ΓΑΜΟΣ | ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ – ΜΕΡΟΣ 2

 

Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο, εδώ:

 

 

Διαβάζουμε αργά και με προσοχή, τα πιο κάτω χωρία της Αγίας Γραφής | το λόγο του Θεού:

 

(Ψαλ. 78:3)

όσα ακούσαμε και γνωρίσαμε, και μας διηγήθηκαν οι πατέρες μας.

 

Δεν θα τα κρύψουμε από τα παιδιά τους στην επερχόμενη γενεά, καθώς θα διηγούμαστε τους επαίνους τού Κυρίου, και τη δύναμή του, και τα θαυμάσιά του, που έκανε.

 

 

(Εφεσ. 6:4)

Και οι πατέρες, μη παροργίζετε τα παιδιά σας, αλλά να τα ανατρέφετε με παιδεία και νουθεσία Κυρίου.

 

 

 

ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ – ΜΕΡΟΣ 2

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ

 

O John Gottman και οι συνεργάτες του, κλινικοί ψυχολόγοι, παρατήρησαν ένα τύπο αντίδρασης σε οικογένειες που παρακολουθούσαν.

Ένα ζευγάρι έφερε τη μόλις τριών μηνών κόρη του για παρακολούθηση.

Οι συνεντεύξεις που είχαν προηγηθεί αποκάλυψαν ότι η σχέση μεταξύ των γονέων ήταν εξαιρετικά ανταγωνιστική και εριστική – χαρακτηριστικά που έγιναν ακόμη πιο εμφανή κατά τη διάρκεια του πειράματος.

Όταν τους ζητήσαμε να παίξουν με το μωρό τους ο πατέρας προσπάθησε να τραβήξει το βλέμμα του παιδιού τραντάζοντας το πόδι του, ενώ η μητέρα άρχισε να κάνει μικρούς χαϊδευτικούς θορύβους για να αποσπάσει το βλέμμα του από τον πατέρα του και να το στρέψει σε εκείνη.

Ήταν προφανές ότι αυτή η διαμάχη προκάλεσε σύγχυση και ταραχή στο μωρό που έστρεψε τα μάτια του αλλού και άρχισε να κλαίει.

Παρά τις προσπάθειες των γονέων να το ηρεμήσουν πέρασε ένα ασυνήθιστα μεγάλο χρονικό διάστημα για να επιστρέψει ο καρδιακός ρυθμός του παιδιού στο φυσιολογικό.

 

Αν και η μελέτη αυτή για τα νήπια δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί παρατηρήσεις όπως οι προηγούμενες ενισχύουν την πεποίθηση ότι οι διαφωνίες και οι συγκρούσεις των γονέων είναι ιδιαίτερα επιζήμιες στη βρεφική ηλικία, περίοδο κατά την οποία οι νευρικές οδοί του αυτόνομου νευρικού συστήματος του παιδιού δεν έχουν ακόμη αναπτυχθεί πλήρως.

Όλα όσα συμβαίνουν στο παιδί κατά τη διάρκεια των πρώτων λίγων μηνών της ζωής του θα έχουν σημαντική και δια βίου επίδραση στον τόνο του πνευμονογαστρικού – δηλαδή στην ικανότητα του παιδιού να ρυθμίζει το νευρικό του σύστημα.

Αυτά που έχουν σημασία σε μακροπρόθεσμη βάση όσον αφορά την ικανότητα του παιδιού να ανταποκρίνεται στα ερεθίσματα, να καθησυχάζει τον εαυτό του και να ξεπερνά το άγχος του είναι κυρίως το αν τα κλάματα του βρίσκουν ανταπόκριση, αν ηρεμεί ή εκνευρίζεται συχνά από όσα το περιβάλλουν και του προκαλούν αίσθηση, καθώς και αν οι άνθρωποι που το ταΐζουν, το πλένουν και παίζουν μαζί του είναι ήρεμοι και διαθέσιμοι ή αγχωμένοι και στενοχωρημένοι.

 

Οι ικανότητες απόκρισης σε ένα ερέθισμα αυτοχαλάρωσης και αντιμετώπισης του άγχους γίνονται όλο και πιο σημαντικές καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν και αρχίζουν να αλληλεπιδρούν με τους γύρω τους.

Ένα παιδί είναι αναγκαίο να ρυθμίζει τα συναισθήματα του, ούτως ώστε να μπορεί:

1.     να εστιάζει την προσοχή του,  

2.     να συγκεντρώνεται και να μαθαίνει,

3.     να αποκωδικοποιεί τη γλώσσα του σώματος των άλλων (τις εκφράσεις του προσώπου των, τα κοινωνικά σήματα).

Χωρίς αυτά τα βασικά στοιχεία που συνθέτουν τη συναισθηματική νοημοσύνη τα παιδιά εισέρχονται στον κοινωνικό και σχολικό «στίβο» με σοβαρές ελλείψεις και μειονεκτικότητα.

 

 Μελέτες πολλές, έδειξαν ότι τα παιδιά των χωρισμένων γονέων και εκείνων με συχνές και έντονες συγκρούσεις μεταξύ τους έχουν τους μικρότερους βαθμούς στο σχολείο.

Οι δάσκαλοι τα αξιολογούν χαμηλότερα σε κλίμακες ικανοτήτων και νοημοσύνης.

Η B. D. Whitehead, δημοσιογράφος, ειδική σε κοινωνικά θέματα γράφει στην επιθεώρηση Atlantic Monthly: «Η μεγάλη εκπαιδευτική τραγωδία της εποχής μας είναι ότι πολλά παιδιά στις ΗΠΑ αποτυγχάνουν στο σχολείο όχι επειδή αντιμετωπίζουν νοητικά ή σωματικά προβλήματα, αλλά επειδή έχουν σοβαρά συναισθηματικά προβλήματα».

Και η ίδια συνεχίζει: «Οι εκπαιδευτικοί διαπιστώνουν ότι πολλά παιδιά είναι τόσο ταραγμένα, αναστατωμένα και απορροφημένα από το εκρηκτικό δράμα των οικογενειών τους που δεν είναι ικανά να συγκεντρωθούν ούτε καν στην εκμάθηση της προπαίδειας».

 

    Συνεχίζεται …

Από το βιβλίο Η ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ, (John Gottman, 1997).

 

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΕΡΙΣΚΕΨΗΣ

1.     Παρατηρείτε, άραγε, τη συμπεριφορά του παιδιού σας από μικρό βρέφος;

2.     Το παιδί σας εστιάζει την προσοχή του, όταν του μιλάτε;

3.     Συγκεντρώνεται ώστε να μαθαίνει ακόμη και από την προσχολική ηλικία;

4.     Συζητάτε με τον σύζυγό σας, αν κάτι δεν το βλέπετε σωστό στο παιδί, ώστε να κάμετε κάτι μαζί;