ΠΡΙΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΘΩ ΕΓΩ, ΠΛΑΝΙΟΜΟΥΝΑ!

Ψαλμός 119: 65

Εσύ, Κύριε, ευεργέτησες τον δούλο σου, σύμφωνα με τον λόγο σου. Δίδαξέ με φρόνηση και γνώση· επειδή, πίστεψα στα προστάγματά σου. Πριν ταλαιπωρηθώ, εγώ πλανιόμουν· τώρα, όμως, φύλαξα τον λόγο σου.

Εξομολόγηση.

Δέηση.

Προσευχή.

Όταν ο άνθρωπος, ο χωμάτινος, ο λογικός προσεύχεται, αναμένει μια απάντηση από τον Θεό και όταν μια – δύο - τρεις φορές (!) δεν έχει απάντηση, τότε σταματά να προσεύχεται.   

Και δεν διερωτάται: «τι πήγε στραβά;»

Όμως συνεχίζει να ζει στην ίδια ρουτίνα, στον ίδιο δρόμο που δεν οδηγεί πουθενά, με μια οικογένεια που:

1.      Γκρινιάζει μόνιμα.

2.      Νομίζει ο κάθε ένας, ότι κάνει το σωστό.

3.      Λειτουργεί υπό διάλυση αντί για ομόνοια.

Και τότε (!) έρχεται η μεγάλη ταλαιπωρία, που φέρνει την σωτηρία.

Επειδή τόσο πολύ μας αγαπά ο Θεός (!) έρχεται η ταλαιπωρία στην ζωή μας.

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΔΑΒΙΔ

Ο Δαβίδ, ένας άνθρωπος του Θεού και μάλιστα κατά την καρδιά του Θεού, αγαπητός, πολύ συχνά (!) ήταν σε απόσταση από τον Θεό, εξαιτίας των παραβάσεων του.

Όμως ο Δαβίδ, ήξερε τον δρόμο της επιστροφής | ειλικρινούς μετάνοιας.

Μαζί με τον Δαβίδ και τους ψαλμούς του, εμείς σήμερα παίρνουμε το μάθημα και μια και δυο και τρεις φορές.

Διαβάζουμε τα λόγια του Δαβίδ, από τον 51^ο ψαλμό:

Ελέησε με, ω Θεέ, σύμφωνα με το μεγάλο σου έλεος·

σύμφωνα με το πλήθος των οικτιρμών σου, εξάλειψε τα ανομήματά μου.

Πλύνε με περισσότερο και περισσότερο από την ανομία μου, και από την αμαρτία μου καθάρισέ με.

Επειδή, τα ανομήματά μου εγώ γνωρίζω, και η αμαρτία μου είναι μπροστά μου συνεχώς.

Σε σένα, σε σένα μονάχα αμάρτησα, και έπραξα μπροστά σου το πονηρό·

Και συνεχίζει με τους λόγους αυτούς:

Ράντισέ με μέ ύσσωπο, και θα είμαι καθαρός· πλύνε με, και θα είμαι λευκότερος από χιόνι.

Κάνε με να ακούσω αγαλλίαση και ευφροσύνη, για να ευφρανθούν τα κόκαλα που έσπασες.

Απόστρεψε το πρόσωπό σου από τις αμαρτίες μου, και εξάλειψε όλες τις ανομίες μου.

Κτίσε μέσα μου, Θεέ, μια καθαρή καρδιά·

και ένα ευθύ πνεύμα ανανέωσε μέσα μου.

Μη με απορρίψεις από το πρόσωπό σου· και το πνεύμα σου το άγιο μη το αφαιρέσεις από μένα.

Απόδωσέ μου την αγαλλίαση της σωτηρίας σου, και με ηγεμονικό πνεύμα στήριξέ με.

Ο ίδιος ο Δαβίδ, στον 38^ο ψαλμό, γράφει και εξομολογείται:

Κύριε, στον θυμό σου μη με ελέγξεις, ούτε να με παιδεύσεις στην οργή σου.

Επειδή, τα βέλη σου μπήχτηκαν βαθιά σε μένα, και το χέρι σου με καταπιέζει.

Δεν υπάρχει υγεία στη σάρκα μου, εξαιτίας της οργής σου·

δεν υπάρχει ειρήνη στα κόκαλά μου, εξαιτίας της αμαρτίας μου.

Επειδή, οι ανομίες μου υπερέβηκαν το κεφάλι μου·

υπερβάρυναν επάνω μου σαν βαρύ φορτίο.

Βρώμησαν και σάπισαν οι πληγές μου, εξαιτίας της ανοησίας μου.

Ταλαιπωρήθηκα, κυρτώθηκα υπερβολικά·

όλη την ημέρα περπατάω σκυθρωπός.

Επειδή, τα εντόσθιά μου γεμίζουν από φλόγωση, και στη σάρκα μου δεν υπάρχει υγεία.

Ασθένησα και κατακόπηκα υπερβολικά·

βρυχώμαι από την αδημονία της καρδιάς μου.

Κύριε, μπροστά σου είναι ολόκληρη η επιθυμία μου, και ο στεναγμός μου δεν κρύβεται από σένα.

Η καρδιά μου ταράζεται, η δύναμή μου με εγκαταλείπει·

και το φως των ματιών μου, κι αυτό δεν είναι μαζί μου.

Ας το δούμε μαζί:

1.      Η εξομολόγηση, απαιτεί λόγους από ειλικρινούς καρδιάς.

2.      Οι λόγοι μας αγγίζουν την καρδιά του Θεού.

3.      Η δήλωση της αδυναμίας μας, συγκλονίζει τον Θεόν.

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ (!) Ο ΘΕΟΣ

Ο Κύριος Ιησούς, έδωσε μια ιδιαίτερη παραβολή, που κατάγραψε μόνος ο Ευαγγελιστής Λουκάς.

Διαβάζουμε:

Είπε δε και σε μερικούς, που είχαν το θάρρος στον εαυτό τους ότι είναι δίκαιοι, και καταφρονούσαν τούς υπόλοιπους, τούτη την παραβολή:

Δύο άνθρωποι ανέβηκαν στο ιερό για να προσευχηθούν·

ο ένας ήταν Φαρισαίος και ο άλλος τελώνης.

Ο Φαρισαίος, καθώς στάθηκε, προσευχόταν από μέσα του τα εξής:

Σε ευχαριστώ, Θεέ, ότι δεν είμαι όπως και οι λοιποί άνθρωποι, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί ή και όπως αυτός ο τελώνης.

Νηστεύω δύο φορές την εβδομάδα, αποδεκατίζω όλα όσα έχω.

Και ο τελώνης, που στεκόταν από μακριά δεν ήθελε ούτε τα μάτια του να υψώσει στον ουρανό, αλλά χτυπούσε στο στήθος του, λέγοντας:

Θεέ μου, σκέπασε με έλεος εμένα τον αμαρτωλό.

Σας λέω: Αυτός κατέβηκε στο σπίτι του δικαιωμένος, παρά εκείνος·

επειδή, όποιος υψώνει τον εαυτό του, θα ταπεινωθεί·

και εκείνος που ταπεινώνει τον εαυτό του, θα υψωθεί.

Σε άλλο σημείο, ο Κύριος Ιησούς απευθυνόμενος προς τους Φαρισαίους, είπε:

Εσείς είστε που δικαιώνετε τον εαυτό σας μπροστά στους ανθρώπους·

ο Θεός, όμως, γνωρίζει τις καρδιές σας·

επειδή, εκείνο που είναι υψηλό ανάμεσα στους ανθρώπους, είναι βδέλυγμα μπροστά στον Θεό.

Ας το δούμε μαζί:

1.      Ο Κύριος Ιησούς με ένα δίκαιο τρόπο, ξεχωρίζει | διακρίνει την προσευχή, που θα απαντηθεί από τον Θεόν.

2.      Αυτό που είναι υψηλό ανάμεσα στους ανθρώπους (!) είναι βδέλυγμα | αχρείο στον ουράνιο Πατέρα.

3.      Ο άνθρωπος | επαγγελματίας της θρησκείας δεν ακούγεται όταν προσεύχεται.

4.      Δυστυχώς (!) τον ακούν μόνον οι τοίχοι.  

5.      Ο αμαρτωλός εισακούγεται (!) όταν ομολογεί με γνήσιο τρόπο την αδυναμία του και την παράβασή του.

6.      Αν πούμε ότι δεν έχουμε αμαρτία (!) εξαπατούμε τον εαυτό μας.

7.      Αν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, ο Θεός είναι πιστός (πάντα δίπλα μας) και δίκαιος (θυμάται την θυσία του Αμνού), ώστε: (α) να συγχωρήσει σε μας τις αμαρτίες και (β) να μας καθαρίζει από κάθε αδικία.

Αμήν.