Η ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗ - ΜΕΡΟΣ 7

 

COP 26

Δείτε το προηγούμενο άρθρο, εδώ:

 

Διαβάζουμε αργά και προσεκτικά, τα πιο κάτω χωρία από τον Λόγο του Θεού:

 

(Ιώβ 5:12)

όστις διασκεδάζει τας βουλάς των πανούργων, και δεν δύνανται αι χείρες αυτών να εκτελέσωσι την επιχείρησιν αυτών·

 

όστις συλλαμβάνει τους σοφούς εν τη πανουργία αυτών· και η βουλή των δολίων ανατρέπεται·

 

την ημέραν απαντώσι σκότος, και εν μεσημβρία ψηλαφώσι καθώς εν νυκτί.

 

 

(1Κορ. 3:18)

Μηδείς ας μη εξαπατά εαυτόν· εάν τις μεταξύ σας νομίζη ότι είναι σοφός εν τω κόσμω τούτω, ας γείνη μωρός διά να γείνη σοφός.

 

Διότι η σοφία του κόσμου τούτου είναι μωρία παρά τω Θεώ. Επειδή είναι γεγραμμένον· Όστις συλλαμβάνει τους σοφούς εν τη πανουργία αυτών·

 

και πάλιν·

Ο Κύριος γινώσκει τους διαλογισμούς των σοφών, ότι είναι μάταιοι.

 

 

 

ΛΙΓΑ ΣΧΟΛΙΑ

Η κλιματική αλλαγή εμφανίστηκε ως πολιτικό ζήτημα στη δεκαετία του 1970.

Σήμερα μετά από 50 χρόνια, το ζήτημα είναι τεράστιο και δεν φαίνεται από πουθενά η λύση, ή οι λύσεις.

Γιατί;

 

Η απάντηση από το λόγο του Θεού, που διαβάζαμε, πιο πάνω.

Κύρια αίτια:

1.      Η πανουργία των σοφών.

2.      Η απληστία των πλουσίων.

3.      Η εκμετάλλευση των πτωχών λαών

 

 

ΑΦΗΣΕ ΤΟΥΣ ΝΑ ΠΝΙΓΟΥΝ – ΜΕΡΟΣ 3

Ορισμένοι επιμένουν ότι δεν χρειάζεται να ακολουθήσουμε υο χειρότερο σενάριο.

Μπορούμε να κάνουμε καθαρή εξόρυξη πόρων, δεν υπάρχει λόγος να γίνεται όπως στην Ονδούρα, στο Δέλτα του Νίγηρα και στα αμμώδη πετρελαιοφόρα κοιτάσματα της Αλμπέρτα.

Ωστόσο δεν διαθέτουμε πια φτηνούς και εύκολους τρόπους για να εξορύξουμε ορυκτά καύσιμα.

Γιαυτόν το λόγο έχουμε δει καταρχάς την άνοδο του φράκινγκ, των γεωτρήσεων ανοιχτής θάλασσας και της εξόρυξης από ασφαλτούχο άμμο.

Αυτό με τη σειρά του αρχίζει να υποσκάπτει την αρχική συμφωνία της βιομηχανικής εποχής: ότι οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι θα μετακυλίονταν στους άλλους, θα φορτώνονταν σε τρίτους στο αλλότριο στην περιφέρεια – είτε αυτή βρίσκεται εντός της χώρας μας είτε στο εξωτερικό.

Είναι μια συμφωνία που η τήρηση της καθίσταται ολοένα και πιο δύσκολη.

 

 

Το φράκινγκ απειλεί κάποια από τα πλέον γραφικά μέρη της Βρετανικής Κολούμπια – Καναδά, καθώς η θυσιασμένη ζώνη επεκτείνεται καταβροχθίζοντας κάθε λογής τόπους που θεωρούνταν ασφαλείς.

Έτσι, το θέμα δεν είναι απλώς να μείνουμε με άναυδοι μπροστά στο άσχημο θέαμα που παρουσιάζουν οι τεράστιες λίμνες απορριμμάτων κατεργασίας  στην Αλμπέρτα.

Το θέμα είναι να αναγνωρίσουμε ότι δεν υπάρχει καθαρός, ασφαλής μη τοξικός τρόπος για να διευθύνουμε μια οικονομία βασισμένη στα ορυκτά καύσιμα και ουδέποτε υπήρξε.

 

Υπάρχουν πολλές αποδείξεις ότι δεν υφίσταται ειρηνικός τρόπος επίσης.

Το πρόβλημα είναι δομικό.

Τα ορυκτά καύσιμα, αντίθετα με τις ανανεώσιμες μορφές ενέργειας, όπως η αιολική και η ηλιακή δεν απαντώνται ευρέως αλλά με υψηλή συγκέντρωση σε συγκεκριμένες  περιοχές που έχουν την κακή συνήθεια να βρίσκονται στις χώρες άλλων ανθρώπων.

Ειδικά το πιο ισχυρό και πολύτιμο από τα ορυκτά καύσιμα: το πετρέλαιο.

Γι αυτό και το σχέδιο του οριενταλισμού | της ετεροποίησης των αραβικών και μουσουλμανικών λαών έχει σταθεί εξαρχής σιωπηλός σύντροφος στην εξάρτηση μας από το πετρέλαιο και αναπόσπαστο, επομένως, από το δυσμενές αποτέλεσμα της εξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα που είναι η κλιματική καταστροφή.

 

Αν έθνη και λαοί θεωρούνταν «άλλοι», εξωτικοί (!)  πρωτόγονοι (!) αιμοδιψείς (!) είναι πολύ ευκολότερο να διεξάγεις πολέμους και να στήνεις πραξικοπήματα όταν τους έρχεται στο μυαλό η τρελή ιδέα ότι θα έπρεπε να ελέγχουν το δικό τους πετρέλαιο (!) σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα.

Το 1953, ήταν η βορειοαμερικανική συνεργασία για την ανατροπή της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης του Μοχάμεντ Μοσαντέκ της Περσίας, αφού αυτός εθνικοποίησε την Αγγλοπερσική Εταιρεία Πετρελαίου (σήμερα ΒΡ).

Το 2003, ύστερα από 50 χρόνια ακριβώς ήταν μια άλλη συμπαραγωγή ΗΒ – ΗΠΑ: η παράνομη εισβολή και κατοχή στο Ιράκ.

Οι συνέπειες και από τις δύο επεμβάσεις εξακολουθούν να αναταράζουν τον κόσμο μας όπως το κάνουν οι συνέπειες από την επιτυχημένη καύση (!) όλου αυτού του πετρελαίου.

 Η Μέση Ανατολή είναι πιασμένη τώρα στη μέγγενη μιας βίας (!) που την προκαλεί η αναζήτηση για ορυκτά καύσιμα αφενός και οι επιπτώσεις της καύσης αυτών των ορυκτών καυσίμων, αφετέρου.

 

Αν και η κλιματική κρίση θα είναι τελικά απειλή για την ύπαρξη όλης της ανθρωπότητας βραχυπρόθεσμα ξέρουμε ότι κάνει διακρίσεις πλήττοντας πρώτα και χειρότερα τους φτωχούς είτε είναι εγκαταλειμμένοι πάνω στις στέγες της Νέας Ορλεάνης κατά το τυφώνα Κατρίνα (2005), είτε είναι μεταξύ των 36.000.000 οι οποίοι σύμφωνα με τον ΟΗΕ αντιμετωπίζουν το φάσμα της πείνας εξαιτίας της ξηρασίας στη Νότια και στην Ανατολική Αφρική.

 

Το πιο σημαντικό μάθημα που μπορούμε να πάρουμε από όλα αυτά είναι πώς δεν υπάρχει τρόπος να αντιμετωπίσουμε την κλιματική κρίση ως ένα τεχνοκρατικό πρόβλημα, μεμονωμένα.

Πρέπει να ιδωθεί μέσα στο πλαίσιο της λιτότητας και της ιδιωτικοποίησης της αποικιοκρατίας και του μιλιταρισμού και των διαφόρων συστημάτων ετεροποίησης που απαιτούνται για να τα συντηρούν όλα.

Οι σχέσεις και τα σημεία τομής μεταξύ τους είναι εξόφθαλμα εντούτοις πολύ συχνά η αντίσταση σε αυτά είναι εξαιρετικά «διαμερισματοποιημένη».

 

Αυτοί που τάσσονται κατά της λιτότητας σπανίως μιλούν για την κλιματική αλλαγή | αυτοί που εναντιώνονται στην κλιματική αλλαγή σπανίως μιλούν για πόλεμο ή κατοχή.

Πάρα πολλοί αποτυγχάνουν να συνδέσουν τα όπλα που αφαιρούν τη ζωή μαύρων στους δρόμους των αμερικανικών πόλεων και σε συνθήκες αστυνομικής κράτησης με τις πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις που αφανίζουν τόσες ζωές μαύρων σε άνυδρη γη και σε «σαπιοκάραβα» σε όλο τον κόσμο.

Αντιμετωπίζουμε τόσο πολλές αλληλεπικαλυπτόμενες και συνδεόμενες κρίσεις, που δεν έχουμε την πολυτέλεια να τις διορθώσουμε μια – μία.

Χρειαζόμαστε ενοποιημένες λύσεις που θα μειώσουν δραστικά τις εκπομπές άνθρακα ενώ συνάμα θα δημιουργούν τεράστιους αριθμούς από καλές δουλειές και θα αποδίδουν ουσιαστική δικαιοσύνη σε εκείνους που έχουν δεχτεί περισσότερη κακομεταχείριση και έχουν αποκλειστεί από τη σύγχρονη εξορυκτική οικονομία.

 

Πηγή: «ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ» – NAOMI KLEIN.

 

ΜΕΘΟΔΟΣ FRACKING:

https://www.efsyn.gr/oikonomia/diethnis-oikonomia/250016_telos-tis-shistolithikis-epanastasis