ΘΕΣΠΙΣΗ ΟΡΙΩΝ!

 

Διαβάστε το προηγούμενο, εδώ: 

Η παρατήρηση «ότι το πρόβλημα δεν είναι τα συναισθήματα των παιδιών,  αλλά η κακή συμπεριφορά τους» είναι αληθής, αφού τα παιδιά δεν μπορούν εύκολα να αλλάξουν αυτό που αισθάνονται.

Τα συναισθήματα θλίψης, φόβου ή οργής ενός παιδιού δεν θα εξαφανιστούν μόνο και μόνο επειδή ένας πατέρας ή μια μητέρα θα πει: «Σταμάτα να κλαίς» ή «Δεν πρέπει να αισθάνεσαι έτσι».  

Αν πούμε σε ένα παιδί πώς πρέπει να νιώθει το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να το κάνουμε να μην εμπιστεύεται αυτό που αισθάνεται ωθώντας το στην αυτοαμφισβήτηση και στην απώλεια της αυτοεκτίμησης του.

Από την άλλη πλευρά, αν πούμε σε ένα παιδί ότι έχει δικαίωμα να νιώθει έτσι όπως νιώθει αλλά ότι υπάρχουν και καλύτεροι τρόποι να εκφράσει τα αισθήματα του, βοηθάμε να διατηρηθούν στο ακέραιο τόσο  ο χαρακτήρας όσο και το αίσθημα της αυτοεκτίμησης του.

Το παιδί μαθαίνει ότι δίπλα του υπάρχει ένας ενήλικας  ο οποίος δείχνει κατανόηση και το βοηθά να απελευθερωθεί από το συναίσθημα που το κατακλύζει προκειμένου να βρει κάποια λύση.

Σε ποιες συμπεριφορές όμως πρέπει να θέτουν όρια οι γονείς;

Τα όρια πρέπει να βασίζονται στις αξίες των γονέων.

Οι γονείς πρέπει να δέχονται:

1.      Ένα καθαρό πουκάμισο σε ένα παιδί δεν θα παραμείνει για πολύ καθαρό

2.      Το τρέξιμο, αντί για το περπάτημα, είναι ο φυσιολογικός τρόπος κίνησης

3.      Τα δέντρα υπάρχουν μόνο και μόνο για να τα σκαρφαλώνει κανείς.

4.      Ένας καθρέφτης χρησιμεύει για να κάνουμε μπροστά του γκριμάτσες.

Επιτρέποντας παρόμοιες συμπεριφορές εδραιώνουμε την εμπιστοσύνη και αυξάνουμε την ικανότητα του παιδιού να εκφράζει τα συναισθήματα του και τις σκέψεις του.

Η μεγάλη ανεκτικότητα, από την άλλη, σημαίνει ότι αποδεχόμαστε ανεπιθύμητες πράξεις, όπως είναι οι πράξεις καταστροφής. Κάτι που πρέπει να αποφεύγουμε γιατί προκαλεί άγχος (!) και έχει ως αποτέλεσμα τη διατύπωση όλο και περισσότερων αιτημάτων για προνόμια που δεν μπορούν να παραχωρηθούν.

 

ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΝΟΝΩΝ 3 ΖΩΝΩΝ

Προτείνεται στους γονείς ένα σύστημα κανόνων (!) το οποίο βασίζεται σε τρεις ζώνες συμπεριφοράς: την πράσινη, την κίτρινη και την κόκκινη ζώνη.

Η πράσινη ζώνη (!) ταυτίζεται με όλες τις εγκεκριμένες και επιθυμητές συμπεριφορές.

Τρόποι, δηλαδή, που με τους οποίους θέλουμε να συμπεριφέρονται τα παιδιά μας, έτσι ώστε να τους προσφέρουμε ελεύθερα την έγκριση μας. 

Η κίτρινη ζώνη (!) περιλαμβάνει μη εγκεκριμένες συμπεριφορές τις οποίες όμως επιτρέπουμε για δύο λόγους.

Πρώτον, επιτρέπουμε μια συγκεκριμένη συμπεριφορά για να δώσουμε στα παιδιά τον χρόνο να μάθουν.

Δεύτερον, επιτρέπουμε μια συγκεκριμένη συμπεριφορά για να δώσουμε στα παιδιά μας «περιθώρια σε δύσκολες εποχές».

Προφανώς δεν εγκρίνουμε τέτοιες συμπεριφορές και το καθιστούμε σαφές στα παιδιά μας. Μπορούμε, όμως, να τις παραβλέψουμε | να τις ανεχτούμε λέγοντας τους ότι τις επιτρέπουμε εξαιτίας των ιδιαίτερων περιστάσεων, προσωρινά.

Στην κόκκινη ζώνη (!) ανήκουν συμπεριφορές που δεν πρόκειται να ανεχθούμε με κανένα τρόπο επειδή είναι επικίνδυνες για την ακεραιότητα και την υγεία τόσο των παιδιών μας όσο και των άλλων.

Ταυτόχρονα οι συμπεριφορές αυτές, ίσως, είναι και παράνομες, ανήθικες, αήθεις ή κοινωνικά απαράδεκτες.

Επί πλέον με τα όρια που θέτουν στις ανάρμοστες συμπεριφορές, οι γονείς πρέπει να γνωστοποιήσουν στα παιδιά τους τόσο τις συνέπειες της παράβασης αυτών των ορίων, όσο και τις απολαβές | τα οφέλη της τήρησης τους.   

Ο ΞΥΛΟΔΑΡΜΟΣ

Ο ξυλοδαρμός σαν μέθοδος συμμόρφωσης αποκλείει κάθε δυνατότητα διδασκαλίας του παιδιού σε θέματα αυτοελέγχου και επίλυσης προβλημάτων.

Μετά από ένα ξυλοδαρμό το παιδί είναι πιθανότερο να σκεφτεί την εκδίκηση παρά την αυτοβελτίωση του.

Έρευνες έδειξαν ότι  τα παιδιά που τιμωρούνται σωματικά από τους γονείς τους έχουν περισσότερες πιθανότητες να χτυπούν τους συντρόφους τους στο παιγνίδι ειδικά εκείνους που είναι μικρότεροι και πιο αδύναμοι.

Οι μέθοδοι θέσπισης ορίων που επιτρέπουν στα παιδιά να διατηρούν την αίσθηση αξιοπρέπειας, αυτοεκτίμησης και ισχύος τους επιτυγχάνουν καλύτερα αποτελέσματα.

Και όταν η μαμά και ο μπαμπάς είναι δίκαιοι και αξιόπιστοι σύμμαχοι, τα παιδιά είναι περισσότερο δεκτικά στην από κοινού επίλυση των προβλημάτων.

 

Στο επόμενο:

ΚΑΘΟΡΙΣΜΟΣ ΣΤΟΧΩΝ