήγαγε μια σειρά πειράματα στα οποία ζητούσε από τους ανθρώπους να μιλήσουν για τα ζητήματα που απασχολούσαν τη σκέψη τους και αποκόμιζε ένα ευεργετικό ιατρικό αποτέλεσμα.

Η μέθοδος του είναι εντυπωσιακά απλή: ζητάει από τους ανθρώπους να γράψουν για δεκαπέντε έως είκοσι λεπτά την ημέρα και επί πέντε περίπου ημέρες για παράδειγμα «την πιο τραυματική εμπειρία όλης τους της ζωής» ή κάποια πιεστική ανησυχία της στιγμής.

Αυτό που γράφουν οι άνθρωποι, εφόσον το θέλουν, μπορούν ν το κρατήσουν αποκλειστικά δικό τους και να μην το ανακοινώσουν.

 

Τα αποτελέσματα αυτής της εξομολόγησης είναι εντυπωσιακά:

1.      ενίσχυση της ανοσοποιητικής λειτουργίας,

2.      σημαντική μείωση των επισκέψεων σε ιατρικά κέντρα για τους επόμενους έξη μήνες,

3.      λιγότερες απουσίες από τη δουλειά και ακόμα

4.      καλύτερη λειτουργία των ηπατικών ενζύμων.

Επιπλέον αυτοί οι οποίοι γράφοντας τα γεγονότα εμφάνισαν στο κείμενο τους περισσότερα στοιχεία διαταρακτικών συναισθημάτων παρουσίαζαν και τη μεγαλύτερη βελτίωση στην ανοσοποιητική τους λειτουργία.

Μια συγκεκριμένη διαδικασία λειτούργησε ως η «υγιέστερη μέθοδος» για να εκτονωθούν τα διαταρακτικά συναισθήματα: κατ αρχήν εκφράστηκε έντονη θλίψη, άγχος και θυμός – όποια και αν ήταν τα διαταρακτικά συναισθήματα που έφερνε στο φως το εκάστοτε πρόβλημα.

Και στη συνέχεια, μοιάζει να συγγενεύει με αυτό που συμβαίνει όταν οι άνθρωποι εξερευνούν τέτοιου είδους προβλήματα κατά την ψυχοθεραπεία.

Πράγματι, τα ευρήματα του Πενμπέικερ υποδηλώνουν μια αιτία για την οποία άλλες μελέτες δείχνουν ότι οι ασθενείς που υποβλήθηκαν και σε ψυχοθεραπεία μαζί με την ιατρική αγωγή ή τη χειρουργική επέμβαση εξελίσσονταν πολύ καλύτερα από παθολογική άποψη σε σύγκριση με εκείνους που υποβλήθηκαν μόνο σε βιοιατρική θεραπεία.

 

Ισως η πιο ισχυρή απόδειξη της θεραπευτικής δύναμης της συναισθηματικής στήριξης εμφανίστηκε - από μια μελέτη στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Στάφορντ – σε ομάδες που αποτελούνταν από γυναίκες σε προχωρημένο μεταστατικό στάδιο καρκίνου του μαστού.

Μετά από μια αρχική θεραπεία η οποία συχνά περιελάμβανε και χειρουργική επέμβαση ο καρκίνος είχε επανεμφανιστεί και εξαπλωνόταν στο σώμα των γυναικών αυτών. Ήταν απλά θέμα χρόνου, κλινικά μιλώντας ώσπου ο μεταστατικός καρκίνος να τις στείλει στο θάνατο.

Ο Δρ. Ντέιβιντ Σπίγκελ που διεξήγαγε τη μελέτη αιφνιδιάστηκε και ο ίδιος από τα ευρήματα όπως και όλη η ιατρική κοινότητα: γυναίκες με προχωρημένο καρκίνο του μαστού που συμμετείχαν σε εβδομαδιαίες συναντήσεις μαζί με άλλες γυναίκες ζούσαν δύο φορές περισσότερο από όσο οι γυναίκες με την ίδια πάθηση που την αντιμετώπιζαν μόνες τους.

 

Όλες οι γυναίκες ακολουθούσαν τη συμβατική θεραπευτική αγωγή.  Η μόνη διαφορά ήταν ότι μερικές συμμετείχαν και στις ομάδες όπου ήταν σε θέση να ξελαφρώσουν μιλώντας με άλλες γυναίκες οι οποίες καταλάβαιναν τι αντιμετώπιζαν και ήταν πρόθυμες να ακούσουν τους φόβους τους, τους πόνους και το θυμό τους.

Συχνά αυτός ήταν ο μόνος χώρος όπου οι γυναίκες μπορούσαν να εκφράσουν ανοιχτά τα συναισθήματα τους, επειδή άλλα άτομα στο περιβάλλον τους έτρεμαν να κουβνετιάσουν μαζί τους για τον καρκίνο και τον επερχόμενο θάνατο.

Οι γυναίκες που συμμετείχαν στις συνεδρίες αυτές ζούσαν τριάντα επτά μήνες επιπλέον, κατά μέσο όρο, ενώ αυτές που υπέφεραν από την ίδια ασθένεια αλλά δεν συμμετείχαν σε ομάδες πέθαιναν, κατά μέσο όρο, σε δέκα εννέα μήνες – επρόκειτο για ένα μεγαλύτερο χρονικό περιθώριο ζωής πέρα και έξω από οποιαδήποτε ιατροφαρμακευτική αγωγή.

Όπως το έθεσε ο Δρ. Τζίμι Χόλαντ ο επικεφαλής ψυχολόγος – ογκολόγος στο Νοσοκομείο Μεμόριαλ Σλόαν-Κετερινγκ, ένα κέντρο αγωγής  του καρκίνου στην πόλη της Νέας Υόρκης: «κάθε καρκινοπαθής θα έπρεπε να συμμετέχει σε μια τέτοια ομάδα».

Και, πράγματι, αν αυτό που εξασφάλιζε τόση παράταση ζωής ήταν φάρμακο (!) οι φαρμακοβιομηχανίες θα συγκρούονταν μεταξύ τους για το ποια θα το πρωτοκατασκευάσει.

 

Πηγή: Η ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ – DANIEL GOLEMAN.