ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ! – ΠΩΣ;

Ιωάννης 17: 20 Και δεν παρακαλώ μονάχα γι' αυτούς, αλλά και για εκείνους που θα πιστέψουν σε μένα διαμέσου τού λόγου τους· για να είναι όλοι ένα· όπως εσύ, Πατέρα,

Η ενότητα των πιστών, η δύναμη της Εκκλησίας!

Πώς χαλάει η ενότητα;

Πώς φτιάχνει;

Ας ξεκινήσουμε από την ημέρα της  Πεντηκοστής, την συγκομιδή της πρώτης Εκκλησίας του Χριστού.

Διαβάζουμε, από τις Πράξεις:

«Κάθε ψυχή την κατέλαβε φόβος· και διαμέσου των αποστόλων γίνονταν πολλά τέρατα και σημεία. Και όλοι εκείνοι που πίστευαν ήσαν μαζί, και είχαν τα πάντα κοινά· και πουλούσαν τα κτήματα και τα υπάρχοντά τους και τα μοίραζαν σε όλους, σύμφωνα με ό,τι κάθε ένας είχε ανάγκη».

Ένα εξαιρετικά μεγάλο θαύμα (!) είναι η απόλυτη ενότητα των πιστών μεταξύ των, όταν έρχεται ο λόγος του Θεού και αναγεννά τον άνθρωπο και του δίδει νέα καρδιά και νέο πνεύμα.

Και αυτό το γεγονός το έζησε η πρώτη αποστολική Εκκλησία, καθώς πάνω από 3,000 ψυχές ανθρώπων ήσαν εντελώς ενωμένοι!

Τι είχε όμως, μεσολαβήσει από πριν;

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΣΤΗΝ ΓΕΣΘΗΜΑΝΗ

Διαβάζουμε την προσευχή του Κυρίου Ιησού προς τον Πατέρα, από το Ευαγγέλιο του Ιωάννη:

«Και δεν παρακαλώ μονάχα γι' αυτούς, αλλά και για εκείνους που θα πιστέψουν σε μένα διαμέσου τού λόγου τους· για να είναι όλοι ένα· όπως εσύ, Πατέρα, είσαι σε ενότητα με μένα και εγώ σε ενότητα με σένα, να είναι κι αυτοί ένα σε ενότητα με μας· για να πιστέψει ο κόσμος ότι εσύ με απέστειλες».

Εδώ, φαίνεται η αγωνία που είχε ο Κύριος Ιησούς για τους δώδεκα και ακόμη, για εκείνους που θα πίστευαν μετά την αναχώρηση Του.

Η αγωνία του Κυρίου, ήταν η ενότητα!

1.       Η ενότητα μεταξύ των πιστευσάντων.

2.       Η ενότητα με τον Ιησού.

3.       Η ενότητα με τον Πατέρα.

ΤΙ ΕΙΧΕ ΔΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ (!) ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΓΕΙΟ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ,

Διαβάζουμε:

«Και ήρθε στην Καπερναούμ· και όταν μπήκαν μέσα στο σπίτι, τους ρωτούσε: Τι συζητούσατε στον δρόμο μεταξύ σας; Κι εκείνοι σιωπούσαν· επειδή, στον δρόμο συζήτησαν μεταξύ τους, ποιος είναι ο μεγαλύτερος».

«Και αφού κάθησε, κάλεσε τους δώδεκα και τους λέει:

«Όποιος θέλει να είναι πρώτος, θα είναι τελευταίος όλων, και υπηρέτης όλων.

«Και παίρνοντας ένα παιδάκι, το έστησε ανάμεσά τους· και αφού το αγκάλιασε, τους είπε:

«Όποιος δεχθεί ένα από τα παιδιά αυτά στο όνομά μου, δέχεται εμένα· και όποιος δεχθεί εμένα, δεν δέχεται εμένα, αλλά εκείνον που με απέστειλε».

Αυτό το συμβάν, που διαβάζουμε, είχε επαναληφθεί πολλές φορές!

Πολύ τακτικά (!) οι δώδεκα μαθητές και απόστολοι του Κυρίου, είτε θα σκέπτονταν, ή θα διαλογίζονταν, ή θα μάλωναν για το ποιος από τους δώδεκα, ήταν ο μεγαλύτερος και ικανότερος και πιο άξιος για τον Κύριο.

Ο ρόλος του Κυρίου Ιησού, ήταν να επεμβαίνει άμεσα, χωρίς καθυστέρηση (!) και να δώσει την αλήθεια και την δικαιοσύνη του Θεού.

Πράγματι, ο Κύριος δεν άφηνε κανένα περιστατικό να λάβει διαστάσεις, ή να χρονίσει.

Ακόμη, διαβάζουμε από το Ευαγγέλιο του Λουκά:   

«Έγινε και φιλονικία αναμεταξύ τους για το ποιος απ' αυτούς θεωρείται ότι είναι ο μεγαλύτερος.

«Και εκείνος είπε σ' αυτούς: Οι βασιλιάδες των εθνών τα κυριεύουν· κι αυτοί που τα εξουσιάζουν ονομάζονται ευεργέτες. Εσείς, όμως, όχι έτσι· αλλά, ο μεγαλύτερος μεταξύ σας, ας γίνει όπως ο μικρότερος· και ο προϊστάμενος όπως αυτός που υπηρετεί».

Εδώ ο Κύριος Ιησούς, δημιουργεί ένα κανόνα δικαίου.

Ας το δούμε μαζί:

1.       Ο μεγαλύτερος, θα είναι όπως ο μικρότερος!

2.       Ο προϊστάμενος, θα είναι όπως αυτός που υπηρετεί!

3.       Ο πρώτος, θα είναι όπως ο τελευταίος!

Φανταστείτε μια πυραμίδα, ή ένα κώνο αναστραμμένο.  

Η κορυφή είναι κάτω (!) και αυτός είναι ο ποιμένας ή ο πρεσβύτερος. Και είναι κάτω, διότι είναι ο υπηρέτης των αγίων της Εκκλησίας του Θεού και έσχατος πάντων, ή ο αχρείος αδελφός.

Η βάση είναι πάνω (!) και αυτή είναι ο λαός του Θεού. Ο λαός του Θεού έχει τα πρωτεία. Όλοι οι παλαιοί και οι νέοι αδελφοί, όλοι μικροί και μεγάλοι, νέοι και ηλικιωμένοι αποτελούν το σώμα του Χριστού που χρειάζεται υπομονή και χάρη ώστε να υπηρετηθεί σε κάθε ανάγκη των.     

Η ΑΝΗΣΥΧΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΚΟΡΙΝΘΙΩΝ

Ο απόστολος Παύλος, είχε μεγάλη ανησυχία για όλες τις εκκλησίες που είχε δημιουργήσει μέσα από την χάρη του Θεού και την οδηγία του Αγίου Πνεύματος.

Διαβάζουμε από την επιστολή προς τους Κορίνθιους:

«Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, να λέτε όλοι το ίδιο, και να μη υπάρχουν μεταξύ σας σχίσματα, αλλά να είστε εντελώς ενωμένοι, έχοντας το ίδιο πνεύμα και την ίδια γνώμη».

Και ο Παύλος, αποκαλύπτει:

«Επειδή, μου έγινε γνωστό από τους οικείους τής Χλόης για σας, αδελφοί μου, ότι υπάρχουν αναμεταξύ σας φιλονικίες».

Είναι δυνατόν;

Μια νέα Αποστολική  Εκκλησία, που έχει τόσα χαρίσματα δια Πνεύματος Αγίου;

Η απάντηση είναι ναι, μπορεί να συμβεί!

Και αυτό οφειλόταν στην έλλειψη άμεσης αντιμετώπισης εκ μέρους του ποιμένα της Εκκλησίας, που δεν μας είναι γνωστός.   

Ο Απολλώς ήταν ένας εργάτης στην Κόρινθο που είχε από τον Θεό την διακονία του διδασκάλου, δηλαδή να ποτίζει τις ψυχές με τον λόγο του Θεού, που ο Παύλος είχε φέρει στον Χριστό.  Ίσως (!) να ήταν ευθύνη του Απολλώ η διατήρηση της ισορροπίας και της ενότητας μεταξύ των αδελφών.

Διαβάζουμε:

«Γάλα σάς πότισα, και όχι στερεή τροφή· επειδή, δεν μπορούσατε ακόμα να τη δεχθείτε·

«αλλά, ούτε τώρα ακόμα μπορείτε·

«για τον λόγο ότι, είστε ακόμα σαρκικοί· καθόσον, ενώ υπάρχει ανάμεσά σας φθόνος και φιλονικία και διχόνοιες, δεν είστε σαρκικοί, και περπατάτε κατά άνθρωπο;

Και ο Παύλος αποκαλύπτει το σύμπτωμα:

«Επειδή, όταν κάποιος λέει: Εγώ μεν είμαι τού Παύλου· και άλλος: Εγώ είμαι τού Απολλώ· δεν είστε σαρκικοί;

Ας το δούμε, μαζί:

1.       Σε μια εκκλησία, της Κορίνθου, ήσαν η ομάδα του Παύλου.

2.       Σε μια εκκλησία, της Κορίνθου, ήσαν η ομάδα του Πέτρου.

3.       Σε μια εκκλησία, της Κορίνθου, ήσαν η ομάδα του Απολλώ.

4.       Σε μια εκκλησία, της Κορίνθου, ήσαν η ομάδα του Χριστού.  

Το πρόβλημα ήταν αυτό, που ο Παύλος ονομάζει: «είσθε ακόμη σαρκικοί»!

Δηλαδή: Υποκριτές και εγωιστές, αν και γεμάτοι από γνώση, εμπειρίες και χαρίσματα!

Η ΑΝΗΣΥΧΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΩΝ

Διαβάζουμε:

«Μονάχα, πολιτεύεστε επάξια προς το ευαγγέλιο του Χριστού, για να ακούσω, είτε όταν έρθω και σας δω είτε ενώ είμαι απών, την κατάστασή σας, ότι στέκεστε σε ένα πνεύμα, αγωνιζόμενοι μαζί, με μια ψυχή, για την πίστη τού ευαγγελίου·»

Και πάλι ο ποιμένας της Εκκλησίας των Φιλιππησίων δεν μας είναι γνωστός. Και βλέπουμε  τον φόβο και την αγωνία του Παύλου, από την φυσική τάση των μαθητών του Χριστού να εργάζονται με αντιζηλία ή κενοδοξία στο έργο του Θεού!

Διαβάζουμε:

«κάντε πλήρη τη χαρά μου, να φρονείτε το ίδιο, έχοντας την ίδια αγάπη, να είστε ομόψυχοι, και ομόφρονες· μη κάνοντας τίποτε από αντιζηλία ή κενοδοξία, αλλά με ταπεινοφροσύνη, θεωρώντας ο ένας τον άλλον ότι υπερέχει από τον εαυτό του».

Αμήν.

Ματθαίος 18: 1 Κατά την ώρα εκείνη ήρθαν οι μαθητές στον Ιησού, λέγοντας: Ποιος είναι, άραγε, μεγαλύτερος στη βασιλεία των ουρανών;