ΠΑΤΕΡΑΣ ΣΤΟΡΓΙΚΟΣ, ΣΠΛΑΧΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΟΣ!

1^η επιστολή Ιωάννου 4: 11 Αγαπητοί, επειδή με τέτοιον τρόπο μάς αγάπησε ο Θεός, οφείλουμε κι εμείς να αγαπάμε ο ένας τον άλλον.

Στοργή: Αμέριστη συμπαράσταση!

Σπλάχνα: Αγάπη καθαρή, χωρίς δόλο!

Υπομονή: Περιμένει, ναι αναμένει την βελτίωση μας!

Ο Θεός, ο ουράνιος Πατέρας, είναι Πατέρας όλων των ανθρώπων, μάλιστα (!) των πιστών. 

Πολλές φορές ο σύγχρονος άνθρωπος, σαν μικρό παιδί, διερωτάται και μουρμουρίζει:

ü  «αν υπάρχει ο Θεός με αγαπά;»

ü  «πώς το καταλαβαίνω;»

ü  «γιατί δεν έχω απάντηση στο ζήτημα μου;»

ü  «γιατί με παιδεύει ακόμη;»

ü  «Μα;»

Όταν ο Κύριος Ιησούς δίδαξε στους μαθητές, την σωστή προσευχή, είπε: «Έτσι, λοιπόν, να προσεύχεστε εσείς: Πατέρα μας, που είσαι στους ουρανούς, ας αγιαστεί το όνομά σου· ας έρθει η βασιλεία σου· ας γίνει το θέλημά σου, όπως στον ουρανό, έτσι και επάνω στη γη».

Αυτό μας θυμίζει (!) πώς εμείς, μαθαίνουμε τα μικρά παιδιά μας, να προσεύχονται.

Θεωρούμε και διδάσκουμε στα παιδιά μας (α) να αποκαλούμε τον Θεό, ως δικό μας ουράνιο Πατέρα, (β) να απευθύνουμε την δόξα και την τιμή στο άγιο όνομα Του, (γ) να ευχόμαστε να έρθει η βασιλεία του, δηλαδή η βασιλεία των ουρανών, σύντομα.

Όλα αυτά τα μάθαμε από τον Ιησού Χριστό και τα διδάσκουμε στα παιδιά μας. Και καθώς τα διδάσκουμε, τα λόγια αυτά, φυτεύονται μέσα  στις καρδιές και δημιουργούν την πίστη στο πρόσωπο του Ιησού που είναι ο Κύριος μας σε αυτή την προσωρινή ζωή.

Και στην συνέχεια;

Στην συνέχεια, από πέντε ετών, έρχεται η σκληρή μαθητεία, ή παιδεία!

Από 5 ετών έως 18 ετών (!) βασανίζουμε τα παιδιά μας με σχολεία, ιδιαίτερα, φροντιστήρια, γυμναστήρια, διαγωνισμούς, εξετάσεις (δύο μεγάλες κάθε χρόνο), δοκιμασίες (μικρά τεστ) και όλα αυτά κάτω από την ομπρέλα της αγάπη μας!

Δηλαδή:

ü  Την στοργικότητα μας

ü  Την ευσπλαχνία μας

ü  Την υπομονή μας

Και τα παιδιά αγανακτούν!

Έχουν δίκιο;

Όχι διότι δεν γνωρίζουν το βάθος, το πλάτος και το ύψος της αγάπης μας!

Εμείς μόνον, γνωρίζουμε τα αποτελέσματα αυτής της μαθητείας και δίνουμε … τα πάντα για αυτό τον σκοπό!

Και διαβάζουμε στον Ιωάννη, τα λόγια του Χριστού: «Με τέτοιον τρόπο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό του τον μονογενή, για να μη χαθεί καθένας ο οποίος πιστεύει σ' αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή».

Το ξαναγράφω: «ώστε έδωσε τον Υιό του τον μονογενή»!

Και ο Παύλος, στην επιστολή του προς τους Εβραίους, εξηγεί: «Αν υπομένετε την παιδεία, ο Θεός συμπεριφέρεται απέναντί σας ως προς γιους· επειδή, ποιος γιος υπάρχει, τον οποίο ο πατέρας του δεν τον παιδαγωγεί;»

Και στην ίδια επιστολή συνεχίζει: «Κάθε παιδεία, βέβαια, για μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης· έπειτα, όμως, σ' αυτούς, που διαμέσου αυτής γυμνάστηκαν, αποδίδει ειρηνικό καρπό δικαιοσύνης».

Όλοι, οι πιστοί εν ζωή, που αγαπούν τον ουράνιο Πατέρα, παιδαγωγούνται!

Δυο περιπτώσεις, έχουμε:

#1 Περίπτωση του αποστόλου Παύλου, ως υπηρέτης και δούλος Θεού:

Γράφει ο ίδιος, στην επιστολή του: «Θεωρώ ότι τα πάντα είναι ζημία απέναντι στο έξοχο της γνώσης τού Ιησού Χριστού τού Κυρίου μου· για τον οποίο ζημιώθηκα τα πάντα, και θεωρώ ότι είναι σκύβαλα, για να κερδίσω τον Χριστό, και να βρεθώ σ' αυτόν, μη έχοντας δική μου δικαιοσύνη, αυτή από τον νόμο, αλλά εκείνη διαμέσου τής πίστης τού Χριστού, τη δικαιοσύνη, αυτή από τον Θεό διαμέσου τής πίστης· για να γνωρίσω αυτόν, και τη δύναμη της ανάστασής του, και την κοινωνία των παθημάτων του, συμμορφούμενος με τον θάνατό του».

Και σε άλλη επιστολή, γράφει: «Νομίζω ότι ο Θεός απέδειξε εμάς τους αποστόλους τελευταίους, σαν καταδικασμένους σε θάνατο· επειδή, γίναμε θέατρο στον κόσμο, και σε αγγέλους και σε ανθρώπους. Εμείς μωροί για τον Χριστό, εσείς όμως φρόνιμοι εν Χριστώ· εμείς ασθενείς, εσείς όμως ισχυροί· εσείς ένδοξοι, εμείς χωρίς τιμή. Μέχρι τούτη την ώρα και πεινάμε, και διψάμε και είμαστε χωρίς τα απαραίτητα ενδύματα, και μας χαστουκίζουν, και περιπλανιόμαστε, και κοπιάζουμε εργαζόμενοι με τα ίδια μας τα χέρια· όταν μας χλευάζουν, ευλογούμε· όταν μας καταδιώκουν, υποφέρουμε· όταν μας δυσφημούν, παρακαλούμε· γίναμε σαν περικαθάρματα του κόσμου, σκύβαλο όλων μέχρι σήμερα».

#2 Περίπτωση των αγίων αδελφών:

Δίδασκε ο Κύριος Ιησούς, την σωστή προσευχή: «και μη μας φέρεις μέσα σε πειρασμό, αλλά ελευθέρωσέ μας από τον πονηρό».

Και ο απόστολος Παύλος, έγραφε προς τους Κορινθίους: «Πειρασμός δεν σας κατέλαβε, παρά μονάχα ανθρώπινος· όμως, είναι πιστός ο Θεός, ο οποίος δεν θα σας αφήσει να πειραστείτε περισσότερο από τη δύναμή σας, αλλά μαζί με τον πειρασμό θα κάνει και την έκβαση, ώστε να μπορείτε να υποφέρετε».

Ο απλός και άγιος αδελφός έχει πολλές φοβίες αντιμετωπίζοντας το μέλλον. Ο πονηρός γνωρίζει την έλλειψη θάρρους του πιστού και τον πολεμά με όπλα πνευματικά και δυνατά.

Γράφει ο Παύλος: «Αδελφοί μου, ενδυναμώνεστε στον Κύριο, και στην κυριαρχική εξουσία τής δύναμής του· ντυθείτε την πανοπλία τού Θεού, για να μπορέσετε να σταθείτε ενάντια στις μεθοδείες τού διαβόλου· επειδή, η πάλη μας δεν είναι ενάντια σε αίμα και σάρκα, αλλά ενάντια στις αρχές, ενάντια στις εξουσίες, ενάντια στους κοσμοκράτορες του σκότους τούτου τού αιώνα, ενάντια στα πνεύματα της πονηρίας στα επουράνια».

Πού διδάχτηκε ο Παύλος την τέχνη του πολέμου;

Διαβάζουμε στην επιστολή του Παύλου: «Όταν ο Θεός ευδόκησε, αυτός που με ξεχώρισε από την κοιλιά τής μητέρας μου, και με κάλεσε διαμέσου τής χάρης του, για να αποκαλύψει τον Υιό του μέσα σε μένα, για να τον κηρύττω ανάμεσα στα έθνη, αμέσως δεν συμβουλεύθηκα σάρκα και αίμα· ούτε ανέβηκα στα Ιεροσόλυμα προς τους αποστόλους, που ήσαν πριν από μένα, αλλά έφυγα στην Αραβία, και επέστρεψα ξανά στη Δαμασκό. Έπειτα, ύστερα από τρία χρόνια, ανέβηκα στα Ιεροσόλυμα, για να γνωρίσω τον Πέτρο προσωπικά· και έμεινα κοντά του 15 ημέρες».

Το ξαναγράφω: «έφυγα στην Αραβία, και επέστρεψα ξανά στη Δαμασκό. Έπειτα, ύστερα από τρία χρόνια, ανέβηκα στα Ιεροσόλυμα»!

Ιώβ 5: 17 Πρόσεξε, μακάριος ο άνθρωπος, που τον ελέγχει ο Θεός· γι' αυτό, μη καταφρονείς την παιδεία τού Παντοδύναμου·