Ο ΑΓΑΘΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

Λουκάς 6: 45 Ο αγαθός άνθρωπος βγάζει το αγαθό από τον αγαθό θησαυρό τής καρδιάς του· και ο κακός άνθρωπος βγάζει το κακό από τον κακό θησαυρό τής καρδιάς του· επειδή, από το περίσσευμα της καρδιάς μιλάει το στόμα του.

Μην είσαι αγαθός!

Η κουβέντα του σύγχρονου πολιτισμού μας.

Όμως, τι λέγει ο λόγος του Θεού;

Διαβάζουμε στο βιβλίο των Θρήνων: «Αγαθός είναι ο Κύριος σ' αυτούς που τον προσμένουν, στην ψυχή που τον εκζητεί».

Και στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, διαβάζουμε: «Σηκώστε επάνω σας τον ζυγό μου, και μάθετε από μένα· επειδή, είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά· και θα βρείτε ανάπαυση μέσα στις ψυχές σας».

Η αγαθότητα είναι στοιχείο του Θεού.

Υπάρχει άνθρωπος αγαθός;

Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Δαβίδ. Διαβάζουμε στον Ψαλμό: «Κρίνε με, Κύριε· επειδή, εγώ περπάτησα μέσα στην ακακία μου· και έλπισα στον Κύριο, δεν θα σαλευτώ».

Σε άλλο σημείο ο Δαβίδ, γράφει: «Εγώ, όμως, θα περπατάω μέσα στην ακακία μου· λύτρωσέ με, και ελέησέ με. Το πόδι μου στέκεται στην ευθύτητα».

Επίσης άνδρας αγαθός αναφέρεται ο απόστολος Βαρνάβας. Διαβάζουμε για την διακονία του στην Αντιόχεια: «επειδή, ήταν άνδρας αγαθός και πλήρης από Πνεύμα Άγιο και πίστη. Και ένα μεγάλο πλήθος προστέθηκε στον Κύριο».

Αγαθότητα είναι αυτό που ο Κύριος περιγράφει στην διδασκαλία Του: «Ο καλός άνθρωπος βγάζει τα καλά από τον καλό θησαυρό της καρδιάς· και ο πονηρός άνθρωπος βγάζει τα πονηρά από τον πονηρό θησαυρό».

Αγαθός είναι ο άνθρωπος που έχει καλό θησαυρό μέσα στην καρδιά του. Έχει αποθηκεύσει την χάρη του Θεού και περιπατεί με τον φόβο του Θεού και την πίστη του Ιησού Χριστού.

Ο Κύριος είπε για τον εαυτό Του: «Σηκώστε επάνω σας τον ζυγό μου, και μάθετε από μένα· επειδή, είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά· και θα βρείτε ανάπαυση μέσα στις ψυχές σας».

Και ο απόστολος Παύλος, λέγει το ίδιο: «Εγώ ο ίδιος ο Παύλος, μάλιστα, σας παρακαλώ με την πραότητα και την επιείκεια του Χριστού, που, όταν είμαι παρών ανάμεσά σας, είμαι ταπεινός, όταν όμως είμαι απών, παίρνω θάρρος απέναντί σας·

Βασικά στοιχεία του αγαθού ανθρώπου, είναι:

# Η πραότητα

Ένας χαρακτήρας όχι επιθετικός, ή εριστικός, ή γογγυστής. Αντίθετα υπομονετικός, διδακτικός, συνετός δια Πνεύματος Αγίου. 

Η πραότητα είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος και δίδεται στον άνθρωπο με την αναγέννηση ως δώρο Θεού. Δίδεται, έτσι ώστε να καλλιεργηθεί και να αυξηθεί από τον ίδιο τον νέο άνθρωπο, που μένει στην πίστη του Χριστού.  Διαφορετικά, ο άνθρωπος που δεν καρποφορεί μπορεί να χάσει και ότι λίγο έχει.

Διαβάζουμε από τα λόγια του Κυρίου Ιησού στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη: «Εγώ είμαι η άμπελος, εσείς τα κλήματα· εκείνος που μένει ενωμένος μαζί μου, και εγώ μαζί του, αυτός φέρνει πολύ καρπό· επειδή, χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε. Αν κάποιος δεν μείνει ενωμένος μαζί μου, ρίχνεται έξω, όπως το κλήμα, και ξεραίνεται· και τα μαζεύουν και τα ρίχνουν σε φωτιά, και καίγονται».

# Η επιείκεια

Η επιείκεια, ένα βασικό γνώρισμα που ξεχωρίζει τον άνθρωπο του Θεού. Γράφει ο απόστολος Παύλος: «Η επιείκειά σας ας γίνει γνωστή σε όλους τούς ανθρώπους».

Και ο αδελφόθεος Ιάκωβος, τονίζει την επιείκεια σαν στοιχείο της σοφίας του Θεού: «Η σοφία, όμως, που κατεβαίνει από πάνω, πρώτα μεν είναι καθαρή, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης από έλεος και καλούς καρπούς, αμερόληπτη και ανυπόκριτη».

Και ο Σολόμωντας γράφει στις Παροιμίες: «Ο καρπός του δικαίου είναι δέντρο ζωής· και όποιος κερδίζει ψυχές, είναι σοφός».

# Η ταπεινότητα

Η ταπεινότητα είναι ένα φρόνημα.

Γιαυτό το φρόνημα του Χριστού γράφει ο απόστολος Παύλος, προς τους Φιλιππησίους: «Να είναι, μάλιστα, σε σας το ίδιο φρόνημα, που ήταν και στον Ιησού Χριστό· ο οποίος ενώ υπήρχε σε μορφή Θεού, δεν νόμισε αρπαγή το να είναι ίσα με τον Θεό· αλλά, κένωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους· και, καθώς βρέθηκε κατά το σχήμα ως άνθρωπος, ταπείνωσε τον εαυτό του, γινόμενος υπάκουος μέχρι θανάτου, θανάτου μάλιστα σταυρού».

Σε άλλο σημείο ο Παύλος, γράφει για το φρόνημα της ταπεινότητας: «επειδή και ο Χριστός έπαθε για χάρη σας, αφήνοντας παράδειγμα σε σας, για να ακολουθήσετε τα ίχνη του· ο οποίος «δεν έκανε αμαρτία ούτε βρέθηκε δόλος στο στόμα του». Ο οποίος, καθώς τον λοιδορούσαν, δεν ανταπέδιδε λοιδορίες, πάσχοντας δεν απειλούσε, αλλά παρέδινε τον εαυτό του σ' αυτόν που κρίνει δίκαια». Αμήν. 

Παροιμίες 13: 22 Ο αγαθός αφήνει κληρονομιά στους γιους των γιων· ο πλούτος, όμως, του αμαρτωλού θησαυρίζεται για τον δίκαιο.