ΘΛΙΨΗ ΨΥΧΗΣ, Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ;

Ψαλμοί  25: 16 Επίβλεψον επ' εμέ και ελέησόν με, διότι μεμονωμένος και τεθλιμμένος είμαι. Αι θλίψεις της καρδίας μου ηύξησαν· εξάγαγέ με εκ των στενοχωριών μου. Ιδέ την θλίψιν μου και τον μόχθον μου, και άφες πάσας τας αμαρτίας μου.

Ο άνθρωπος του Θεού γνωρίζει τι είναι φυσιολογικό γιαυτόν και τι όχι. 

Ιδιαιτέρως τα συναισθήματα της ψυχής που είναι και άγνωστα μέχρι ο πιστός να τα διδαχτεί. Μελετώντας τον λόγο του Θεού, με αγάπη και προσοχή αρχίζουμε να γνωρίζουμε την αλήθεια. Διαβάζοντας από τους Ψαλμούς, ο Δαβίδ γράφει: «Η ψυχή μου είναι πάντοτε εν κινδύνω». Ο Κύριος Ιησούς στην νέα Διαθήκη λέγει: «Ταύτα ελάλησα προς εσάς, διά να έχητε ειρήνην εν εμοί. Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν· αλλά θαρσείτε, εγώ ενίκησα τον κόσμον».

Η θλίψη της ψυχής είναι κάτι το φυσιολογικό και οφείλεται στην πίεση των συναισθημάτων μας, που αποτελούνται από τον καρπό του Αγίου Πνεύματος με τα συναισθήματα του σύγχρονου ανθρώπου που έχει διαλογισμούς πονηρούς, μίσος, έριδα, αλαζονεία, μοιχεία, πορνεία, κλοπές, ψευδομαρτυρίες, βλασφημίες, δόλο, ασέλγεια, υπερηφάνεια, αφροσύνη.  Η καθημερινή μας επαφή με τον σύγχρονο άνθρωπο, τον κόσμο δυστυχώς, μας φέρει σε ψυχικές συγκρούσεις, όμως τα πάντα γνωρίζει ο Κύριος μας. Διαβάζουμε στην Αποκάλυψη: «Εξεύρω τα έργα σου και την θλίψιν και την πτωχείαν· είσαι όμως πλούσιος· και την βλασφημίαν των λεγόντων εαυτούς ότι είναι Ιουδαίοι και δεν είναι, αλλά συναγωγή του Σατανά». Ο προφήτης Ιερεμίας στους θρήνους, προσευχόμενος γράφει: «Ενθυμήθητι την θλίψιν μου και την έξωσίν μου, το αψίνθιον και την χολήν».

Είναι σημαντικό ότι η θλίψη για τον πιστό έχει ένα καλό αποτέλεσμα. Διαβάζουμε στους Ρωμαίους: «Και ουχί μόνον τούτο, αλλά και καυχώμεθα εις τας θλίψεις, γινώσκοντες ότι θλίψις εργάζεται υπομονήν, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίς δεν καταισχύνει, διότι αγάπη του Θεού είναι εκκεχυμένη εν ταις καρδίαις ημών διά Πνεύματος Αγίου του δοθέντος εις ημάς». Επίσης, στην επιστολή προς Κορινθίους: «Διά τούτο δεν αποκάμνομεν, αλλ' εάν και ο εξωτερικός ημών άνθρωπος φθείρηται, ο εσωτερικός όμως ανανεούται καθ' εκάστην ημέραν. Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς καθ' υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης».

Έχει μεγάλη σημασία για κάθε πιστό παιδί του Θεού, να γνωρίζει τι διαταραχή γίνεται μέσα στην ψυχή μας όταν μας πλησιάζει ο κόσμος. Αυτός είναι ο λόγος που αποφεύγουμε να έχουμε επαφή, όσο το δυνατόν, με το σύγχρονο άνθρωπο αλλά προτιμάμε να έχουμε κοινωνία και επαφή με τους αδελφούς μας κατά Χριστό.

Η κατάθλιψη του πνεύματος τι είναι;        

Διαβάζουμε στον προφήτη  Ησαΐα: «ιδού, οι δούλοί μου θέλουσιν αλαλάζει εν ευθυμία, σεις δε θέλετε βοά εν πόνω καρδίας και ολολύζει υπό καταθλίψεως πνεύματος».  Στον προφήτη Σοφονία διαβάζουμε: «Και θέλω καταθλίψει τους ανθρώπους και θέλουσι περιπατεί ως τυφλοί, διότι ημάρτησαν εις τον Κύριον· και το αίμα αυτών θέλει διαχυθή ως κόνις και αι σάρκες αυτών ως κόπρος».

Η κατάθλιψη είναι η πίεση της αμαρτίας επάνω στο πνεύμα του ανθρώπου που δεν θέλει να δώσει την καρδιά του στον Χριστό, με μετάνοια. Αυτή η πίεση ασκείται στο πνεύμα του ανθρώπου, στην συνείδηση και ελέγχει τις αμαρτωλές, ή άνομες  αποφάσεις του. Είναι κάτι που βασανίζει όχι μόνο τον σύγχρονο άνθρωπο αλλά και κάθε αποστάτη χριστιανό. Ο άνθρωπος προσπαθεί να ξεφύγει αλλά είναι αδύνατον. Και μπαίνει σε περιπέτειες με τα ηρεμιστικά, αγχολυτικά, αντί να μετανοήσει, να αλλάξει, να ζητήσει βοήθεια και έλεος από τον ουράνιο Πατέρα. Αυτή η σύγκρουση της συνείδησης με την βίαιη συμπεριφορά και τον θυμό οδηγούν σε κατάθλιψη πνεύματος. Και όταν αυτό συμβεί ξαφνικά, ναι ξαφνικά, τότε ο άνθρωπος χάνει τον ύπνο του, πονά στο σώμα του παντού, οι εξετάσεις δείχνουν όλες φυσιολογικές, αισθάνεται ασθενής ενώ ο γιατρός δεν βρίσκει τίποτε και τον στέλνει στον νευρολόγο.  Ο νευρολόγος αρχίζει με το ιστορικό, την γενετική προδιάθεση, τις ερωτήσεις και την ψυχοθεραπεία πριν καταλήξει στα χημικά φάρμακα που διαθέτει η σύγχρονη βιομηχανία.         

Ποιος άλλος μπορεί να καταθλίβεται; Φυσικά οι πτωχοί! Διαβάζουμε στον Εκκλησιαστή: «Εάν ίδης κατάθλιψιν πένητος και παραβίασιν κρίσεως και δικαιοσύνης εν τη χώρα, μη θαυμάσης διά τούτο· διότι ο επί τον υψηλόν υψηλότερος επιτηρεί· και επί τούτους υψηλότεροι». Οι πτωχοί καταθλίβονται στο πνεύμα τους από την  αδικία, την υποκρισία και την απόρριψη των ανθρώπων. Οι άνθρωποι ασχολούνται μόνον με την προσωπική των υπόθεση και αδιαφορούν πλήρως για τον πτωχό και τον ενδεή. Μόνον ο άνθρωπος του Θεού έχει σπλάχνα αγάπης και ενδιαφέρον για τον πτωχό, τον πλησίον του, που γνωρίζει τις πραγματικές ανάγκες του. Αμήν.  

Ρωμαίους 12: 12 εις την ελπίδα χαίροντες, εις την θλίψιν υπομένοντες, εις την προσευχήν προσκαρτερούντες,