ΒΙΩΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ - ΜΕΡΟΣ 6

 

ΒΙΩΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ

 

Συνέχειααπό το προηγούμενο, εδώ:

 

Αγαπητέ μου | Αγαπητή μου,

Σε αυτή τη σειρά των αναρτήσεων, κάθε Κυριακή, θα ανακαλέσω στην μνήμη μου έντονες καταστάσεις | βιώματα από την ζωή μου μαζί με τον Ιησού Χριστό από το σωτήριο έτος 1975, Καλοκαίρι, μέχρι σήμερα.

 

Για να μη σας κουράσω (!) θα αναρτώ λίγες σελίδες κάθε φορά. 

 

Όμως, έχει σημασία να δούμε τον λόγο του Θεού και τις υποσχέσεις προς τα παιδιά Του, που θα τον δεχτούν και θα το ακολουθήσουν με σταθερότητα.

 

Αντιγράφω από το βιβλίο του Μωυσή, το Δευτερονόμιο:

 

Γνώρισε, λοιπόν, ότι ο Κύριος ο Θεός σου, αυτός είναι ο Θεός, ο πιστός Θεός, που φυλάττει τη διαθήκη και το έλεος σ' εκείνους που τον αγαπούν και τηρούν τις εντολές του, σε 1.000 γενεές·

 

και που ανταποδίδει ενάντια στο πρόσωπό τους σ' εκείνους που τον μισούν, για να τους εξολοθρεύσει· δεν θα βραδύνει σ' εκείνον που τον μισεί· θα κάνει σ' αυτόν ανταπόδοση ενάντια στο πρόσωπό του.

 

Να τηρείς, λοιπόν, τις εντολές, και τα διατάγματα, και τις κρίσεις, που εγώ σήμερα σε προστάζω για να τις εκτελείς.

 

Και αν ακούτε τις κρίσεις αυτές, και τις τηρείτε και τις εκτελείτε, ο Κύριος ο Θεός σου θα φυλάξει σε σένα τη διαθήκη και το έλεος, που ορκίστηκε στους πατέρες σου·

 

και θα σε αγαπήσει, και θα σε ευλογήσει, και θα σε πληθύνει και θα ευλογήσει τον καρπό τής κοιλιάς σου, και τον καρπό της γης σου, το σιτάρι σου, και το κρασί σου, και το λάδι σου, τις αγέλες των βοδιών σου, και τα κοπάδια των προβάτων σου, στη γη που ορκίστηκε στους πατέρες σου να δώσει σε σένα.

 

Θα είσαι ευλογημένος περισσότερο από όλα τα έθνη· άγονη ή στείρα δεν θα υπάρχει σε σένα ή στα κτήνη σου.

 

Και ο Κύριος θα αφαιρέσει από σένα κάθε ασθένεια, και δεν θα βάλει επάνω σου καμιά από τις κακές νόσους της Αιγύπτου, που γνωρίζεις· αλλά, θα τις βάλει επάνω σε όλους εκείνους που σε μισούν.

 

 

 

 

Συνεχίζουμε, την εξιστόρηση των βιωμάτων που έζησα, από την ηλικία που γνώρισα τον Κύριο Ιησού Χριστό σαν Σωτήρα μου, (Καλοκαίρι του 1975).

 

 

1977

Ψαλμός 24:1

Του Κυρίου είναι η γη, και το πλήρωμά της·

η οικουμένη, και όσοι κατοικούν σ' αυτή.

 

 

 

Ο ΣΤΡΑΤΟΣ

Και ήρθε η ώρα της στράτευσης (!) τέλος του Σεπτεμβρίου 1977.

Προηγουμένως είχα μια ανησυχία και άγνοια του τι με περιμένει, όμως ρωτούσα να μάθω από άλλους που υπηρέτησαν και όλοι είχαν να μου που κάτι θαυμαστό.

Παρουσιάστηκα στο κέντρο Υποψήφιων έφεδρων Αξιωματικών (ΥΕΑ) στην Κόρινθο.

 

Εκεί συνέβη το πιο κάτω θαυμαστό για μένα:

Είχα μέσα μου αναπτύξει την ιδέα ότι δεν θα πάρω όπλο στα χέρια μου και ότι προκύψει θα το υποστώ.

Δεν το είχα πει σε κανένα, ούτε στην μητέρα μου και πλησίαζε η ημέρα της ορκωμοσίας πολύ σύντομα.

Κάποια ημέρα, στο τηλέφωνο, λέω στην μητέρα μου: «Δεν πρόκειται να πάρω όπλο στα χέρια μου».

Εκείνη δεν μπόρεσε να πει κάτι αλλά έκανε κάτι σοφό. Πήρε τηλέφωνο και ζήτησε την βοήθεια του αδελφού Γιάννη Ρούσου που ήταν ποιμένας στην Κόρινθο.

Ο αδελφός Γιάννης, όντως, ήρθε και με βρήκε στα κάγκελα σε ώρα ελεύθερη.

Εκεί είχαμε μια συζήτηση επί αρκετή ώρα, όπου εγώ ήμουν κατηγορηματικός και το είχα αποφασίσει.

Ο αδελφός με πολύ υπομονή και με επιχειρήματα από την Γραφή μου εξηγούσε την αλήθεια και την ορθοτόμηση του λόγου του Θεού.

Κάποια στιγμή δέχτηκα την αλήθεια μέσα μου και συμφώνησα στις προτροπές του αδελφού και έτσι την επόμενη ημέρα πήρα το όπλο και στην παρέλαση και στην ορκωμοσία ήμουν και εγώ μέσα στο στράτευμα.

 

Τις επόμενες ημέρες είχαμε σκληρή στρατιωτική δοκιμασία με εγερτήριο από τις 05:30 και τρέξιμο κατόπιν, σκοποβολή, λύσιμο και δέσιμο του όπλου, κλπ

Αρχίσαμε τις σκοπιές και μάθαμε τις εφόδους | τα συνθήματα και τα παρασυνθήματα.   

Για να κάνουμε μπάνιο πηγαίναμε όλοι μαζί σε στρατιωτικά λουτρά, που άλλοτε είχαν και άλλοτε δεν είχαν ζεστό νερό.

Προσωπικά επειδή δεν ήθελα να επιτύχω σαν Έφεδρος Αξιωματικός, ναι μεν συμμετείχα στις ασκήσεις πολλαπλών επιλογών του δείκτη IQ, όμως στις γυμναστικές ασκήσεις δε λάμβανα μέρος. 

Και περιμέναμε τις ειδικότητες και τις μεταθέσεις (!) κάνοντας όνειρα.

Όντως μετά από 2 μήνες στο κέντρο ήρθε η ειδικότητα του Πυροβολητή – Ασυρματιστή Μέσω Αρμάτων με μετάθεση στο στρατόπεδο Καρωτής, στο Διδυμότειχο.

Δεν μπορείτε να φανταστείτε την έκπληξη μου, αφού δεν είχα ιδέα που έπεφτε το Διδυμότειχο και μου φάνηκε σαν … εξορία.

Πρώτα δε έπρεπε να περάσω από τη βασική εκπαίδευση, στην Αυλώνα, το Κέντρο Εκπαίδευσης Τεθωρακισμένων (ΚΕΤΘ).

Δεν θυμάμαι (!) αν πήρα άδεια, όμως, μάλλον πήρα για λίγες μέρες πριν αναχωρήσω από την Κόρινθο.

Φτάσαμε, λοιπόν, στην Αυλώνα και χωριστήκαμε σε ίλες (λόχους) και αρχίσαμε την εκπαίδευση στα άρματα.

Με κάποιο τρόπο θαυμαστό (!) βρέθηκα στο γραφείο της ίλης σαν γραφέας χωρίς να έχω την ειδικότητα και αυτό μου έκανε καλό.

Θυμάμαι ότι τακτικά έπαιρνα άδεια, ή διανυκτέρευση και με το τραίνο ανέβαινα και κατέβαινα, με πολύ ζήλο να συναντήσω τους αδελφούς και την νεολαία.

 

Η ΘΗΤΕΙΑ ΜΟΥ

Στην πραγματικότητα η θητεία μου άρχισε όταν έφτασα στην 16^η ΕΜΑ (Επιλαρχία Μέσων Αρμάτων).

Φτάνοντας στην Μονάδα μας, ένα βράδυ αργά τη νύχτα, είχε ομίχλη και δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τα όρια του στρατοπέδου ή το που βρισκόμαστε.

Είμαστε όλοι φοβισμένοι σαν «ψάρια» και μας στρίμωξαν στο ΚΨΜ για τις πρώτες ενημερώσεις αλλά και διανομή σε μια από τις 4 ίλες.

Το πρώτο που μας ζήτησαν ήταν να αδειάσουμε τους σάκους μας μπροστά τους, ώστε να δουν τι μεταφέρουμε μαζί μας.

Όταν ήρθε η σειρά μου, άνοιξα τον σάκο μου (!) και τι να δουν: «Κασετόφωνο, Κασέτες, Αγία Γραφή, Ευαγγέλια».

Και αμέσως η διαταγή ήταν: «Κατάσχονται μέχρις καιρού!».

 

Τις επόμενες ημέρες συνεχίσαμε στην αίθουσα του ΚΨΜ, όλοι οι νέοι φαντάροι την ενημέρωση.

Ξαφνικά (!) σε μια από αυτές τις συγκεντρώσεις έρχεται ανάμεσα μας, ένας Ταγματάρχης και Δντης του 3^ου Γραφείου και χωρίς να με γνωρίζει, λέγει: «Εσύ να έρθεις από το 3^ο Γραφείο, μόλις τελειώσετε!».

Πράγματι, φοβισμένος, πήγα στο Γραφείο και χτύπησα την πόρτα και μπήκα.

Μου λέγει: «Κάθισε. Γνωρίζεις να γράφεις;».

Απάντησα: «Μάλιστα».

Και συμπλήρωσα: «Ήμουν Γραφέας στο κέντρο εκπαίδευσης ΚΕΤΘ, στην Αυλώνα».

Και απάντησε: «Από αύριο θα είσαι εδώ γιατί ο γραφέας μας παίρνει το απολυτήριο του και θα είσαι στην θέση του!».

Ω! Χριστέ μου, δεν γίνονται αυτά, σε αγαπώ.

Από την άλλη ημέρα ήμουν στο 3^ο Γραφείο, για ενημέρωση από τον παλαιό στρατιώτη – γραφέα που πήρε το απολυτήριο μέσα σε ένα μήνα.

 

Η ζωή μου στο στρατό άλλαξε.

Ήμουν ένας υπάλληλος γραφείου, όπου μετά την πρωινή αναφορά της ίλης και το πρωινό μας, οι στρατιώτες πήγαιναν για εκπαίδευση μέσα στο κρύο και εγώ ήμουν στο Γραφείο ετοιμάζοντας το εβδομαδιαίο πρόγραμμα εκπαίδευσης για υποβολή στην 16 τεθωρακισμένη Μεραρχία, όπου και υπαγόμαστε.

 

Όμως, η ζωή μου στην ίλη δεν ήταν ομαλή και πρώτος εχθρός μου ήταν ο ίλαρχος της 2^ης ίλης, ένας νεαρός ανθυπολοχαγός «τρελός από την Βοιωτία», που δεν με χώνευσε ποτέ.

Πάντα με κοίταζε με στραβό μάτι και με πρόσβαλε.

Αυτό μου προκαλούσε μεγάλη ανησυχία, στενοχώρια και άγχος.

Και τότε (!) ο ίλαρχος της 1^ης ίλης, ένας λοχαγός, δεν θυμάμαι το όνομα του, μου λέγει: «αν αντέξεις εδώ, θα αντέξεις σε όλη σου την ζωή!».

Αλήθεια είναι ότι στην προηγούμενη σειρά, είχε αυτοκτονήσει ένας στρατιώτης από την πίεση που υπέστη. Δεν ξέρω περισσότερα.

Αποτέλεσμα, ήταν η βελτίωση των συνθηκών στην ζωή της μονάδας 16^η ΕΜΑ.

Να φανταστείτε ότι είχαμε την επιλογή ανάμεσα σε δυο φαγητά κατά το μεσημβρινό γεύμα, που για μένα ήταν πολυτέλεια.

 

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ

Ο πατέρας μου, με τις πολιτικές γνωριμίες που είχε προσπαθούσε να με φέρει στην Αττική, αλλά ματαίως (!) ήταν αδύνατον να με αφήσουν, αφού μου είχαν αναθέσει και έργα μέσα στο στρατόπεδο

 

ΑΣΘΕΝΕΙΑ 1^η

Η πρώτη μου ασθένεια ήταν η «βρογχοπνευμονία» που συνέβη το 1978, με αποτέλεσμα να κατέβω για νοσηλεία στο 401 ΓΣΝ Αθηνών.

Πέρασα 45 ημέρες συνολικά με την άδεια που πήρα και ήταν θαυμάσια εμπειρία. Ήταν τότε που για πρώτη φορά με επισκέφτηκε η αδελφή Ειρήνη Χερουβείμ (!) με την μητέρα της, στο νοσοκομείο και δεν το ξεχνώ.

Ακόμη και άλλα αδέλφια από την νεολαία ήρθαν και με επισκέφτηκαν και η χαρά μου ήταν μεγάλη.

Δεν ξεχνώ ότι σε όλη την διάρκεια της μισής θητείας μου, οι νέοι μου έγραφαν επιστολές και εγώ απαντούσα με ζήλο και χαρά πολύ.

 

ΑΣΘΕΝΕΙΑ 2^η

Η δεύτερη ασθένεια ήταν το φθινόπωρο του έτους 1979.

Τρέχοντας, ως συνήθως, στο στρατόπεδο έπεσα  με τα πρωτοβρόχια και έσπασα τον καρπό μου, ειδικά με το μετατάρσιο (!) ένα πολύ μικρό κόκαλο στον καρπό που συνήθως καταλήγει σε ένα χειρουργεί διότι δεν κολλάει εύκολα.

Έτσι, από το στρατιωτικό νοσοκομείο του Διδυμότειχου μου έδωσαν 45 ημέρες (!) άδεια αναρρωτική.

Ήταν μ ια μεγάλη και αξέχαστη ευλογία, αφού επιστρέφοντας στο σπίτι οι ημέρες μου κυλούσαν με τον Χριστό και την Εκκλησία.

Μια φορά μαζί με τον αδελφό Νικολακόπουλο και τον αδελφό Μάρκο Νομικό, κάναμε περιοδεία στην Μακεδονία και έτσι γνώρισα όλες τις Εκκλησίες που δεν ήσαν πολλές τότε.

Φτάσαμε μέχρι την Καβάλα και γνωρίσαμε τον αδελφό που ήταν ποιμένας πριν από τον αδελφό Χρήστου.

Τότε ο αδελφός Χρήστου, μόλις είχε πιστέψει στον Ιησού Χριστό με τις προσευχές της γυναίκας του και των αγίων.

 

ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ Θ. ΚΑΡΑΟΥΛΑΝΗ

Καθώς πέρναγε ο καιρός στην Μονάδα (Καρωτή, Διδυμότειχο) και μιλούσα στους φαντάρους και είχα την Γραφή μου, τις κασέτες μου και την ησυχία μου στο 3^ο Γραφείο, ξαφνικά, μαθαίνω από τους φαντάρους ότι στην διπλανή από την δική μας Επιλαρχία (Τάγμα) υπήρχε μια άλλη μεγάλη Επιλαρχία και ένας στρατιώτης με το όνομα Θανάσης Καραουλάνης ήταν και αυτός του Ευαγγελίου και μίλαγε τον λόγο του Θεού στους φαντάρους.

Ξεκίνησα λοιπόν μια βραδιά, Καλοκαίρι ήταν και πήγα και τον αναζήτησα και τον βρήκα. Η χαρά μας ήταν μεγάλη και τον παρεκάλεσα να έρχεται στο Γραφείο μου, αφού θα  είμαστε μόνοι να μελετάμε τον λόγο του Θεού και να προσευχόμαστε.

Πράγματι, συνδεθήκαμε και πολύ τακτικά ερχόταν και είχαμε κοινωνία ο ένας με τον άλλον. Ο αδελφός αυτός ήταν από μικρό παιδί Ευαγγελικός και όταν πήγε στην Κόρινθο γνώρισε το αδελφό Β. Κωστέλλο, που του μίλησε πρώτος για την Πεντηκοστή και το Άγιο Πνεύμα.

Όταν απολύθηκα από φαντάρος επιστρέφοντας προς Αθήνα, έκαμα μια στάση στο χωριό Αγνάντια, Αλεξανδρούπολη, όπου ήταν και όλη η οικογένεια του.

Εκεί γνώρισα τους γονείς του, τον αδελφό και την αδελφή του.

Πολύ σύντομα άρχισε η εκκλησία της Πεντηκοστής σε εκείνο το χωριό, που μεταφέρθηκε στην πόλη της Αλεξανδρούπολής με όλη την οικογένεια Καραουλάνη.

Λίγους μήνες αργότερα ο αδελφός του Θανάση, ο αδελφός Βασίλης έφτασε ξαφνικά στο σπίτι μας στον Κορυδαλλό με σκοπό να λάβει το βάπτισμα στο Άγιο Πνεύμα και όντως σε μια συμπροσευχή κατ οίκον (αδελφός Αγγελος Λούπης) έλαβε στο βάπτισμα και μίλησε γλώσσες με πολύ δύναμη και 2-3 μέρες αναχώρησε.

Έγινε ο ποιμένας της Εκκλησίας στην Αλεξανδρούπολη.

 

Ευχαριστούμε τον Κύριο μας, Ιησού Χριστό.   

  

                                                                    

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΟ

Τέλος του 1979 και με επί πλέον θητεία πέραν των 22 μηνών, άλλες 45 ημέρες, λόγω 30 ημερών υπέρβασης άδειας νοσηλείας, συν 15 ημέρες φυλακή δια απείθεια σε κατώτερο αξιωματικό (χωρίς να φορώ καπέλο, χαιρέτισα στρατιωτικά!) αποστρατεύτηκα και το χάρηκα.

 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ …