Συνέχεια από το προηγούμενο, εδώ:

ΑΠΟΦΥΓΕΤΕ ΝΑ ΣΥΝΤΑΧΘΕΙΤΕ ΜΕ ΤΟΝ "ΕΧΘΡΟ".

Όταν τα παιδιά νιώθουν θύματα άδικης μεταχείρισης και απόρριψης στρέφονται στους γονείς τους αναζητώντας αφοσίωση συμπόνια και υποστήριξη.

Αυτές οι περιπτώσεις αποτελούν μια καλή ευκαιρία για εφαρμογή της συναισθηματικής αγωγής, στον βαθμό που οι γονείς δεν κάνουν το λάθος να «συνταχθούν με τον εχθρό», να πάρουν το μέρος του.

Είναι σίγουρα μια πρόκληση ιδίως αν οι γονείς θεωρούν φυσικό να ευθυγραμμίζονται με τις απόψεις των προσώπων κύρους και εξουσίας – όπως οι δάσκαλοι, οι προπονητές, οι διευθυντές, ή οι γονείς άλλων παιδιών – στα οποία τα παιδιά συνήθως εναντιώνονται.

 

Φανταστείτε για παράδειγμα, ένα υπέρβαρο κορίτσι που επιστρέφει στο σπίτι αναστατωμένο και εξοργισμένο με τη δασκάλα του χορού η οποία έκανε ένα αδιάκριτο σχόλιο για το βάρος της. 

Αν η μητέρα προσπαθεί ανεπιτυχώς να επιβάλλει στην κόρη της μια συγκεκριμένη δίαιτα για απώλεια βάρους, ίσως μπει στον πειρασμό να της πει ότι η δασκάλα της είχε δίκιο. 

Αυτό όμως θα κάνει τη μικρή να νιώσει ότι όλος ο κόσμος είναι εναντίον της.

Ας δούμε αντίθετα τι θα συνέβαινε αν η μητέρα έδειχνε ενσυναίσθηση και έλεγε στην κόρη της: «Λυπάμαι που σου συνέβη κάτι τέτοιο θα πρέπει να ενοχλήθηκες και να πικράθηκες». 

Αυτή η δήλωση μπορεί να φέρει το κορίτσι πιο κοντά στη μητέρα. 

Αν η μητέρα διατηρήσει την ενσυναισθητική, υποστηρικτική στάση της, ίσως η κόρη της (!) της επιτρέψει να τη βοηθήσει.

 

Το γίνεται όμως στην περίπτωση που ο εχθρός ο στόχος της οργής των παιδιών είστε εσείς;   

Και σε αυτή την περίπτωση η ενσυναίσθηση μπορεί να βοηθήσει, ιδιαίτερα αν φανείτε έντιμοι στις απόψεις σας, κάτι που σας δίνει την δυνατότητα να μη βρεθείτε σε αμυντική θέση.

Ας υποθέσουμε για παράδειγμα, ότι η κόρη σας έχει θυμώσει γιατί της απαγορεύσατε να δει τηλεόραση μέχρις ότου βελτιώσει τους βαθμούς της στο σχολείο.

Χωρίς να αλλάξετε στάση μπορείτε να της πείτε: «Καταλαβαίνω ότι είσαι θυμωμένη. Το ίδιο θα ένιωθα και εγώ αν ήμουν στη θέση σου».

 

Η ειλικρίνεια και η ευθεία αντιμετώπιση των πραγμάτων κατά τη διάρκεια μιας σύγκρουσης ενθαρρύνουν το παιδί σας να εκφράσει τα συναισθήματα του, ιδιαίτερα αν προκαλέσετε μια συζήτηση με σχόλια όπως: «Ίσως και να κάνω λάθος. Δεν είμαι αλάθητος. Θα ήθελα να ακούσω και τις δικές σου απόψεις».

Αν και πολλοί γονείς θεωρούν δυσχερή την αφοπλιστική αυτή δήλωση το βέβαιο είναι ότι έχει αποτελέσματα: βοηθά το παιδί να δει ότι είστε δίκαιοι και πρόθυμοι να το ακούσετε.

Να θυμάστε ότι ο στόχος των συζητήσεων σας δεν είναι κατ’ ανάγκη η επίτευξη συμφωνίας αλλά η επίδειξη κατανόησης.

Αν ξαφνικά το παιδί σας (!) δηλώσει ότι «η προπαίδεια είναι ηλίθια», ή ότι «οι κρίκοι στη μύτη ομορφαίνουν», ίσως μπείτε στον πειρασμό να το «βομβαρδίσετε με έναν φιλιππικό» για να του αποδείξετε ότι κάνει λάθος. 

Θα πετυχαίνατε ωστόσο καλύτερα αποτελέσματα αν απαντούσατε με έναν τρόπο που ανοίγει την προοπτική για διάλογο.

Μπορείτε να αρχίσετε λέγοντας: «Κι εγώ δυσκολεύτηκα να μάθω την προπαίδεια», ή «Προσωπικά δεν με ενδιαφέρουν τα σκουλαρίκια στη μύτη, αλλά εσένα γιατί σου αρέσουν;».

 

Στο επόμενο:

ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΙΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΑΣ, ΣΕ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΠΑΡΟΜΟΙΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΕΝΗΛΙΚΩΝ!