Ο ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ!

Μάρκος 6: 12 Και αφού βγήκαν έξω οι δώδεκα Απόστολοι, κήρυτταν να μετανοήσουν· και έβγαζαν πολλά δαιμόνια· και άλειφαν με λάδι πολλούς αρρώστους, και τους θεράπευαν.

Ο πόνος, από μια σοβαρή ασθένεια!

Μια περαστική ασθένεια!

Μια ασθένεια θανάτου!

Ο πόνος και η ασθένεια δεν έχουν ηλικία.

Ο άνθρωπος, ο χωμάτινος, ο γήινος υπόκειται στην φθορά, αλλά και σε νόσους και ασθένειες που επέρχονται είτε από αμέλεια, ή από την έκθεση σε κίνδυνο.

Ιδιαίτερα ένας πιστός άνθρωπος και ευσεβής, διερωτάται το πώς και το γιατί!

Και βέβαια η ερώτηση, απευθύνεται προς τον Θεό, σαν τέκνο προς τον Πατέρα!

ΜΙΑ ΑΡΧΗ

Όταν ο άνθρωπος του Θεού, τελειώσει το έργο του τον παίρνει ο Θεός.

Ας ξεκινήσουμε από αυτό!

Από τους δώδεκα μαθητές του Κυρίου και από τους 3 εκλεκτούς αποστόλους, ο Ιάκωβος ο απόστολος δεν είχε μακροζωία. Το έργο του Ιακώβου τελείωσε περίπου στα τριάντα του. Η σύλληψη του και ο θάνατος του από τον Ηρώδη τον Αγρίππα Α’ ήταν μέσα στο θέλημα του Θεού και όχι ατύχημα.

ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΡΧΗ

Όταν ο άνθρωπος του Θεού κράξει με αγωνία προς τον Θεό, Εκείνος (!) αλλάζει τα σχέδια Του.

Έχουμε επάνω σε αυτό το ζήτημα, πολλά παραδείγματα.

Ας δούμε τον Δαβίδ, που ήταν συνεχώς καταδιωκόμενος από τον εχθρό του, τον βασιλιά Σαούλ και τον στρατό του.

Διαβάζουμε, στον Ψαλμό:

«Χαίρομαι που ο Κύριος εισάκουσε τη φωνή μου, τις δεήσεις μου· που έκλινε το αυτί του προς εμένα· και, ενόσω ζω, θα τον επικαλούμαι. Πόνοι θανάτου με περικύκλωσαν, και στενοχώριες τού άδη με βρήκαν· θλίψη και πόνο συνάντησα. Και επικαλέστηκα το όνομα του Κυρίου: Ω, Κύριε, λύτρωσε την ψυχή μου».

Και πάλι διαβάζουμε, για την αγωνία του Δαβίδ:

«Οι πόνοι τού άδη με περικύκλωσαν, οι παγίδες τού θανάτου με έφτασαν, στη στενοχώρια μου επικαλέστηκα τον Κύριο, και αναβόησα στον Θεό ​μου· και άκουσε από τον ναό του τη φωνή μου, και η κραυγή μου ήρθε στα αυτιά του».

Όμως, δεν ξεχνούσε ο Δαβίδ πάντα, να ευχαριστεί και να δίδει την δόξα στον Θεό.

Δείτε τον Ψαλμό:

«Ευλόγει, ω ψυχή μου, τον Κύριο, και μη ξεχνάς όλες τις ευεργεσίες του· αυτόν που συγχωρεί όλες τις ανομίες σου· αυτόν που γιατρεύει όλες τις αρρώστιες σου· αυτόν που λυτρώνει από τη φθορά τη ζωή σου· αυτόν που σε στεφανώνει με έλεος και οικτιρμούς· αυτόν που χορταίνει τα γηρατειά σου με αγαθά· η νεότητά σου ανανεώνεται σαν του αετού».

Ένα ακόμη παράδειγμα, έχουμε από τον καλό βασιλιά του Ιούδα, τον Εζεκία.

Ξαφνικά (!) μετά από μια μεγάλη επίθεση του βασιλιά της Ασσυρίας και την απόλαυση της νίκης, που του χάρισε ο Θεός, έρχεται ένα μήνυμα από τον Θεό.

Διαβάζουμε:

«Κατά τις ημέρες εκείνες ο Εζεκίας αρρώστησε σε θάνατο· και ο Ησαϊας ο προφήτης, ο γιος τού Αμώς, ήρθε σ' αυτόν, και του είπε: Έτσι λέει ο Κύριος: Διάταξε για τον οίκο σου, επειδή πεθαίνεις, και δεν θα ζήσεις».

Και ο Εζεκίας αντέδρασε προς τον Θεό, με την προσευχή του!

«Τότε, έστρεψε ο Εζεκίας το πρόσωπό του προς τον τοίχο, και προσευχήθηκε στον Κύριο, λέγοντας: 

Παρακαλώ, Κύριε, θυμήσου τώρα, πώς περπάτησα μπροστά σου με αλήθεια, και με τέλεια καρδιά, και έπραξα μπροστά σου το αρεστό. 

Και ο Εζεκίας έκλαψε μεγάλον κλαυθμό».

Και έρχεται η αλλαγή της απόφασης του Θεού:

«Και πριν ο Ησαϊας βγει στη μεσαία αυλή, έγινε σ' αυτόν λόγος τού Κυρίου, λέγοντας: Γύρνα πίσω, και πες στον Εζεκία, τον ηγεμόνα του λαού μου: Έτσι λέει ο Κύριος, ο Θεός του Δαβίδ, του πατέρα σου: Άκουσα την προσευχή σου, είδα τα δάκρυά σου· δες, εγώ θα σε γιατρέψω· την τρίτη ημέρα θα ανέβεις στον οίκο τού Κυρίου· και θα προσθέσω στις ημέρες σου 15 χρόνια· και θα ελευθερώσω εσένα κι αυτή την πόλη από τα χέρια τού βασιλιά τής Ασσυρίας· και θα υπερασπιστώ αυτή την πόλη, για χάρη μου, και για χάρη τού δούλου μου του Δαβίδ».

Αυτό που μας κάνει εντύπωση είναι ο λόγος του Κυρίου: «για χάρη μου, και για χάρη τού δούλου μου του Δαβίδ»!

ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΜΟΥ, ΙΗΣΟΥ

Σήμερα στην Νέα Διαθήκη, της βασιλείας των ουρανών, όλα γίνονται χάριν του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Η θεραπεία των ασθενών ήταν στην ημερήσια διακονία των αποστόλων και του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο :

«Και αφού βγήκαν έξω, κήρυτταν να μετανοήσουν· και έβγαζαν πολλά δαιμόνια· και άλειφαν με λάδι πολλούς αρρώστους, και τους θεράπευαν».

Διαβάζουμε στις Πράξεις των Αποστόλων:

«Συγκεντρωνόταν δε και ένα πλήθος από τις πόλεις γύρω από την Ιερουσαλήμ, φέρνοντας ασθενείς και εκείνους που ενοχλούνταν από ακάθαρτα πνεύματα· οι οποίοι όλοι θεραπεύονταν».

ΠΟΝΟΣ!  

ΜΑ ΓΙΑΤΙ;

Όταν περνάμε σαν τέκνα του Θεού μια σοβαρή ασθένεια, με πόνο, με επιπλοκές, με αγωνία για τον χρόνο που θα τραβήξει, διερωτώμεθα: γιατί (!) και πόσο;

Ας το δούμε:

1.       Είναι η ασθένεια για θάνατο;

2.       Είναι ο πόνος, για την δόξα του Θεού;

3.       Είναι για μακρόχρονη ταλαιπωρία;

4.       Είναι για να παρηγορούμε αλλήλους;

5.       Είναι για παιδεία, από τον ουράνιο Πατέρα;

Σε όλα αυτά τα ερωτήματα, δεν μπορούμε να απαντήσουμε όσο η δοκιμασία είναι σε εξέλιξη.

Μόνον (!) μπορούμε να προσευχόμαστε και να δεόμαστε στον Πατέρα Θεό δια του ονόματος του Κυρίου Ιησού, με δύναμη χαράς Πνεύματος Αγίου.

Μπορούμε να λέμε: Δίκαιος είσαι Κύριε, Αγαθός είσαι Κύριε, Ελεήμων είσαι Κύριε, Οικτίρμων είσαι Κύριε!

Και ακόμη, μια ωραία και μικρή προσευχή, όμοια με εκείνη του τελώνη:

Κύριε Ιησού Χριστέ (!) ελέησον με τον αμαρτωλό.

ΑΞΙΩΣ ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Στην επιστολή του Παύλου, προς τους Κορίνθιους έχουμε μια μοναδική αναφορά δια Πνεύματος Αγίου, επάνω στο θέμα μας.

Διαβάζουμε:

«Ας δοκιμάζει, λοιπόν, ο άνθρωπος τον εαυτό του, και έτσι ας τρώει από τον άρτο, και ας πίνει από το ποτήρι. Επειδή, αυτός που τρώει και πίνει με ανάξιο τρόπο, τρώει και πίνει κατάκριση στον εαυτό του, μη διακρίνοντας το σώμα τού Κυρίου. Γι' αυτό, υπάρχουν ανάμεσά σας πολλοί ασθενείς και άρρωστοι, και πεθαίνουν αρκετοί».

Ας το δούμε:

1.       Την ώρα της κοινωνίας του σώματος και του αίματος του Κυρίου Ιησού είναι μια τακτική ώρα κάθε Κυριακή αυτοεξέτασης, μετάνοιας και επιστροφής εκ βαθέων.

2.       Ο «ανάξιος τρόπος» είναι η αμετανόητη καρδιά, η σκληρή καρδιά, μια καρδιά που δεν συγχωρεί τον πλησίον, που ίσως έφταιξε, αλλά σκληραίνει από εγωισμό.

3.       Και έρχεται η κατάκριση, η δίκαιη κρίση του Πατέρα Θεού με μια περίεργη ασθένεια, ή μια νόσο του (Χ), ή με ένα θάνατο, όχι όμως απώλεια!

4.       Στο αρχαίο κείμενο, γράφει: «και κοιμωνται ικανοι» που φανερώνει την κοίμηση εν Κυρίω, αφού ο άνθρωπος έφυγε συντετριμμένος, μετανοημένος, έστω την τελευταία στιγμή. Αμήν. 

Ψαλμός 27: 7 Άκουσε, Κύριε, τη φωνή μου, κράζω· και ελέησέ με, και εισάκουσέ με.