ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙΡΟ, ΓΙΑ ΧΑΣΙΜΟ;

Μάρκος 13: 35 Αγρυπνείτε, λοιπόν· (επειδή, δεν ξέρετε πότε έρχεται ο κύριος του σπιτιού: Το δειλινό ή τα μεσάνυχτα ή όταν λαλεί ο πετεινός ή το πρωί)· μήπως και, όταν έρθει ξαφνικά, σας βρει να κοιμάστε.

Το λέμε, όμως το εννοούμε;

Άραγε, έχουμε ώρα για χάσιμο;

Ο χρόνος μας είναι πολύτιμος, καθώς είναι πολύ περιορισμένος!

Το παιδί δεν το γνωρίζει (!), ο έφηβος δεν το καταλαβαίνει (!), ο νέος δεν το πολύ πιστεύει (!), όμως ο άνδρας; Τι κάνει; 

Ο άνδρας εργάζεται με ένταση, ώστε να καλύψει είτε τις άμεσε ανάγκες ή το χαμένο έδαφος της ανεργίας του. Αυτή η ένταση φέρνει το άγχος και το άγχος φέρνει συμπτώματα σωματικής κόπωσης. Και η κόπωση φέρνει την υπερκόπωση, αν δεν καταλάβει ο άνδρας τα σημάδια ή τα συμπτώματα.

Ο γέροντας, πλέον, ζει με μέτρο. Με το μέτρο των φυσικών δυνάμεων του, που γνωρίζει πια καλά! Αν θα πάει στον κήπο, θα σκαλίσει δύο ώρες και μετά θα καθίσει στην σκιά.

Όλα αυτά, έχουν να κάνουν με τον χρόνο!

Γιατί χάνεται ο χρόνος μας;

Διότι δεν ξεκινάμε την ημέρα μας, ενωρίς το πρωί, με τον Χριστό! Παρέα με τον λόγο Του και γεμάτοι με το Πνεύμα Του το Άγιο.

Διαβάζουμε στο ευαγγέλιο του Λουκά, τι γράφει: «Και ο Ιησούς επέστρεψε στη Γαλιλαία με τη δύναμη του Πνεύματος».

Ο Κύριος Ιησούς, ενωρίς το πρωί, ερχόταν έξω στους όχλους πλήρης από το Άγιο Πνεύμα, με οδηγία από τον Πατέρα για κάθε τι που θα έκαμε, ή θα έλεγε.

Αρχίζοντας ο Κύριος να διδάσκει την βασιλεία των ουρανών, έλεγε: «Και από τις ημέρες τού Βαπτιστή Ιωάννη μέχρι αυτή τη στιγμή, η βασιλεία των ουρανών βιάζεται, και οι βιαστές την αρπάζουν».

Εδώ, ο Κύριος δίνει την διάσταση του χρόνου, που διαχειρίζεται ο άνθρωπος μόλις βρει την ευκαιρία της ζωής του. 

Ο Κύριος έδωσε μια παραβολή, για την ευκαιρία και τον χρόνο: «Η βασιλεία των ουρανών είναι, πάλι, όμοια με έναν άνθρωπο έμπορο, που αναζητάει καλά μαργαριτάρια· ο οποίος, βρίσκοντας ένα πολύτιμο μαργαριτάρι, πήγε και πούλησε όλα όσα είχε, και το αγόρασε».

 

Ο απόστολος Παύλος κάνει μια ομολογία στους αδελφούς της εκκλησίας των Φιλιππησίων. Γράφει: «Όχι ότι έλαβα κιόλας το βραβείο ή έγινα ήδη τέλειος· τρέχω, όμως, πίσω απ' αυτό, ίσως το αποκτήσω, για το οποίο και αποκτήθηκα από τον Ιησού Χριστό».

Και ο Παύλος, συμπληρώνει: «Αδελφοί, εγώ δεν στοχάζομαι τον εαυτό μου ότι το έχω αποκτήσει. Αλλά, ένα πράγμα κάνω, λησμονώντας μεν όσα βρίσκονται πίσω, επεκτεινόμενος δε σε όσα βρίσκονται μπροστά, τρέχω προς τον σκοπό, για το βραβείο της άνω κλήσης τού Θεού εν Χριστώ Ιησού».

Ο Κύριος Ιησούς, δίδοντας και εξηγώντας τα σημεία των εσχάτων ημερών, είπε: «Και από τη συκιά μάθετε την παραβολή· όταν το κλαδί της γίνει ήδη απαλό, και βγάζει τα φύλλα, ξέρετε ότι το θέρος είναι κοντά. Έτσι κι εσείς, όταν δείτε να γίνονται αυτά, ξέρετε ότι είναι κοντά, στις θύρες. Σας διαβεβαιώνω ότι, δεν θα παρέλθει αυτή η γενεά, μέχρις ότου γίνουν όλα αυτά».

Και εδώ ο χρόνος!

Και ο Κύριος συνεχίζει την διδασκαλία: «Προσέχετε, αγρυπνείτε, και προσεύχεστε· για τον λόγο ότι, δεν ξέρετε πότε είναι ο καιρός».

Και ο Κύριος Ιησούς, καταλήγει: «Αγρυπνείτε, λοιπόν· (επειδή, δεν ξέρετε πότε έρχεται ο κύριος του σπιτιού: Το δειλινό ή τα μεσάνυχτα ή όταν λαλεί ο πετεινός ή το πρωί)· μήπως και, όταν έρθει ξαφνικά, σας βρει να κοιμάστε».

Ο χρόνος μας, ανήκει στον ουράνιο Πατέρα που μας δίδει την ζωή, την αναπνοή και πολλά αγαθά. Ο χρόνος ομοιάζει με μια πίτα από είκοσι τέσσερα τεμάχια. Μοιράζοντας τα τεμάχια στα αγαπητά μας πρόσωπα, ανακαλύπτουμε ότι δεν φτάνουν για όλα αυτά που θα θέλαμε!

Τι κάνουμε;

Δίνουμε το πρώτο κομμάτι της πίτας, στον Θεό που ανήκει, ώστε να μας ευλογήσει και να αυξήσει τα αγαθά του με θαυμαστό τρόπο.

Πόσο κοντά (σιμά) είναι ο καιρός, η ώρα, ή ημέρα του Χριστού;

Αυτό εξαρτάται από τον χρόνο μας και την διαχείριση του χρόνου μας!

Ο απόστολος Πέτρος έχει μια ωραία συνταγή: «Όλων δε το τέλος πλησίασε· ζήστε, λοιπόν, με σωφροσύνη, και αγρυπνείτε στις προσευχές».

Η ζωή μας, το ταξίδι μας στη γη, μπορεί να διακοπή ανά πάσα στιγμή. Για άλλον το ταξίδι τελειώνει στα είκοσι χρόνια, για άλλον στα πενήντα και για άλλον στα εβδομήντα! Όταν το ανακάλυψε αυτό ο Παύλος, έγραψε: «για να γνωρίσω αυτόν, και τη δύναμη της ανάστασής του, και την κοινωνία των παθημάτων του, συμμορφούμενος με τον θάνατό του· αν κατά κάποιον τρόπο φτάσω στην εξανάσταση των νεκρών».

Με άλλα λόγια, ο Παύλος θεωρούσε δεδομένο τον μαρτυρικό θάνατό του, χάριν του Ιησού Χριστού και του Ευαγγελίου! Αμήν.

Λουκάς 16: 16 Ο νόμος και οι προφήτες υπήρχαν μέχρι τον Ιωάννη· από τότε η βασιλεία τού Θεού εξαγγέλλεται ως χαρμόσυνο άγγελμα, και κάθε ένας βιάζεται· να μπει μέσα σ' αυτή.