ΟΤΑΝ ΦΟΒΗΘΩ!

Ησαΐας 50: 10 Ποιος είναι αναμεταξύ σας που φοβάται τον Κύριο, που υπακούει στη φωνή τού δούλου του; Αυτός, και αν περπατάει μέσα σε σκοτάδι, και δεν έχει φως, ας έχει θάρρος στο όνομα του Κυρίου, και ας επιστηρίζεται στον Θεό του.

Φοβόταν ο βασιλιάς Δαβίδ; Φοβόταν!

Γιατί; Διότι είχε πολλούς εχθρούς, αντίζηλους και αντίδικους!

Οι εβδομήντα τρεις Ψαλμοί που έγραψε, από τους εκατόν πενήντα συνολικά, δείχνουν φανερά τους φόβους και την υπερβάλλουσα λύπη της ψυχής του Δαβίδ.  

Πώς έρχεται ο φόβος;

Ο φόβος έρχεται καθώς αυξάνουν οι ονειδισμοί και οι εσωτερικές ανασφάλειες του πιστού ανθρώπου, χωρίς να γνωρίζει το τέλος. Ονειδισμοί από γνωστούς, συγγενείς και … φίλους! Λόγια γεμάτα από εμπαιγμό, πονηρούς υπαινιγμούς και ψέμα! Ακόμη, εγκλωβισμός και αδιέξοδα από παντού.

Όταν ο απόστολος Παύλος ταξίδευε με το πλοίο προς την Ρώμη για να απολογηθεί στον Καίσαρα, δέσμιος από τον βασιλιά Ηρώδη Αγρίππα, έπεσε σε Τυφώνα και το καράβι για δέκα τέσσερις ήμερες (!), ήταν ακυβέρνητο. Μέσα σε αυτή την γενική απελπισία, ο Θεός έστειλε τον άγγελο του να δώσει το μήνυμα: «Μη φοβάσαι, Παύλο· πρέπει να παρασταθείς μπροστά στον Καίσαρα· και δες, ο Θεός χάρισε σε σένα όλους αυτούς που πλέουν μαζί σου».

Αυτό που έγινε μετά ήταν θαυμαστό. Στάθηκε ο Παύλος με θάρρος ανάμεσα στο πλήρωμα και τους στρατιώτες και τους είπε: «Έχετε θάρρος, άνδρες· επειδή, πιστεύω στον Θεό ότι, έτσι θα γίνει, σύμφωνα με τον τρόπο που μιλήθηκε σε μένα».

Ο Δαβίδ, μας δίνει μια πλήρη εικόνα της εσωτερικής πάλης του: «Την ημέρα που θα φοβηθώ, θα ελπίζω σε σένα· με τον Θεό θα αινέσω τον λόγο του· στον Θεό έλπισα· δεν θα φοβηθώ· τι θα μου κάνει ο άνθρωπος; Κάθε ημέρα αλλάζουν τα λόγια μου· όλοι οι συλλογισμοί τους είναι εναντίον μου για κακό».

Σε άλλο ψαλμό, γράφει: «Ξεχάστηκα από την καρδιά σαν νεκρός· έγινα σαν σπασμένο σκεύος. Επειδή άκουσα τον ονειδισμό από πολλούς· φόβος υπήρχε από παντού· όταν έκαναν συμβούλιο εναντίον μου· μηχανεύθηκαν να αφαιρέσουν τη ζωή μου. Αλλά, εγώ, Κύριε, έλπισα σε σένα· είπα: Εσύ είσαι ο Θεός μου».

Και ο Δαβίδ, μιλάει προς την ψυχή του: «Γιατί είσαι περίλυπη, ψυχή μου; Και γιατί ταράζεσαι μέσα μου; Έλπισε στον Θεό· επειδή, ακόμα θα τον υμνώ· το πρόσωπό του είναι σωτηρία. Θεέ μου, η ψυχή μου είναι μέσα μου περίλυπη».

Ο Αβραάμ, ο πατέρας της πίστεως, μετά από την μάχη απέναντι  σε 5 βασιλείς, για την απελευθέρωση του Λώτ, έδωσε μια καλή ομολογία προς τον βασιλιά των Σοδόμων που βοήθησε, λέγοντας: «Εγώ ύψωσα το χέρι μου στον Κύριο, τον Θεό τον ύψιστο, που έκτισε τον ουρανό και τη γη, ότι δεν θα πάρω από όλα τα δικά σου από κλωστή μέχρι λουρί παπουτσιού, για να μη πεις: Εγώ πλούτισα τον Άβραμ».

Και μετά από αυτό το συμβάν φανερώθηκε ο Θεός στον Αβραάμ, σε όραμα και είπε: «Μη φοβάσαι, Άβραμ· εγώ είμαι ο υπερασπιστής σου· ο μισθός σου θα είναι υπερβολικά μεγάλος».

Και διαβάζουμε στην συνέχεια: «Και τον έφερε έξω, και είπε: Κοίταξε τώρα ψηλά στον ουρανό, και απαρίθμησε τα αστέρια, αν μπορείς να τα απαριθμήσεις· και του είπε: Έτσι θα είναι το σπέρμα σου. Και πίστεψε στον Κύριο· και λογαριάστηκε σ' αυτόν για δικαιοσύνη. Και του είπε: Εγώ είμαι ο Κύριος, που σε έβγαλα από την Ουρ των Χαλδαίων, για να σου δώσω αυτή τη γη για κληρονομιά».

Ο Θεός εργάζεται μέσα από μικρούς στα μάτια των και φοβούμενους τον Θεό, ανθρώπους.  

Ο Κύριος Ιησούς, έλεγε: «Μη φοβάσαι, μικρό ποίμνιο· επειδή, ο Πατέρας σας ευδόκησε να σας δώσει τη βασιλεία».

Ο άνθρωπος του Θεού, έχει ένα κοινό χαρακτηριστικό, αυτό του προβάτου. Του μικρού, αδύνατου και συμπαθητικού ζώου, που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς ποιμένα. Ένα καλό ποιμένα. Αυτός ο ποιμένας ο καλός, είναι ο Ιησούς Χριστός.

Ο Ιησούς, έλεγε στο ευαγγέλιο του Ιωάννη, σχετικά με τον καλό ποιμένα: «Και όταν βγάλει έξω τα δικά του πρόβατα, πηγαίνει μπροστά τους· και τα πρόβατα τον ακολουθούν, επειδή γνωρίζουν τη φωνή του. Ξένον, όμως, δεν θα ακολουθήσουν, αλλά θα φύγουν απ' αυτόν· επειδή, δεν γνωρίζουν τη φωνή των ξένων».

Και ο Κύριος, συνέχισε: «Εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός, και γνωρίζω τα δικά μου, και γνωρίζομαι από τα δικά μου, καθώς ο Πατέρας γνωρίζει εμένα, και εγώ γνωρίζω τον Πατέρα· και την ψυχή μου βάζω για χάρη των προβάτων».

Μόνον ο Χριστός, μπορεί να πάρει τον φόβο από την ψυχή που είναι ταραγμένη, για το μέλλον.

Ο Χριστός είναι το αιώνιο μέλλον, η αιώνιος ζωή, Αμήν.  

Ψαλμοί 56: 11 Θα ελπίζω στον Θεό· δεν θα φοβηθώ· τι θα μου κάνει άνθρωπος; Θεέ, οι ευχές μου σε σένα είναι επάνω μου· θα σου αποδίδω δοξολογίες.