Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ - ΜΕΡΟΣ 5

 

Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο, εδώ:

 

Σήμερα, το άρθρο είναι δομημένο επάνω στην αδελφότητα και την συμπάθεια των πασχόντων αδελφών μας.

Διαβάζουμε αργά και με προσοχή τα πιο κάτω χωρία της Γραφής μας:

 

(Εβρ. 13:3)

Ενθυμείσθε τους δεσμίους ως συνδέσμιοι, τους ταλαιπωρουμένους ως όντες και σεις εν σώματι.

 

 

(1Πέτ. 3:8)

Τελευταίον δε, γίνεσθε πάντες ομόφρονες, συμπαθείς, φιλάδελφοι, εύσπλαγχνοι, φιλόφρονες,

 

 

(1Κορ. 12:26)

Και είτε πάσχει εν μέλος, πάντα τα μέλη συμπάσχουσιν· είτε τιμάται εν μέλος, πάντα τα μέλη συγχαίρουσι.

 

 

(Ρωμ. 12:15)

Χαίρετε μετά χαιρόντων και κλαίετε μετά κλαιόντων.

 

 

(Ματθ. 25:36)

γυμνός, και με ενεδύσατε, ησθένησα, και με επεσκέφθητε, εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς εμέ.

 

 

 

 

Ο ΦΙΛΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΦΑΙΝΕΤΑΙ!

Η ΑΞΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΗ.

 

Προσθέστε στην λίστα των «συναισθηματικών» κινδύνων για την υγεία και τον ήχο της σιωπής (!) και βάλτε τους στενούς συναισθηματικούς δεσμούς στην λίστα των παραγόντων που προστατεύουν την υγεία.

Μελέτες που έγιναν επί περισσότερες από δύο δεκαετίες σε πάνω από τριάντα επτά χιλιάδες ανθρώπους, δείχνουν ότι η κοινωνική απομόνωση – η αίσθηση ότι δεν έχεις κανένα με τον οποίο να μπορείς να μοιραστείς τα βαθύτερα συναισθήματα σου ή να έχεις μια στενή επαφή – διπλασιάζει τους κινδύνους ασθένειας ή θανάτου.

Σύμφωνα με τα συμπεράσματα μιας αναφοράς στο περιοδικό Science το 1987, από μόνη της η απομόνωση: «είναι τόσο καθοριστική για τα ποσοστά θνησιμότητας όσο είναι και το κάπνισμα, η υπέρταση, η αυξημένη χοληστερίνη, η παχυσαρκία και η έλλειψη σωματικής άσκησης».

Και πράγματι το κάπνισμα αυξάνει τους κινδύνους θνησιμότητας κατά ένα ποσοστό μόλις 1.6%  ενώ η κοινωνική απομόνωση κατά 2.0 % με αποτέλεσμα να συνιστά έναν σημαντικό κίνδυνο για την υγεία.

Η απομόνωση είναι σκληρότερη στους άνδρες, παρά στις γυναίκες.

Απομονωμένοι άνδρες είχαν δύο με τρείς φορές περισσότερες πιθανότητες, να πεθάνουν από όσες είχαν εκείνοι που διατηρούσαν κοινωνικούς δεσμούς.

Για τις απομονωμένες γυναίκες ο κίνδυνος ήταν μιάμιση φορά μεγαλύτερος, από ότι στις περισσότερο δραστήριες κοινωνικά γυναίκες.

Η διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών στην επίδραση της απομόνωσης μπορεί να οφείλεται στο ότι οι γυναικείες σχέσεις τείνουν να είναι συναισθηματικά στενότερες από αυτές των ανδρών.

Λίγα στοιχεία από αυτούς τους κοινωνικούς δεσμούς για μια γυναίκα μπορεί να είναι πιο παρήγορα, από ότι ο ίδιος μικρός αριθμός φίλων για τον άνδρα.

 

Φυσικά, η μοναξιά δεν είναι το ίδιο με την απομόνωση.

Πολλοί άνθρωποι οι οποίοι ζουν μόνοι, ή έχουν λίγους φίλους είναι ευχαριστημένοι και υγιείς.

Πιο σωστά:

Η αιτία ενός παθολογικού κινδύνου είναι η υποκειμενική αίσθηση ότι είσαι αποκομμένος από τους άλλους και δεν έχεις σε ποιόν να στραφείς.

 

Αυτό το εύρημα είναι δυσοίωνο αν εξεταστεί υπό το φως της αυξανόμενης απομόνωσης που υποθάλπεται από τη μοναχική τηλεθέαση και την άμβλυνση κάποιων κοινωνικών συνηθειών όπως ήταν οι λέσχες ή οι κοινωνικές επισκέψεις και ενισχύει τη μεγάλη σπουδαιότητα των ομάδων αυτοβοήθειας, όπως είναι οι διάφορες ομάδες Ανώνυμων Αλκοολικών που λειτουργούν ως υποκατάστατα κοινωνικής συναναστροφής.

 

Η ισχύς της απομόνωσης ως παράγοντας θνησιμότητας – και η θεραπευτική δύναμη των στενών δεσμών – μπορούν να ιδωθούν στη μελέτη που έγινε σε περισσότερους από εκατό ασθενείς οι οποίοι είχαν υποβληθεί σε μεταμόσχευση μυελού των οστών.

Από τους ασθενείς που ένιωθαν ότι είχαν έντονη συναισθηματική στήριξη από τους συντρόφους τους, την οικογένεια τους, ή τους φίλους τους, το 54% έζησε άλλα δύο χρόνια μετά τις μεταμοσχεύσεις, έναντι μόνο 20% αυτών που ανέφεραν μειωμένη συναισθηματική στήριξη.

Παρόμοια, πιο ηλικιωμένοι που υποφέρουν από καρδιακά νοσήματα αλλά έχουν δύο ή και περισσότερα άτομα στη ζωή τους στα οποία μπορούν να απευθυνθούν για συναισθηματική στήριξη, έχουν περισσότερες από δύο φορές πιθανότητες να ζήσουν πάνω από ένα χρόνο μετά από μια καρδιακή προσβολή από όσο έχουν αυτοί που στερούνταν μια τέτοια υποστήριξη.

Το άρθρο, αυτό, συνεχίζεται ... 

Πηγή: Η ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ – DANIEL GOLEMAN.

 

Στιγμιότυπα ηχητικά με τον Λ. Φέγγο (1928 - 2071