ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ!

1^ο βιβλίο Σαμουήλ 1: 26 Και είπεν η Άννα, Ω, κύριέ μου ζη η ψυχή σου, κύριέ μου, εγώ είμαι η γυνή, ήτις εστάθη ενταύθα πλησίον σου, δεομένη του Κυρίου· περί του παιδίου τούτου εδεόμην· και ο Κύριος έδωκεν εις εμέ την αίτησίν μου, την οποίαν ήτησα παρ' αυτού· όθεν και εγώ εδάνεισα αυτό εις τον Κύριον· πάσας τας ημέρας της ζωής αυτού θέλει είσθαι δανεισμένον εις τον Κύριον. Και προσεκύνησεν εκεί τον Κύριον.

Μια εξαιρετική και μοναδική ιστορία, αναφέρεται στο πρώτο βιβλίο του προφήτη Σαμουήλ.

Πρωταγωνιστές: ο Ελκανά από Εφραϊμ και οι δύο γυναίκες του, η Αννα και η Φεννίνα, καθώς και ο ιερέας και κριτής ο Ηλεί. Κάθε χρόνο, ο Ελκανά μαζί με τις γυναίκες του και τα τέκνα του ανέβαινε εις στην πόλη Σηλώ για να προσκυνήσει και να θυσιάσει στον Θεό, σύμφωνα με τον νόμο του Μωυσή.

Όμως, συνέβαινε οι δύο γυναίκες να είναι σε αντιζηλία, καθώς η Άννα δεν είχε τέκνα, ενώ την αγαπούσε ο Ελκανά και η Φεννίνα έχοντας τέκνα αισθανόταν μεγάλη υπεροχή και παρόξυνε την Άννα υπερβολικά, ώστε γέμιζε πίκρα η ψυχή της. Ο Ελκανά προσπαθούσε να γεφυρώσει το χάσμα δίνοντας διπλάσια μερίδα από την θυσία στην Άννα. Αυτό όμως, έκαμε την Φεννίνα να ζηλοτυπεί και να παροξύνει έτι σφόδρα την Άννα. Κάθε χρόνο αυτό συνέβαινε και η Άννα έκλαιγε και έκλαιγε και δεν έτρωγε!

Το περιστατικό που καταγράφει ο λόγος του Θεού, αναφέρει και την καταλυτική παρουσία του ιερέα και κριτή της εποχής, του Ηλεί.

Ο Ηλεί στην διάρκεια των θυσιών καθόταν επάνω σε μια καθέδρα, πλησίον του παραστάτου της πύλης του ναού. Από εκεί παρατηρούσε τον λαό και τους προσκυνητές με επιμέλεια. Κάποια στιγμή, παρατηρεί την Άννα να προσεύχεται και να κλαίει υπερβολικά από μέσα της χωρίς να ακούγεται φωνή αλλά μόνον τα χείλη να κινούνται. Την πλησιάζει και της λέγει: «Σταμάτα να πίνεις και να μεθάς!»

Η Άννα αποκρίθηκε στον κριτή και είπε: «Ουχί, κύριέ μου, εγώ είμαι γυνή κατατεθλιμμένη την ψυχήν· ούτε οίνον ούτε σίκερα δεν έπιον, αλλ' εξέχεα την ψυχήν μου ενώπιον του Κυρίου· μη υπολάβης την δούλην σου ως αχρείαν γυναίκα· διότι εκ του πλήθους του πόνου μου και της θλίψεώς μου ελάλησα έως τώρα».

Αυτό που άκουσε ο Ηλεί τον άφησε έκπληκτο! Σαν άνθρωπος του Θεού, ιερέας και προφήτης και κριτής αποκρίθηκε και είπε:  «Ύπαγε εις ειρήνην· και ο Θεός του Ισραήλ ας σοι δώση την αίτησίν σου, την οποίαν ήτησας παρ' αυτού».

Αμέσως συνέβη κάτι παράξενο!

Η Άννα, έλαβε ευλογία και πίστη μέσα στην καρδιά της. Είπε: «Είθε η δούλη σου να εύρη χάριν εις τους οφθαλμούς σου».

Η συνέχεια; Διαβάζουμε: «Τότε απήλθεν η γυνή εις την οδόν αυτής και έφαγε, και το πρόσωπον αυτής δεν ήτο πλέον σκυθρωπόν».

Ο απόστολος Παύλος γράφει στους Κορινθίους: «Έχομεν δε τον θησαυρόν τούτον εις οστράκινα σκεύη, διά να ήναι η υπερβολή της δυνάμεως του Θεού και ουχί εξ ημών, κατά πάντα θλιβόμενοι αλλ' ουχί στενοχωρούμενοι, απορούμενοι αλλ' ουχί απελπιζόμενοι, διωκόμενοι αλλ' ουχί εγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι αλλ' ουχί απολλύμενοι».

Ο άνθρωπος από μόνος είναι πολύ, μα πάρα πολύ αδύναμος ιδιαίτερα όταν είναι ένα πρόβατο στην ψυχή και ταπεινός το πνεύμα. 

Πώς μπορεί να ζήσει ανάμεσα σε λύκους;

Μάλιστα ο θησαυρός μας, η καρδιά, είναι μέσα σε «οστράκινα σκεύη» δηλαδή μέσα σε ευαίσθητα σώματα και αδύναμα να ανταπεξέλθουν φυσικές καταστροφές ή δυνάμεις. Ζούμε μόνον δια της υπερβολής της δυνάμεως του Θεού και ιδιαίτερα δια της δυνάμεως του Αγίου Πνεύματος. 

Το πρόβλημα της Άννας δεν θα είχε λύση αν ο άνθρωπος του Θεού δεν ήταν εκεί, ώστε να παρατηρήσει και να παρέμβει και να δώσει τον λόγο του Θεού!

Αυτός είναι και ο ρόλος των ποιμένων σήμερα, μέσα στην εκκλησία του Χριστού.

Διαβάζουμε τα λόγια του Ιησού: «Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός. Ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων».

Πιο κάτω, λέγει: «Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός, και γνωρίζω τα εμά και γνωρίζομαι υπό των εμών».

Και καταλήγει: «Τα πρόβατα τα εμά ακούουσι την φωνήν μου, και εγώ γνωρίζω αυτά, και με ακολουθούσι».

Όλα τα πρόβατα είναι αδύνατα και θέλουν περίθαλψη από τον ποιμένα των. Γιαυτό και ο Χριστός ίδρυσε την εκκλησία του και τοποθέτησε πέντε διακονίες, δηλαδή διατεταγμένες υπηρεσίες εργατών, από τον ίδιο του Ιησού Χριστό:

1. Αποστόλους

2. Ευαγγελιστές

3. Προφήτες

4. Διδασκάλους
5. Ποιμένες

Διαβάζουμε τους λόγους των πέντε διακονιών: «προς την τελειοποίησιν των αγίων, διά το έργον της διακονίας, διά την οικοδομήν του σώματος του Χριστού, εωσού καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού, διά να μη ήμεθα πλέον νήπιοι, κυματιζόμενοι και περιφερόμενοι με πάντα άνεμον της διδασκαλίας, διά της δολιότητος των ανθρώπων, διά της πανουργίας εις το μεθοδεύεσθαι την πλάνην, αλλά αληθεύοντες εις την αγάπην να αυξήσωμεν εις αυτόν κατά πάντα, όστις είναι η κεφαλή, ο Χριστός».

Ιωάννης 10: 7 Είπε λοιπόν πάλιν προς αυτούς ο Ιησούς· Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι εγώ είμαι η θύρα των προβάτων.