ΧΑΝΕΤΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ;

Ιώβ 6: 13 Μήπως δεν έλειψε μέσα μου ολοκληρωτικά η βοήθειά μου; Και η σωτηρία δεν απομακρύνθηκε από μένα;

Πώς έρχεται η σωτηρία;

Πώς χάνεται η σωτηρία;

Υπάρχουν φόβοι;

Ένα ζήτημα με πολλές συζητήσεις και αντιρρήσεις (!) μεταξύ των πιστών.

Κανονικά, δεν θα έπρεπε να είναι αντικείμενο συζητήσεων.

Απλά (!) η σωτηρία είναι ένας σταθμός, από τους πολλούς στην ζωή κάθε πιστού.

Ας το δούμε:

ΠΩΣ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ

Η Σωτηρία είναι το χέρι του Θεού (!) στον άνθρωπο τον βουλιαγμένο, τον απελπισμένο, τον αβοήθητο που θα επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου Ιησού.

Προϋπόθεση της διαδικασίας της Σωτηρίας είναι η βαθιά, η αληθινή, η ειλικρινής μετάνοια, ενώπιον του Θεού και Πατέρα.

Και πράγματι, τότε η Σωτηρία τρέχει!

Πόσο γρήγορα τρέχει;

Δείτε την περίπτωση του αμαρτωλού τελώνη:

«Και ο τελώνης, που στεκόταν από μακριά δεν ήθελε ούτε τα μάτια του να υψώσει στον ουρανό, αλλά χτυπούσε στο στήθος του, λέγοντας: Θεέ μου, σκέπασε με έλεος εμένα τον αμαρτωλό».

«Σας λέω: Αυτός κατέβηκε στο σπίτι του δικαιωμένος, παρά εκείνος· επειδή, όποιος υψώνει τον εαυτό του, θα ταπεινωθεί· και εκείνος που ταπεινώνει τον εαυτό του, θα υψωθεί».

Την ημέρα της εορτής της πεντηκοστής, όταν ο απόστολος Πέτρος κήρυξε με δύναμη Πνεύματος Αγίου, τον λόγο του Θεού στα πλήθη και πριν ακόμη τελειώσει (!) διαβάζουμε τι συνέβη σε μια στιγμή:

«Και όταν τα άκουσαν αυτά, η καρδιά τους ήρθε σε κατάνυξη, και είπαν στον Πέτρο και στους υπόλοιπους αποστόλους: Τι πρέπει να κάνουμε, άνδρες αδελφοί;»

Και η απάντηση ήρθε αμέσως από τον Πέτρο:

«Να μετανοήσετε, και κάθε ένας από σας να βαπτιστεί στο όνομα του Ιησού Χριστού, σε άφεση αμαρτιών· και θα λάβετε τη δωρεά τού Αγίου Πνεύματος· επειδή, η υπόσχεση είναι προς εσάς και προς τα παιδιά σας, και προς όλους εκείνους που είναι μακριά, όσους θα προσκαλέσει ο Κύριος ο Θεός μας».

ΠΩΣ ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ

Η απάντηση έρχεται μέσα από τον λόγο του Θεού.

Διαβάζουμε, από την επιστολή του Παύλου:

«Ώστε, αγαπητοί μου, καθώς πάντοτε υπακούσατε, όχι μονάχα όπως στην παρουσία μου, αλλά πολύ περισσότερο τώρα στην απουσία μου, με φόβο και τρόμο να κατεργάζεστε τη δική σας σωτηρία· επειδή, ο Θεός είναι που ενεργεί μέσα σας και το να θέλετε και το να ενεργείτε, κατά την ευδοκία του».

Διαβάζουμε, από την επιστολή του Πέτρου:

«Και αν επικαλείστε Πατέρα, αυτόν που κρίνει χωρίς προσωποληψία, σύμφωνα με το έργο τού καθενός, να διάγετε με φόβο τον καιρό τής παροικίας σας· ξέροντας ότι δεν λυτρωθήκατε από τη μάταιη πατροπαράδοτη διαγωγή σας με φθαρτά, ασήμι ή χρυσάφι, αλλά με το πολύτιμο αίμα τού Χριστού, ως αμνού χωρίς ψεγάδι και χωρίς κηλίδα·»

Και πάλι ο Πέτρος, γράφει:

«να είστε πάντοτε έτοιμοι σε απολογία με πραότητα και φόβο, προς καθέναν που ζητάει από σας λόγο για την ελπίδα που είναι μέσα σας· έχοντας αγαθή συνείδηση, ώστε, ενώ σας καταλαλούν ως κακοποιούς, να καταντροπιαστούν αυτοί που συκοφαντούν την καλή σας εν Χριστώ διαγωγή».

Φαίνεται ότι ο τρόπος και η συμπεριφορά του πιστού «με φόβο και τρόμο» στον λόγο του Θεού, είναι που διατηρεί την Σωτηρία μας, ενώπιον του Θεού.

Η Σωτηρία μας είναι στηριγμένη και ασφαλής:

1.       Στην θυσία του Αμνού, επάνω στον Σταυρό επί του κρανίου τόπου (Γολγοθάς).

2.       Στην επαγγελία του Θεού: «Πας όστις αν επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου»

3.       Στην φωνή του Θεού μέσα μας.

4.       Στην πίστη μας επί τον λόγο του Θεού.

5.       Στην υπακοή μας στον Ιησού και την διδαχή του Κυρίου.

ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ

Κάθε πιστός έχει φόβους για την απώλεια της Σωτηρίας του Θεού.

Διαβάζουμε τους φόβους του Ασάφ, του ψαλμωδού του Ισραήλ:  

«Η φωνή μου στρέφεται προς τον Θεό, και βόησα· η φωνή μου στρέφεται προς τον Θεό, και μου έδωσε ακρόαση. Σε ημέρα θλίψης μου εκζήτησα τον Κύριο· τη νύχτα άπλωνα τα χέρια μου, και δεν σταματούσα· η ψυχή μου δεν ήθελε να παρηγορηθεί. Θυμήθηκα τον Θεό, και ταράχτηκα· διαλογίστηκα, και λιγοψύχησε το πνεύμα μου. Κράτησες τα μάτια μου σε αγρύπνια· ταράχτηκα, και δεν μπόρεσα να μιλήσω».

«Σκέφτηκα τις αρχαίες ημέρες, τα χρόνια των αιώνων. Ανακαλώ σε ανάμνηση το τραγούδι μου· τη νύχτα σκέφτομαι μαζί με την καρδιά μου, και το πνεύμα μου διερευνά· μήπως ο Κύριος με αποβάλει αιώνια, και δεν θα είναι πλέον ευμενής; Ή, εξέλιπε για πάντα το έλεός του; Σταμάτησε ο λόγος του σε γενεά και γενεά; Μήπως ο Θεός ξέχασε να ελεεί; Μήπως, μέσα στην οργή του, κλείσει τους οικτιρμούς του;»

Και ο Ασάφ έρχεται στον εαυτό του, ομολογώντας την αδυναμία του και παίρνοντας δύναμη από τα θαυμάσια του Κυρίου:

«Τότε, είπα: Αδυναμία μου είναι τούτο· αλλοιώνεται το δεξί χέρι τού Υψίστου;»

«Θα θυμάμαι τα έργα τού Κυρίου· ναι, θα θυμάμαι τα θαυμάσιά σου που είναι εξαρχής· και θα μελετώ σε όλα τα έργα σου, και για τις πράξεις σου θα συλλογίζομαι. Θεέ, ο δρόμος σου είναι στο αγιαστήριο· ποιος είναι μεγάλος Θεός, όπως ο Θεός; Εσύ είσαι ο Θεός, που κάνεις θαυμάσια· φανέρωσες ανάμεσα στους λαούς τη δύναμή σου».

ΠΩΣ ΧΑΝΕΤΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Φθάνουμε τώρα, να δούμε πώς (!) χάνεται η Σωτηρία του Θεού.

Όπως ο πρώτος βασιλιάς του Ισραήλ, χρισμένος από τον Θεό, ο Σαούλ έχασε την  επαγγελία, την Σωτηρία του Θεού.

Ακόμη, όπως ο Ησαύ έχασε την Σωτηρία του Θεού.

Επίσης, όπως ο μαθητής του Κυρίου Ιησού, ο Ιούδας έχασε την Σωτηρία του Θεού.

Δείτε:

«Τότε, ο Ιούδας, αυτός που τον παρέδωσε, βλέποντας ότι καταδικάστηκε, αφού μεταμελήθηκε επέστρεψε στους πρεσβύτερους τα 30 αργύρια, λέγοντας: Αμάρτησα, επειδή παρέδωσα αθώο αίμα. Και εκείνοι είπαν: Και σε μας, τι; Αφορά εσένα. Και ρίχνοντας τα αργύρια μέσα στον ναό, αναχώρησε· και φεύγοντας κρεμάστηκε».

Η μαρτυρία του Αποστόλου Πέτρου, που γράφει στην επιστολή.

Διαβάζουμε:

«ο Κύριος ξέρει να ελευθερώνει από τον πειρασμό τούς ευσεβείς, τους δε άδικους να τους διατηρεί για την ημέρα τής κρίσης, ώστε να τιμωρούνται· μάλιστα, κι αυτούς που ακολουθούν πίσω από τη σάρκα με επιθυμία ακαθαρσίας, και καταφρονούν την εξουσία· είναι τολμητές, αυθάδεις, δεν τρέμουν βλασφημώντας τα αξιώματα· ενώ, οι άγγελοι, καίτοι είναι μεγαλύτεροι σε ισχύ και δύναμη, δεν φέρνουν εναντίον τους βλάσφημη κρίση μπροστά στον Κύριο».

«Αυτοί, όμως, σαν τα φυσικά άλογα ζώα, γεννημένα για κυρίευση και φθορά, βλασφημούν για πράγματα που αγνοούν, και θα καταφθαρούν μέσα στη δική τους φθορά, και θα πάρουν τον μισθό τής αδικίας τους· στοχάζονται για ηδονή την καθημερινή απόλαυση, είναι κηλίδες και ψεγάδια, ζουν απολαυστικά μέσα στις απάτες τους, συμποσιάζουν μαζί σας· έχουν μάτια γεμάτα από μοιχεία, και χωρίς να σταματούν από την αμαρτία· δελεάζουν αστήρικτες ψυχές, έχουν την καρδιά γυμνασμένη σε πλεονεξίες, είναι παιδιά κατάρας· αφού άφησαν τον ίσιο δρόμο, πλανήθηκαν, και ακολούθησαν τον δρόμο τού Βαλαάμ, του γιου τού Βοσόρ, που αγάπησε τον μισθό τής αδικίας· ελέγχθηκε, όμως, για τη δική του παρανομία· ένα άφωνο υποζύγιο, που μίλησε με φωνή ανθρώπου, εμπόδισε την παραφροσύνη τού προφήτη».

«Επειδή, αν, αφού απέφυγαν τα μολύσματα του κόσμου, διαμέσου τής επίγνωσης του Κυρίου και Σωτήρα, του Ιησού Χριστού, μπλέχτηκαν ξανά σ' αυτά και πέφτουν νικημένοι, έγιναν σ' αυτούς τα τελευταία χειρότερα από τα πρώτα. Επειδή, ήταν καλύτερα σ' αυτούς να μη γνωρίσουν τον δρόμο τής δικαιοσύνης, παρά, αφού τον γνώρισαν, να κάνουν πίσω από την άγια εντολή που τους παραδόθηκε».

Η μαρτυρία του Αποστόλου Ιούδα, που γράφει στην επιστολή.

Διαβάζουμε:

«Επειδή, μερικοί άνθρωποι εισχώρησαν λαθραία, οι οποίοι είχαν από τον παλιό καιρό προαναγγελθεί σ' αυτή την καταδίκη, ασεβείς, που μεταστρέφουν τη χάρη τού Θεού μας σε ασέλγεια, και αρνούνται τον μόνο δεσπότη Θεό και Κύριό μας, τον Ιησού Χριστό».

«Θέλω, μάλιστα, να σας υπενθυμίσω, αν κι εσείς το γνωρίσατε ήδη αυτό, ότι ο Κύριος, αφού έσωσε τον λαό από τη γη τής Αιγύπτου, έπειτα απόλεσε αυτούς που δεν πίστεψαν· και αγγέλους, οι οποίοι δεν φύλαξαν το δικό τους αξίωμα, αλλά εγκατέλειψαν το ίδιο τους κατοικητήριο, τους φύλαξε με παντοτινά δεσμά κάτω από το σκοτάδι, για την κρίση τής μεγάλης ημέρας·»

«Κι αυτοί, όσα μεν δεν ξέρουν, τα βλασφημούν· όσα, όμως, σαν τα άλογα ζώα, από ένστικτο ξέρουν, σ' αυτά φθείρονται. Αλλοίμονο σ' αυτούς· επειδή, περπάτησαν στον δρόμο τού Κάιν, και για χάρη μισθού ξεχύθηκαν στην πλάνη τού Βαλαάμ, και απολέστηκαν στην αντιλογία τού Κορέ».

«Αυτοί είναι κηλίδες στις αγάπες σας, οι οποίοι συμποσιάζουν άφοβα, βόσκουν τον εαυτό τους· είναι άνυδρα σύννεφα, περιφερόμενα από ανέμους· είναι φθινοπωρινά δέντρα, άκαρπα, που πέθαναν δύο φορές, ξεριζωμένα· είναι άγρια κύματα της θάλασσας, που αφρίζουν τις δικές τους μορφές ντροπής· είναι αστέρια που περιπλανιούνται, για τους οποίους το βαθύ σκοτάδι είναι φυλαγμένο στον αιώνα».

Ένα από τα τραγικότερα πράγματα, ή το τραγικότερο όλων (!) είναι ο πιστός να χάσει την Σωτηρία του Θεού.

Να χάσει το έλεος του Θεού.

Να χάσει την χάρη του Θεού.

Και αυτό μπορεί να συμβεί με βεβαιότητα (!) αν δεν προσέξει, αλλά φερθεί επιπόλαια, με αφροσύνη όπως οι 5 μωρές παρθένες.

Ας το δούμε:

«Και ενώ έφευγαν για να αγοράσουν, ήρθε ο νυμφίος· και οι έτοιμες μπήκαν μαζί του μέσα στους γάμους, και η θύρα κλείστηκε».

«Και ύστερα, έρχονται και οι υπόλοιπες παρθένες, λέγοντας: Κύριε, Κύριε, άνοιξέ μας. Και εκείνος απαντώντας είπε: Σας διαβεβαιώνω, δεν σας γνωρίζω».

 Αμήν.

Ψαλμός 25: 5 Οδήγησέ με στην αλήθεια σου, και δίδαξέ με. Επειδή, εσύ είσαι ο Θεός τής σωτηρίας μου· σε προσμένω ολόκληρη την ημέρα.