ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΜΕΝΑ, ΘΕΕ ΜΟΥ;

Ψαλμός 34: 19

Πολλές οι θλίψεις τού δικαίου, αλλά απ' όλες αυτές ο Κύριος θα τον ελευθερώσει. Αυτός φυλάττει όλα τα κόκαλά του· κανένα απ' αυτά δεν θα συντριφτεί.

Μια μεγάλη δοκιμασία.

Μια ξαφνική οικογενειακή κατάσταση.

Μια αιφνίδιος ασθένεια.

Ο άνθρωπος δεν γνωρίζει, δεν εννοεί, ότι η ζωή του είναι απόλυτα φυλαγμένη από τον Θεό.

Ακόμη και ένας πιστός άνθρωπος, ένας άνθρωπος του Θεού πρέπει να μάθει από προσωπική εμπειρία πόσο κοντά του, ή μακριά (!) βρίσκεται ο Θεός.
 

Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΙΩΒ

Ο Ιώβ ήταν ένας άνθρωπος του Θεού, άνθρωπος άμεμπτος, και ευθύς, σοφός και συνετός.

Ήταν ακόμη πολύ πλούσιος, ένας άρχοντας στη γη της Αυσίτιδας.

Είχε αποκτήσει 7 γιους και 3 θυγατέρες και ήταν δεόμενος πάντα προς τον Θεόν προσφέροντας ολοκαυτώματα για τα τέκνα του.   

Αίφνης (!) ήλθε η τεράστια δοκιμασία, την οποία επέτρεψε ο Θεός.

Ο Ιώβ δεν γνώριζε ότι ο Θεός επέτρεψε στον αντίζηλο, τον σατανά, να χτυπήσει με μανία τον οίκο του και ακόμη να του φέρει ασθένειες στο σώμα με πόνους φρικτούς και εξανθήματα .

Και αρχίζει το παράπονο του Ιώβ, καθώς άνοιξε την καρδιά του απέναντι στους "φίλους" του για να τους πει την μεγάλη πίκρα που αισθανόταν και την απογοήτευση του από την ζωή και από τον Παντοδύναμο.

Άρχισε ο Ιώβ, πρώτος:

Είθε να χαθεί η ημέρα κατά την οποία γεννήθηκα, και η νύχτα κατά την οποία είπαν: Γεννήθηκε αρσενικό.

Η ημέρα εκείνη να είναι σκοτάδι· ο Θεός από πάνω να μη την αναζητήσει, και να μη φέξει επάνω της φως.

Σκοτάδι και σκιά θανάτου να την αμαυρώσουν· πυκνό σκοτάδι να καθήσει επάνω της.

Νάρθουν επάνω της ως πικρότατη ημέρα.

Εκείνη τη νύχτα να επικρατήσει σκοτάδι· Να μη συγκαταλεχθεί στις ημέρες του χρόνου· να μη μπει στις ημέρες των μηνών.

Να, έρημη να είναι εκείνη η νύχτα· επάνω της να μη έρθει χαρμόσυνη φωνή.

Να την καταραστούν αυτοί που καταρώνται τις ημέρες, οι έτοιμοι να ανεγείρουν το πένθος τους.

Και συνέχισε:

Είθε να ζυγιζόταν πραγματικά η λύπη μου, και η συμφορά μου να έμπαινε ολόκληρη, μαζί, επάνω στην πλάστιγγα!

Επειδή, τώρα θα ήταν πιο βαριά από την άμμο τής θάλασσας· γι' αυτό τα λόγια μου καταπίνονται.

Επειδή, τα βέλη τού Παντοδύναμου βρίσκονται μέσα μου, από τα οποία το πνεύμα μου πίνει το φαρμάκι τους· οι τρόμοι τού Θεού παρατάσσονται εναντίον μου.

Και ο Ιώβ συνέχισε:

Η ψυχή μου αηδίασε τη ζωή μου· θα παραδοθώ στο παράπονό μου· θα μιλήσω μέσα από την πικρία της ψυχής μου.

Θα πω στον Θεό: Μη με καταδικάσεις· δείξε μου γιατί με δικάζεις.

Είναι καλό σε σένα να καταθλίβεις, να καταφρονείς το έργο των χεριών σου, και να ευοδώνεις τη βουλή των ασεβών;

Έχεις μάτια σάρκας; Ή, βλέπεις όπως βλέπει ο άνθρωπος;

Ανθρώπινος είναι ο βίος σου; Ή, τα χρόνια σου είναι σαν ημέρες ανθρώπου, ώστε αναζητάς την ανομία μου, διερευνάς την αμαρτία μου;

Ενώ ξέρεις ότι δεν ασέβησα· και δεν υπάρχει κάποιος που να ελευθερώνει από τα χέρια σου.

Και ο Ιώβ συνέχισε:

Πόσο λιγότερο θα του απαντούσα εγώ, διαλέγοντας απέναντί του τα λόγια μου;

Στον οποίο, και αν ήμουν δίκαιος, δεν θα απαντούσα, αλλά θα ζητούσα έλεος από τον Κριτή μου.

Αν κράξω, και μου απαντήσει, δεν θα πίστευα ότι εισάκουσε τη φωνή μου.

Επειδή, με κατασυντρίβει με ανεμοστρόβιλο, και πληθαίνει τις πληγές μου χωρίς αιτία.

Δεν με αφήνει να αναπνεύσω, αλλά με χορταίνει με πικρία.

Αν πρόκειται για δύναμη, να, είναι δυνατός· και αν για κρίση, ποιος θα δώσει μαρτυρία για μένα;

Αν ήθελα να δικαιώσω τον εαυτό μου, το στόμα μου θα με καταδίκαζε· αν έλεγα: Είμαι άμεμπτος, θα με αποδείκνυε διεφθαρμένον.

Και αν ήμουν άμεμπτος, δεν θα φρόντιζα για τον εαυτό μου· θα καταφρονούσα τη ζωή μου.

Και ο Ιώβ συνέχισε:

Τα κόκαλά μου κόλλησαν στο δέρμα μου, και στη σάρκα μου, και διασώθηκα με το δέρμα των δοντιών μου.

Ελεήστε με, ελεήστε με, εσείς οι φίλοι μου· επειδή, το χέρι τού Θεού με πλήγωσε.

Γιατί με κατατρέχετε όπως ο Θεός, και δεν χορτάσατε από τις σάρκες μου;

Ω, να γράφονταν τα λόγια μου! Να τυπώνονταν σε βιβλίο!

Να χαράζονταν επάνω σε βράχο με σιδερένια και μολύβδινη γραφίδα, για πάντα!

Επειδή, ξέρω ότι ο Λυτρωτής μου ζει, και θα εγερθεί στους έσχατους καιρούς επάνω στη γη· και αφού, ύστερα από το δέρμα μου, αυτό το σώμα θα φθαρεί, πάλι με τη σάρκα μου θα δω τον Θεό· τον οποίο εγώ ο ίδιος θα δω, και θα θωρήσουν τα μάτια μου, και όχι άλλος· τα νεφρά μου λιώνουν μέσα στον κόρφο μου.

Και ο Ιώβ συνέχισε:

Και τη σημερινή ημέρα είναι πικρό το παράπονό μου· η πληγή μου είναι βαρύτερη από τον στεναγμό μου.

Είθε να ήξερα πού να τον βρω! Θα πήγαινα μέχρι τον θρόνο του·

θα εξέθετα μπροστά του κρίση, και θα γέμιζα το στόμα μου με αποδείξεις·

θα γνώριζα τα λόγια, που θα μου αποκρινόταν, και θα καταλάβαινα τι θα μου έλεγε.

Μήπως θα διαμάχεται μαζί μου με πλήθος δύναμης; Όχι·

αλλά, θα έβαζε σε μένα την προσοχή του.

Ας το δούμε μαζί:

1.       Η δοκιμασία του Ιώβ έγινε σε όλους εμάς, που σπουδάζουμε τις Γραφές ένα μάθημα.

2.       Ένα μάθημα των πολλαπλών επιλογών του Θεού.

3.       Ένα μάθημα της σοφίας του Θεού.

4.       Ένα μάθημα της σωστής απόστασης του Θεού από τον άνθρωπο.

5.       Ένα μάθημα της ατομικής μαθητείας και παιδείας.

6.       Ένα μάθημα του τέλους, της δοκιμασίας.

7.       Ένα μάθημα, πώς στηρίζουμε τους αδελφούς μας.

8.       Ένα μάθημα, πώς μιλάμε προς τον δοκιμαζόμενο αδελφό.

9.       Ένα μάθημα, πώς και τι προσευχόμαστε για τους αδελφούς μας.

10.   Ένα μάθημα, πώς θα αντιμετωπίσουμε και εμείς (!) μια μεγάλη δοκιμασία.

Αμήν.

Ιάκωβος 5: 10

Πάρτε, αδελφοί μου, παράδειγμα της κακοπάθειας και της μακροθυμίας τούς προφήτες, οι οποίοι μίλησαν στο όνομα του Κυρίου.

Δέστε, μακαρίζουμε αυτούς που υπομένουν·

ακούσατε την υπομονή τού Ιώβ, και είδατε το τέλος τού Κυρίου, ότι ο Κύριος είναι πολυεύσπλαχνος και οικτίρμονας.