Η ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ!

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 20: 24 Και ακούσαντες οι δέκα ηγανάκτησαν περί των δύο αδελφών.

Η αγανάκτηση έχει να κάνει με τις σχέσεις και συμπεριφορές των ανθρώπων, σε μια κλειστή κοινωνία ή συγγένεια. Ο πρώτος που αγανάκτησε κατά του αδελφού του ήταν ο Κάιν. Όταν είδε την ευλογία του Θεού επάνω στον αδελφό του Αβελ, δεν χάρηκε. Αντίθετα έγινε κατσούφης απέναντι στον αδελφό του και δεν ήθελε να τον δει.  Αυτά στην παλαιά Διαθήκη. Ας πάμε όμως και στην καινή Διαθήκη. Θα δούμε τους δέκα μαθητές, να αγανακτούν απέναντι στους δύο μαθητές, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Ακόμη στη παραβολή του ασώτου υιού που επέστρεψε στον πατέρα του, θα δούμε τον μεγάλο αδελφό του, να αγανακτεί κατά του πατέρα, που έκανε μια τόσο μεγάλη γιορτή υποδοχής του μικρού αδελφού του. 

Τι συμβαίνει; Τι λείπει από τις καρδιές όλων μας;

Η κρίση και η δικαιοσύνη.

Ο χαρακτήρας του Θεού έχει την ορθή κρίση, εν δικαιοσύνη και αγάπη. Ο ουράνιος πατέρας μας μέσα από την αγάπη του σχεδιάζει το μέλλον μας αφού μας προγνωρίσει. Διατηρεί την απόλυτη ελευθερία μας και αναζητά σημεία επαφής μαζί μας. Είναι το μεγαλύτερο έργο που ο Θεός δεν περάτωσε, αλλά το συνεχίζει καθημερινά. Το σημείο επαφής είναι η πίστη, που ο Θεός κτίζει μέσα μας σιγά – σιγά με ένα δικό του τρόπο ανεξιχνίαστο. Μπορεί ένας πολύ αμαρτωλός κατάδικος, να σωθεί; Οι αρχές, λένε όχι! Γιαυτό και τον κρατούν στην φυλακή για χρόνια πολλά. Ο Θεός όμως, ο ουράνιος πατέρας λέει: Μπορεί!  Και γιαυτό έστειλε τον Υιό του τον μονογενή, δια να έχει ζωή αιώνιο πας ο πιστεύων στο όνομα του Ιησού. Άρα η σωτηρία μας, είναι η απαρχή για τον Θεό μιας νέας ζωής μέσα στον Χριστό. Οι μαθητές ακολουθούσαν τον Χριστό με πίστη και αλήθεια αλλά είχαν ακόμη μέσα τους πάθη και αδυναμίες και κάθε τόσο μεταξύ τους είχαν συζήτηση ποιος είναι ο μεγαλύτερος (!) Αναζητούσαν τον σεβασμό και την αξία των ο ένας απέναντι στον άλλον. Και ο Κύριος αρκετές φορές, πήρε ένα μικρό παιδί μπροστά του και είπε:  «Αν δεν γίνεται ως το παιδίον τούτο, δεν θέλετε εισέλθει στην βασιλεία των ουρανών». Ο Κύριος είναι ο δίκαιος δικαστής. Οι άνθρωποι κρίνουν με πονηριά, προσωποληψία  και έλλειψη αγάπης πατρικής. Φανταστείτε τη θλίψη του Αδάμ και της Εύας, όταν έχασαν το παιδί των, τον Αβελ. Από μια έκρηξη αγανάκτησης και θυμού! Αυτό συμβαίνει και με τον Θεόν ο οποίος προσπαθεί να σώσει, ενώ ο άνθρωπος να απολέσει στον θυμό του. Ο απόστολος Παύλος γράφει στους Γαλάτες:  «Εάν όμως δάκνητε και κατατρώγητε αλλήλους, προσέχετε μη υπ' αλλήλων αφανισθήτε». Όμως, ο ουράνιος πατέρας αγωνίζεται να σώσει τον άνθρωπο ώστε να μην χάσει την επαγγελία, την βασιλεία των ουρανών. Η αγάπη του Θεού είναι μοναδική στο να κατεργάζεται των σωτηρία μας, με υπομονή πατρική. Ο προφήτης Μιχαίας κράζει στην προσευχή του: «Τις Θεός όμοιός σου, συγχωρών ανομίαν και παραβλέπων την παράβασιν του υπολοίπου της κληρονομίας αυτού;»

Το έλεος.

Το έλεος είναι από τον χαρακτήρα του Θεού και δηλώνει τα σπλάχνα αγάπης για τον πλησίον. Είναι κάτι που ο Κύριος Ιησούς το απαίτησε στην επί του Όρους ομιλία Του. «Εγώ σας λέγω αγαπάτε τους εχθρούς σας». Γνωρίζουμε ότι δεν είναι κάτι απλό, αλλά τα αδύνατα για τους ανθρώπους είναι δυνατά για τον Θεό. Ο Θεός δίδει την δύναμη, δια Πνεύματος Αγίου εις πάντα τον ζητούντα. Το έλεος καυχάται κατά της κρίσεως, καθώς η κρίση θα είναι ανήλεος σε όποιον δεν έκαμε έλεος. Δηλαδή το έλεος, είναι μια υπέρβαση την ώρα της κρίσης του Θεού απέναντι μας. Όπως λέγει ο Κύριος: «Εις κρίση δεν έρχεται αλλά μεταβαίνει από τον θάνατο στην ζωή». Είναι ακόμη, μια αιτία βασανισμών για τον άνθρωπο που δεν θα δείξει καθαρά έλεος στον πλησίον του. Το βλέπουμε από την διδασκαλία του Κυρίου:  «Δούλε πονηρέ, παν το χρέος εκείνο σοι αφήκα, επειδή με παρεκάλεσας· δεν έπρεπε και συ να ελεήσης τον σύνδουλόν σου, καθώς και εγώ σε ηλέησα;»

 Η ταπείνωση.

Η ταπείνωση είναι μια σφραγίδα που δηλώνει ότι ο άνθρωπος δεν υπηρετεί το εγώ του αλλά τον Χριστό και τον λόγο Του. Την σφραγίδα την βάζει ο Θεός μέσα στις καρδιές των αδελφών. Είναι η καλή μαρτυρία που είχε  ο νεαρός Τιμόθεος στα Λύστρα και την Δέρβη, στις εκκλησιές, όταν ο απόστολος Παύλος αποφάσισε να τον καλέσει κοντά του σαν συνεργάτη του. Με αυτή την σφραγίδα, την καλή μαρτυρία, ο Θεός μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα εργάτη ή δούλο του ώστε να εξαπλωθεί το έργο του Θεού. Το μυστικό σε αυτή τη σχέση είναι η επίγνωση ότι «είμαι ένας αχρείος δούλος, επειδή έκαμα ότι χρωστούσα να κάμω». Και ο απόστολος Ιωάννης γράφει: «επειδή ούτως ηγάπησεν ημάς ο Θεός και ημείς χρεωστούμεν να αγαπώμεν αλλήλους».

    

Προφήτης Μιχαίας 7: 18 Τις Θεός όμοιός σου, συγχωρών ανομίαν και παραβλέπων την παράβασιν του υπολοίπου της κληρονομίας αυτού; δεν φυλάττει την οργήν αυτού διαπαντός, διότι αυτός αρέσκεται εις το έλεος.