ΤΑ ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ!

Εβραίους 6: 10 Διότι δεν είναι άδικος ο Θεός, ώστε να λησμονήση το έργον σας και τον κόπον της αγάπης, την οποίαν εδείξατε εις το όνομα αυτού, υπηρετήσαντες τους αγίους και υπηρετούντες.

Η σωτηρία του ανθρώπου γίνεται σε μια στιγμή χρόνου(!), αφού μετανοήσει δια του λόγου του Θεού (το ύδωρ) και δια Πνεύματος Αγίου (το Πνεύμα) και το όνομα του, γράφεται στο βιβλίο της ζωής!

Είναι η στιγμή που ο ουράνιος Πατέρας συλλαμβάνει την ειλικρινή μετάνοια και συντριβή της καρδιάς του ανθρώπου. Η οδηγία του Κυρίου Ιησού προς τους δώδεκα ήταν σαφής: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς· και ιδού, εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος». 

Τις πρώτες ημέρες, μετά την Πεντηκοστή που αυξανόταν ραγδαία ο λαός κατά χιλιάδες, όλοι οι πιστεύοντες αμέσως βαπτίζονταν στο νερό, ώστε να σφραγιστή η πίστη και η υπακοή στην εντολή του Χριστού και εις την δικαιοσύνη του Θεού συνταφέντες μετά του Ιησού μέσα στο νερό, εις άφεση αμαρτιών.  

Κατόπιν έρχεται η πνευματική πρόοδος του χριστιανού, που αγαπά τον Θεό ως Πατέρα και πιστεύει με απόλυτη βεβαιότητα στον Χριστό σαν Σωτήρα.

Τι είναι αυτό που μετρά την πρόοδο του χριστιανού μέσα στην εκκλησία του Χριστού, αλλά και στο περιβάλλον που ζει τα επόμενα έτη της ζωής του; Ποια είναι τα συνεχόμενα με την σωτηρία του ανθρώπου; Διαβάζουμε στην επιστολή του Παύλου προς τους Θεσσαλονικείς: «αδιαλείπτως ενθυμούμενοι το εις την πίστιν έργον σας και τον κόπον της αγάπης και την υπομονήν της ελπίδος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού έμπροσθεν του Θεού και Πατρός ημών». Ας τα δούμε:

# Το έργο της πίστεως

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός αναθέτει έργο στον πιστό και το πρώτο έργο είναι η ομολογία των χειλιών του ενώπιον των ανθρώπων, χωρίς φόβο. Σε οποιαδήποτε ηλικία και αν είναι ο χριστιανός ομολογεί με ένα ιδιαίτερα σοφό τρόπο, πώς ο Χριστός τον έσωσε από την αμαρτία. Αυτός ο τρόπος της σοφίας είναι που κερδίζει τους ανθρώπους στον Χριστό, μέσα από τα προβλήματα τους και τους κάμει να δοκιμάσουν την λύση «Ιησούς». Έτσι ο Χριστός μας ονομάζει «συνεργούς του Θεού» και «συνεργούς εις την αλήθεια».   

# ο κόπος της αγάπης

Η αγάπη του Θεού είναι ο σύνδεσμος της τελειότητας. Είναι η κινητήριος δύναμη που κάνει τον άνθρωπο να εργάζεται το θέλημα του Θεού όταν φαίνεται ότι οι δυνάμεις του εξαντλούνται. Ο κόπος δεν αφορά την προσπάθεια για ίδιον όφελος, αλλά την υπηρεσία στον πλησίον, στην οικογένεια, στην εκκλησία του Χριστού. Καθώς ο Θεός αυξάνει σταδιακά, κατά την ικανότητα, το βάρος και την ανάθεση έργου στον πιστό, απαιτείται όλο και μεγαλύτερη δύναμη αλλά και κόπος. Αυτός ο κόπος δεν είναι μάταιος, αλλά ευλογημένος, διότι γίνεται με τον Κύριο Ιησού μπροστά και δεν φαίνεται(!) στον άνθρωπο του Θεού. Ομοιάζει με την μητέρα που κοπιάζει με τα πέντε ή περισσότερα παιδιά της, όμως το πρόσωπο της φέγγει χωρίς ρυτίδες(!) από την αγάπη που αισθάνεται για τα σπλάχνα της και την χαρά του Πνεύματος του Αγίου, μέσα της.      

# Η υπομονή της ελπίδας

Καθώς περνά ο καιρός και τα χρόνια, ο πιστός έχει αιτήματα προς τον ουράνιο Πατέρα, για τα οποία περιμένει με υπομονή. Μπορεί να περάσουν 5, ή 15 ή 25 χρόνια! Και το αίτημα να περιμένει μια εκπλήρωση, διότι είναι «δίκαιον» ή «κατά το θέλημα αυτού». Και βέβαια, το πρώτο αίτημα είναι η βασιλεία των ουρανών, επίσης η αρπαγή στις νεφέλες, όταν έρθει ο Ιησούς Χριστός και σαλπίσει ώστε να γίνει η επισύναξη των αγίων. Πολλά ακόμη τα ατομικά  αιτήματα, που ίσως θα πρέπει να γραφτούν από τον κάθε πιστό σε ένα χαρτί, ώστε να προσεύχεται μαζί με την οικογένεια. Από τα ιατρικά θέματα, τα σχολεία των παιδιών, το διορισμό των νέων μέχρι τα πνευματικά ζητήματα και τις ανάγκες των αδελφών μας, πολλά είναι τα αιτήματα αλλά και πολύς ο χρόνος που κυλά. 

Ένα παράδειγμα, έχουμε τον Δαβίδ, τον βασιλιά και προφήτη, που γράφει στους Ψαλμούς: «Διά τι είσαι περίλυπος, ψυχή μου; και διά τι ταράττεσαι εντός μου; έλπισον επί τον Θεόν· επειδή έτι θέλω υμνεί αυτόν· το πρόσωπον αυτού είναι σωτηρία». Ακόμη ο απόστολος Παύλος γράφει προς τους Ρωμαίους: «Διότι όσα προεγράφησαν, διά την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, διά να έχωμεν την ελπίδα διά της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών».

Τα συνεχόμενα με την σωτηρία μας είναι θαυμάσια, που αν τα ανακαλέσουμε μετά από ίσως σαράντα χρόνια, μπορούμε να πούμε και εμείς, σαν τον απόστολο Παύλο: «Διότι εγώ γίνομαι ήδη σπονδή και ο καιρός της αναχωρήσεώς μου έφθασε. Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής, και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού». Αμήν.

Εβραίους 8:10 Διότι αύτη είναι η διαθήκη, την οποίαν θέλω κάμει προς τον οίκον του Ισραήλ μετά τας ημέρας εκείνας, λέγει Κύριος· Θέλω δώσει τους νόμους μου εις την διάνοιαν αυτών, και θέλω γράψει αυτούς επί της καρδίας αυτών, και θέλω είσθαι εις αυτούς Θεός, και αυτοί θέλουσιν είσθαι εις εμέ λαός.