Ο ΑΦΡΟΝΑΣ!

Παροιμίες 26: 7 Καθώς τα σκέλη τού χωλού κρέμονται ανωφελή, έτσι είναι και η παροιμία στο στόμα των αφρόνων.

Η αγνωσία των αφρόνων.

Η συνεργασία με άφρονες.

Η αναζήτηση της φρόνησης.

Όλα ξεκινούν στην οικογένεια από την παιδική ηλικία, όταν το παιδί ακόμη είναι προστατευμένο κάτω από την πατρική φροντίδα και την μητρική ζεστασιά.

Στην παιδική ηλικία (!) η ψυχή του παιδιού είναι ένα σφουγγάρι, που ρουφά ότι ακούγεται και προξενεί εντύπωση.

Εδώ, αρχίζει η πραγματική παιδεία.

Ο βασιλιάς Σολομώντας γράφοντας τις Παροιμίες, είχε την αγωνία αυτή απέναντι στον γιο του και διάδοχο του θρόνου.

Διαβάζουμε, από το βιβλίο των Παροιμιών:

«Γιε μου, αν δεχθείς τα λόγια μου, και αποθησαυρίσεις τις εντολές μου μέσα σου, ώστε το αυτί σου να προσέξει στη σοφία, να στρέψεις την καρδιά σου στη σύνεση· και αν επικαλεστείς τη φρόνηση, και υψώσεις τη φωνή σου στη σύνεση· αν τη ζητήσεις σαν ασήμι, και την εξερευνήσεις σαν κρυμμένους θησαυρούς, τότε, θα εννοήσεις τον φόβο τού Κυρίου, και θα βρεις την επίγνωση του Θεού. Επειδή, ο Κύριος δίνει σοφία· από το στόμα του βγαίνει γνώση και σύνεση».

Στην συνέχεια, γράφοντας τις Παροιμίες, ο Σολομώντας διαχωρίζει τα χαρακτηριστικά του άφρονα ανθρώπου, έναντι του σοφού.

Διαβάζουμε, με προσοχή:

«Κάθε φρόνιμος ενεργεί με γνώση· ενώ ο άφρονας ξεσκεπάζει μωρία».

«Ο σοφός φοβάται, και φεύγει από το κακό· ο άφρονας, όμως, προχωρεί και θρασύνεται».

«Ο άφρονας καταφρονεί τη διδασκαλία τού πατέρα του· ενώ αυτός που φυλάττει τον έλεγχο, είναι φρόνιμος».

«Επάνω στο πρόσωπο του συνετού είναι σοφία· αλλά τα μάτια τού άφρονα βλέπουν στα άκρα τής γης. Ο άφρονας γιος είναι βαρυθυμία στον πατέρα του, και πικρία σ' αυτή που τον γέννησε».

«Ο άφρονας δεν ευχαριστιέται στη σύνεση, αλλά σε ό,τι φαντάζεται η καρδιά του».

«Τιμή είναι στον άνθρωπο να σταματάει από τη φιλονικία· κάθε άφρονας, όμως, μπλέκεται σ' αυτή».

Και ο προφήτης Δαβίδ, στους Ψαλμούς γράφει:

«Ο Άφρονας είπε στην καρδιά του: Δεν υπάρχει Θεός. Διαφθάρηκαν· έγιναν βδελυροί στα έργα· δεν υπάρχει κανένας, που να πράττει το αγαθό».

Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΦΡΟΝΕΣ

Στην καθημερινή μας ζωή έχουμε να κάνουμε με πολλούς άφρονες.

ü  Άλλους, τους βλέπουμε και τους διακρίνουμε από μακριά.

ü  Άλλους, τους ζούμε μέσα στην οικογένεια μας.

ü  Άλλους, τους υφιστάμεθα σαν εχθρούς.

Ποιος είναι ο κανόνας, για την συμπεριφορά μας απέναντι των;

Διαβάζουμε από τις Παροιμίες:

«Μη απαντάς στον άφρονα σύμφωνα με την αφροσύνη του, για να μη γίνεις κι εσύ όμοιος μ' αυτόν. Να απαντάς στον άφρονα σύμφωνα με την αφροσύνη του, για να μη είναι σοφός στα μάτια του».

Δυστυχώς ο άφρονας δεν δέχεται διόρθωση ούτε και συζήτηση μαθητείας. Ήδη, έχει στραβώσει και έχει διαλέξει τον δρόμο του (!) με πείσμα.

Ο προφήτης Σαμουήλ, είπε μπροστά στον βασιλιά Σαούλ: «η απείθεια είναι όπως το αμάρτημα της μαγείας· και το πείσμα, όπως η ασέβεια και η ειδωλολατρεία»·

Και όταν ο Κύριος Ιησούς, έδωσε την παραβολή του άφρονα πλούσιου, είπε: «Και ο Θεός είπε σ' αυτόν: Άφρονα, αυτή εδώ τη νύχτα απαιτούν από σένα την ψυχή σου· όσα λοιπόν ετοίμασες, τίνος θα είναι;»

Στην περίπτωση του άφρονα πλούσιου, όλη η ζωή του και οι επιτυχίες του έκλεισαν με μια δοκιμασία:

Την δοκιμασία του ξαφνικού πλούτου.

Το τέλος του, ήταν αιφνίδιο και χωρίς προγραμματισμό!

ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΑΦΡΟΝΑ

Διαβάζουμε επίσης, από τις Παροιμίες:

«Όπως εκείνος που δεσμεύει μια πέτρα μέσα σε σφενδόνη, έτσι είναι και όποιος δίνει τιμή στον άφρονα.  Όπως το αγκάθι που σπρώχνεται στο χέρι τού μέθυσου, έτσι είναι και η παροιμία στο στόμα των αφρόνων».

Ο άνθρωπος του Θεού, δεν οφείλει να συνεργάζεται άμεσα με τον άφρονα. Σίγουρα (!) θα πάθει ζημιά. Αυτό έχει συμβεί σε εργασιακές σχέσεις, όταν έρχεται κοντά ο εργαζόμενος με το αφεντικό ή τον εργοδότη. Και κάποια στιγμή, αναγκάζεται να τον απομακρύνει διότι είναι ζημιογόνος και ανεπίδεκτος μάθησης.

Ακόμη (!) έχει συμβεί και σε οικογενειακή βία μετά από μια ξαφνική δοκιμασία σε ένα ζευγάρι είτε από οικονομική καταστροφή, είτε από ένα μεγάλο νόσημα που καθηλώνει τον άνθρωπο επί μήνες στο κρεβάτι του πόνου.

ΟΙ ΑΦΡΟΝΕΣ ΜΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΓΝΩΣΗ

Δυστυχώς, διαβάζουμε μια μεγάλη αλήθεια, στις Παροιμίες:

«Η σοφία φωνάζει έξω, διασαλπίζει τη φωνή της στις πλατείες· κράζει στα ψηλά μέρη των αγορών, στις εισόδους των πυλών· αναγγέλλει τα λόγια της διαμέσου τής πόλης, λέγοντας:

Μέχρι πότε, ω μωροί, θα αγαπάτε τη μωρία, και οι χλευαστές θα ευχαριστιούνται στους χλευασμούς τους, και οι άφρονες θα μισούν τη γνώση; Επιστρέψτε στους ελέγχους μου· δέστε, εγώ θα εκχέω το πνεύμα μου επάνω σας, θα σας κάνω να καταλάβετε τα λόγια μου».

Η αλήθεια, είναι ότι οι άφρονες μισούν την γνώση!

Με αποτέλεσμα, ο άφρονας να μην μπορεί να έλθει στον εαυτό του. Ήδη, ο άφρονας έχει χαράξει την λανθασμένη πορεία του και δεν επιτρέπει στην γνώση να τον συνετίσει.

ΔΙΔΑΧΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΦΡΟΝΕΣ

Στην επί του όρους ομιλία του ο Κύριος Ιησούς, τελείωσε με τα λόγια αυτά:

«Καθένας, λοιπόν, που ακούει τα λόγια μου αυτά, και τα πράττει, θα τον εξομοιώσω με έναν φρόνιμο άνθρωπο, που οικοδόμησε το σπίτι του επάνω στην πέτρα· και κατέβηκε η βροχή, και ήρθαν τα ποτάμια, και φύσηξαν οι άνεμοι, και χτύπησαν με ορμή επάνω στο σπίτι εκείνο, και δεν έπεσε· επειδή, ήταν θεμελιωμένο επάνω στην πέτρα.

Και καθένας που ακούει τα λόγια μου αυτά, και δεν τα πράττει, θα εξομοιωθεί με έναν άφρονα άνθρωπο, που οικοδόμησε το σπίτι του επάνω στην άμμο· και κατέβηκε η βροχή, και ήρθαν τα ποτάμια, και φύσηξαν οι άνεμοι, και χτύπησαν με ορμή επάνω στο σπίτι εκείνο, και έπεσε· και η πτώση του ήταν μεγάλη».

Και ο απόστολος Πέτρος, γράφει στην επιστολή του:

«επειδή, έτσι είναι το θέλημα του Θεού, αγαθοποιώντας να αποστομώνετε την αγνωσία των αφρόνων ανθρώπων· ως ελεύθεροι, και όχι ως έχοντας την ελευθερία για επικάλυμμα της κακίας, αλλά ως δούλοι τού Θεού».

Παροιμίες 26: 11 Όπως το σκυλί γυρίζει στον εμετό του, έτσι και ο άφρονας επαναλαμβάνει την αφροσύνη του.