Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ - ΜΕΡΟΣ 10

 

Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο, εδώ:

 

 

Διαβάζουμε αργά και με προσοχή, τα πιο κάτω χωρία της Αγίας Γραφής μας (Ιωάννης ια, 32-39):  

 

Η Μαρία, λοιπόν, μόλις ήρθε εκεί όπου ήταν ο Ιησούς, όταν τον είδε, έπεσε μπροστά στα πόδια του και του λέει: «Κύριε, αν ήσουν εδώ, δε θα μου πέθαινε ο αδελφός».

 

Ο Ιησούς, τότε, καθώς την είδε να κλαίει και τους Ιουδαίους που ήρθαν μαζί της να κλαίνε, αναστέναξε στο πνεύμα του και ταράχτηκε και είπε: «Πού τον έχετε θέσει;»

 

Του λένε: «Κύριε, έλα και δες».

 

Δάκρυσε ο Ιησούς.

 

Έλεγαν λοιπόν οι Ιουδαίοι: «Δες πώς τον αγαπούσε».

 

Μερικοί όμως από αυτούς είπαν: «Δεν μπορούσε αυτός, που άνοιξε τα μάτια του τυφλού, να κάνει ώστε και αυτός να μην πεθάνει;»

 

Ο Ιησούς, λοιπόν, πάλι αφού αναστέναξε μέσα του, έρχεται στο μνήμα.

 

Και εκείνο ήταν σπήλαιο, και ένας λίθος βρισκόταν πάνω του στην είσοδο.

 

Λέει ο Ιησούς: «Σηκώστε το λίθο».

 

Του λέει η αδελφή του πεθαμένου, η Μάρθα: «Κύριε, ήδη μυρίζει, γιατί είναι η τέταρτη ημέρα που πέθανε».

 

 

ΛΙΓΑ ΣΧΟΛΙΑ

Η Ανάσταση του Λαζάρου, αδελφού της Μάρθας και της Μαρίας, ήταν από τις λίγες και σπάνιες φορές (!) που ο Κύριος Ιησούς ανέστησε άνθρωπο (!) από τους νεκρούς.

Όμως, εδώ διαβάζοντας το πιο πάνω κείμενο (μετάφραση) των Γραφών, μας κάνει εντύπωση, η έκφραση των συναισθημάτων του Ιησού.

Αν και ήταν Θεός αληθινός, παντοδύναμο ς (!) όμως εξέφρασε τα ανθρώπινα συναισθήματα Του, ευσπλαχνιζόμενος την κατάσταση του πένθους των αδελφών του Λαζάρου.

Έδειξε ο Κύριος Ιησούς καθαρή ενσυναίσθηση, αφού:

1.      Αναστέναξε!

2.      Ταράχτηκε!

3.      Δάκρυσε!

4.      Αναστέναξε πάλι!

 

Το ίδιο και σήμερα ο Κύριος Ιησούς (!) στέκεται δίπλα σε μας και με τον ίδιο τρόπο φέρεται συναισθηματικά, όταν έχουμε σοβαρά και ανυπέρβλητα προβλήματα.

1.      Μας βλέπει.

2.      Γνωρίζει με ακρίβεια το θέμα μας.

3.      Στέκεται να παρατηρήσει εμάς.

4.      Τις αντιδράσεις μας …

5.      Τις αντοχές μας …

6.      Την σοφία μας …

7.      Την σύνεση μας …

 

 

 

 

 

ΒΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ (2)

Παρόλο που πληθαίνουν ολοένα τα στοιχεία, που επιβεβαιώνουν τη σπουδαιότητα της μέριμνας των συναισθηματικών αναγκών, καθώς και τα στοιχεία που ενισχύουν τις ενδείξεις περί ύπαρξης σχέσεων ανάμεσα στο συγκινησιακό κέντρο του εγκεφάλου και στο ανοσοποιητικό σύστημα, πολλοί παθολόγοι (!) δεν έχουν ακόμη πειστεί για το κατά πόσο τα συναισθήματα των ασθενών τους, έχουν πράγματι επίδραση στην κλινική τους συμπεριφορά και συχνά απορρίπτουν τις ενδείξεις αυτές ως παραπλανητικές και παράδοξες (!) ως περιθωριακές, ή ακόμη χειρότερα, ως υπερβολικές μιας μειονότητας (οι ψυχολόγοι), που επιδιώκει την αυτοπροβολή της.

 

Αν και περισσότεροι ασθενείς (!) αποζητούν ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο της ιατρικής, αυτό κινδυνεύει όλο και περισσότερο να εκλείψει.

 

Φυσικά, πάντα υπάρχουν αφοσιωμένες νοσοκόμες και γιατροί που προσφέρουν στους ασθενείς τους τρυφερή και ευαίσθητη φροντίδα.

Όμως η μεταλλασσόμενη κουλτούρα της ίδιας της ιατρικής δεδομένου ότι προσπαθεί όλο και περισσότερο να ανταποκριθεί στις προσταγές της επιχειρηματικής λογικής (!) καθιστά μια τέτοια φροντίδα πραγματικά δυσεύρετη.

 

Από την άλλη πλευρά, μπορεί να υπάρξει ένα επιχειρησιακό πλεονέκτημα στην ανθρώπινη ιατρική: σύμφωνα και με παλαιότερες ενδείξεις η αγωγή των συναισθηματικών προβλημάτων του ασθενούς μπορεί να μας γλυτώσει χρήματα (!) ιδιαίτερα στο βαθμό που αποτρέπει ή καθυστερεί την εκδήλωση μιας ασθένειας, ή βοηθάει τους ασθενείς να θεραπευτούν ταχύτερα.

Σε μια μελέτη σε ηλικιωμένους ασθενείς με κάταγμα λεκάνης, στην Ιατρική Σχολή τους Όρους Σινά στην πόλη της Νέας Υόρκης και στο Βόρειο-Δυτικό Πανεπιστήμιο, οι ασθενείς που υποβλήθηκαν σε θεραπεία για κατάθλιψη, πέρα από κανονική ορθοπεδική αγωγή, έφευγαν από το νοσοκομείο κατά μέσο όρο δύο ημέρες νωρίτερα.

Συνολικά για τους πιο πάνω από 100 ασθενείς, υπήρχε μια οικονομία της τάξης των 97.361 δολαρίων σε κόστος περίθαλψης.

 

Αυτή η αγωγή κάνει επίσης τους ασθενείς, να μένουν πιο ικανοποιημένοι από το γιατρό τους και από τη θεραπευτική αγωγή.

Στην αγορά των ιατρικών υπηρεσιών, όπου οι ασθενείς έχουν συχνά τη δυνατότητα να επιλέξουν ανάμεσα σε ανταγωνιστικά προγράμματα υγείας, αναμφίβολα το ποσοστό ικανοποίησης θα βαρύνει σημαντικά στην πλάστιγγα μιας τέτοιας επιλογής – δυσάρεστες εμπειρίες θα ωθήσουν τους ασθενείς να αναζητήσουν αλλού ιατρική περίθαλψη, ενώ οι ευχάριστες μεταφράζονται σε αφοσιωμένη πελατεία.

 

Τέλος, η ιατρική δεοντολογία επιβάλλει ίσως μια τέτοια προσέγγιση.

 

Ένα κύριο άρθρο στο Journal of the American Medical Association, σχολιάζοντας  μια αναφορά σχετική με το ότι η κατάθλιψη αυξάνει 5 φορές την πιθανότητα θανάτου μετά από μια αγωγή για κάποιο καρδιακό επεισόδιο, υπογραμμίζει: «Η σαφής απόδειξη ότι ψυχολογικοί παράγοντες, όπως η κατάθλιψη και η κοινωνική απομόνωση, τοποθετούν τους ασθενείς με στεφανιαία νόσο στο πιο υψηλό σκαλί επικινδυνότητας συνεπάγεται ότι θα ήταν δεοντολογικό να αρχίσουμε μια προσπάθεια προκειμένου να κατανικήσουμε αυτούς τους παράγοντες».

 

Αν τα ευρήματα που σχετίζονται με τα συναισθήματα έχουν κάποιο νόημα, αυτό είναι ότι η ιατρική αγωγή που παραμελεί τα συναισθήματα των ανθρώπων τη στιγμή που μάχονται μια χρόνια ή σοβαρή αρρώστια δεν είναι πια ενδεδειγμένη.

Ήρθε ο καιρός (!) να εκμεταλλευτεί  η ιατρική πιο μεθοδικά τους δεσμούς μεταξύ συναισθήματος και υγείας.

Αυτό που τώρα αποτελεί εξαίρεση, θα μπορούσε και θα έπρεπε να γίνει μέρος ενός κεντρικού προγραμματισμού που θα εξασφάλιζε μια ιατρική περίθαλψη περισσότερο ανθρώπινη για όλους.

Και για κάποιους, αυτό θα μπορούσε να σημαίνει επιτάχυνση της ανάρρωσης.

 

Ένας ασθενής, είπε προς τον χειρουργό του: «Συμπόνια, δε σημαίνει απλώς ότι κρατάς το χέρι του άλλου. Σημαίνει σωστή ιατρική!».

 

Πηγή: Η ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ – DANIEL GOLEMAN (1995).

Συνεχίζεται …