ΕΜΜΕΝΕΤΕ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ.

1^η επιστολή προς Θεσσαλονικείς 5: 17 αδιαλείπτως προσεύχεσθε,

Η προσευχή είναι κάτι που το μάθαμε από μικρά παιδιά! 

Το διδαχτήκαμε στο σχολείο και από πολύ νωρίς μάθαμε το «Πάτερ ημών» απ’ έξω. Στην εφηβική ηλικία το γνωρίζαμε αλλά δεν είχε πλέον νόημα, αφού δεν μας υποχρέωνε κανείς φόβος να προσευχηθούμε. Κατόπιν μπήκαμε στην αμαρτία και ξεχάσαμε τα πάντα και αρχίσαμε τα ψέματα.

Κατόπιν, άρχισε το μαστίγιο της ζωής! Τι λέγει ο προφήτης Ιερεμίας; «Κύριε, δεν επιβλέπουσιν οι οφθαλμοί σου επί την αλήθειαν; εμαστίγωσας αυτούς και δεν επόνεσαν· κατηνάλωσας αυτούς και δεν ηθέλησαν να δεχθώσι διόρθωσιν εσκλήρυναν τα πρόσωπα αυτών υπέρ τον βράχον· δεν ηθέλησαν να επιστρέψωσι».

Και ο προφήτης, σε απόγνωση λέγει: «Τότε εγώ είπα, Ούτοι βεβαίως είναι πτωχοί· είναι άφρονες· διότι δεν γνωρίζουσι την οδόν του Κυρίου, την κρίσιν του Θεού αυτών· θέλω υπάγει προς τους μεγάλους και θέλω λαλήσει προς αυτούς· διότι αυτοί εγνώρισαν την οδόν του Κυρίου, την κρίσιν του Θεού αυτών· αλλά και ούτοι πάντες ομού συνέτριψαν τον ζυγόν, έκοψαν τους δεσμούς.

Και όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα λαό που ήταν: τα «τέκνα» του πατέρα της πίστεως, του Αβραάμ. Σήμερα ο χριστιανικός κόσμος, είναι επίσης «τέκνα» του πατέρα της πίστεως. Τι διαβάζουμε στους Ρωμαίους; «Διά τούτο εκ πίστεως η κληρονομία, διά να ήναι κατά χάριν, ώστε η επαγγελία να ήναι βεβαία εις άπαν το σπέρμα, ουχί μόνον το εκ του νόμου, αλλά και το εκ της πίστεως του Αβραάμ, όστις είναι πατήρ πάντων ημών, καθώς είναι γεγραμμένον, ότι πατέρα πολλών εθνών σε κατέστησα, ενώπιον του Θεού εις τον οποίον επίστευσε, του ζωοποιούντος τους νεκρούς και καλούντος τα μη όντα ως όντα».

Και πράγματι ο άνθρωπος, πας όστις πιστεύσει στον Ιησού και ακολουθήσει τα αχνάρια του Κυρίου γίνεται ένας «άγιος» ξεχωριστός είς τον Θεό δια του Ιησού Χριστού του Λυτρωτή. Τι διαβάζουμε πάλι στον Ιερεμία; «Ενθυμούμαι περί σου την προς σε ευμένειάν μου εν τη νεότητί σου, την αγάπην της νυμφεύσεώς σου, ότε με ηκολούθεις εν τη ερήμω, εν γη ασπάρτω· ο Ισραήλ ήτο άγιος εις τον Κύριον, απαρχή των γεννημάτων αυτού».

Όμως ποιος είναι ο κίνδυνος σε έναν άγιο ή ξεχωρισμένο ή αφιερωμένο άνθρωπο του Θεού; Ας δούμε και πάλι, τι συνέβη στον λαό Ισραήλ: «Αλλ' ούτος ο λαός έχει καρδίαν στασιαστικήν και απειθή· απεστάτησαν και απήλθον. Και δεν είπον εν τη καρδία αυτών, Ας φοβηθώμεν τώρα Κύριον τον Θεόν ημών, όστις δίδει βροχήν πρώϊμον και όψιμον εν τω καιρώ αυτής· φυλάττει δι' ημάς τας διωρισμένας εβδομάδας του θερισμού». Αποτέλεσμα στη ζωή του πιστού είναι αυτό που περιγράφει ο λόγος του Θεού: «Αι ανομίαι σας απέστρεψαν ταύτα και αι αμαρτίαι σας εμπόδισαν το αγαθόν από σας. Διότι ευρέθησαν εν τω λαώ μου ασεβείς· έστησαν ενέδραν, καθώς ο στήνων βρόχια· θέτουσι παγίδα, συλλαμβάνουσιν ανθρώπους».

Τώρα, πλέον, μπορούμε να αναπτύξουμε τα θέμα μας: «Εμμένετε στην προσευχή».

Ο Θεός δεν απαντά αμέσως, γνωρίζοντας την πονηρή καρδιά μας! Είναι μέσα στην παιδεία του Θεού. Ο Θεός βλέπει, ακούει, κοιτάζει τα βάθη της καρδιάς και αποφασίζει (α) πότε, (β) τι, (γ) που, (δ) πόσο, Εκείνος θα επέμβει και θα δώσει!

# … πότε!

Διαβάζουμε, στο ευαγγέλιο του Λουκά: «Έλεγε δε και παραβολήν προς αυτούς περί του ότι πρέπει πάντοτε να προσεύχωνται και να μη αποκάμνωσι». Στην παραβολή του ο Κύριος δείχνει μια γυναίκα χήρα, που το αίτημα της το κρατούσε ένας άδικος δικαστής. Αυτό που μπορούσε να κάνει ήταν να ενοχλεί συνεχώς τον δικαστή για το δίκαιο αίτημα της. Τι κατόρθωσε; Μετά από πολύ ταλαιπωρία και επιμονή άλλαξε την καρδιά του δικαστή και πήρε το αίτημα της. Ο ίδιος ο Κύριος δίνει το συμπέρασμα: «ο δε Θεός δεν θέλει κάμει την εκδίκησιν των εκλεκτών αυτού των βοώντων προς αυτόν ημέραν και νύκτα, αν και μακροθυμή δι' αυτούς;». Ημέρα και νύκτα φωνάζουν οι εκλεκτοί, οι χαρισματούχοι του Θεού και παρακαλούν δεόμενοι χωρίς να γνωρίζουν το πότε!  

 # … τι!

Διαβάζουμε, προς τους Ρωμαίους: «εις την ελπίδα χαίροντες, εις την θλίψιν υπομένοντες, εις την προσευχήν προσκαρτερούντες». Όταν ο πιστός προσκαρτερεί στην προσευχή δεν γνωρίζει, τι ο Θεός έχει για αυτόν; Προσκαρτερώ, σημαίνει «περιμένω με υπομονή αυτόν».  Ο Θεός έχει το αγαθό στα χέρια του, σε μέγεθος που κανείς δεν γνωρίζει. Είναι η έκπληξη του Κυρίου Ιησούς προς τους δικούς του. Ο Θεός κάνει πάντα, κάτι πάρα πάνω: «Εις δε τον δυνάμενον υπερεκπερισσού να κάμη υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν, κατά την δύναμιν την ενεργουμένην εν ημίν». 

  

# … που!

Διαβάζουμε, επίσης προς τους Ρωμαίους: «δεόμενος πάντοτε εν ταις προσευχαίς μου να αξιωθώ ήδη ποτέ διά του θελήματος του Θεού να έλθω προς εσάς». Σχεδιάζουμε και ζητάμε να πάμε κάπου! Όμως, δεν γνωρίζουμε την αποστολή του Κυρίου μας. Ο απόστολος Παύλος ταλαιπωρήθηκε μη γνωρίζοντας το σχέδιο του Θεού: «Διελθόντες δε την Φρυγίαν και την γην της Γαλατίας, επειδή εμποδίσθησαν υπό του Αγίου Πνεύματος να κηρύξωσι τον λόγον εν τη Ασία, ήλθον κατά την Μυσίαν και εδοκίμαζον να υπάγωσι προς την Βιθυνίαν· πλην δεν αφήκεν αυτούς το Πνεύμα. Ξεχνάμε μερικές φορές ότι απλά είμαστε δούλοι και έχουμε Κύριο!  

  

# … πόσο!

Διαβάζουμε: «Επάνω μου, Θεέ, είναι αι προς σε ευχαί μου· θέλω σοι αποδίδει δοξολογίας». Ο Δαβίδ αντιλαμβάνεται ότι οι προσευχές του ανεβαίνουν στον θρόνο του Θεού και πάλι κατεβαίνουν επάνω του. Όσο πιο πολύ προσεύχεται τόσο πιο πολύ παίρνει πίσω την ευλογία του Θεού. Γιαυτό και γράφει ύμνους, δοξάζει τον Θεό και παρασύρει τον λαό στην δοξολογία. 

Εφεσίους 6: 18 προσευχόμενοι εν παντί καιρώ μετά πάσης προσευχής και δεήσεως διά του Πνεύματος, και εις αυτό τούτο αγρυπνούντες με πάσαν προσκαρτέρησιν και δέησιν υπέρ πάντων των αγίων,