ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΒΑΣΙΚΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ.
Από το προηγούμενο άρθρο, εδώ:
Το πρώτο Στάδιο: Η επίγνωση των συναισθημάτων του παιδιού
Οι μελέτες ειδικών έδειξαν ότι για να μπορέσουν οι γονείς να νιώσουν αυτό που νιώθουν τα παιδιά τους, θα πρέπει να έχουν επίγνωση των συναισθημάτων κατ΄αρχάς των δικών τους (!) και στη συνέχεια των παιδιών τους.
Τι σημαίνει όμως συναισθηματική επίγνωση;
Μήπως σημαίνει να έχουμε την καρδιά μας σε διαρκή διαθεσιμότητα;
Να εγκαταλείψουμε τις άμυνες μας;
Να αποκαλύψουμε τις πλευρές του εαυτού μας, που κρατούσαμε καλά κρυμμένες;
Αν σημαίνει όλα αυτά τότε οι εκ φύσεως επιφυλακτικοί, ή στωικοί μπαμπάδες (!) ίσως αναρωτηθούν με την ψυχρή ανδρική εικόνα που καλλιεργούν και τελειοποιούν από την εφηβεία τους.
Μήπως πρέπει ξαφνικά να αρχίσουν να κλαίνε σε ταινίες της Ντίσνεϊ, ή να αγκαλιάζονται με τους άλλους μπαμπάδες, μετά το τέλος του ποδοσφαιρικού αγώνα;
Αλλά και οι μητέρες που προσπαθούν να είναι υπομονετικές και ευγενικές ακόμη και σε καταστάσεις έντονου άγχους, ίσως αρχίσουν κι αυτές να ανησυχούν.
Τι συμβαίνει όταν επικεντρώνεται κανείς σε συναισθήματα πικρίας ή θυμού;
Γκρινιάζει, παραπονιέται και θυμώνει με τα παιδιά του;
Χάνει τη στοργή και την υπακοή τους;
Η έρευνα έδειξε ότι στην πραγματικότητα οι άνθρωποι μπορούν να έχουν συναισθηματική επίγνωση (τα απαραίτητα εφόδια για να εφαρμόσουν τη συναισθηματική αγωγή) χωρίς να χρειάζεται να είναι υπερβολικά εκδηλωτικοί (!) χωρίς να νιώθουν ότι χάνουν τον έλεγχο.
Η συναισθηματική επίγνωση σημαίνει απλά, ότι αναγνωρίζουμε πότε βιώνουμε ένα συναίσθημα (!) ότι μπορούμε να κατονομάσουμε τα συναισθήματα μας και ότι είμαστε ευαίσθητοι στην εκδήλωση των συναισθημάτων των άλλων.
Πως το φύλο επηρεάζει τη συναισθηματική επίγνωση!
Η άνεση ενός ατόμου να εκφράζει τα συναισθήματα του επηρεάζονται έως ένα βαθμό, από πολιτισμικούς παράγοντες.
Οι διαπολιτισμικές μελέτες έδειξαν ότι οι Ιταλοί και τα άτομα λατινογενούς καταγωγής είναι πιο εξωστρεφείς και εκφραστικοί, ενώ οι Ιάπωνες και οι Σκανδιναβοί περισσότερο συγκρατημένοι και στωικοί.
Οι πολιτισμικές αυτές επιδράσεις ωστόσο δεν επηρεάζουν την ικανότητα ενός ατόμου να αισθάνεται.
Το γεγονός ότι ένας άνθρωπος δεν είναι εκδηλωτικός στις εκφράσεις στοργής, θυμού ή λύπης δεν σημαίνει ότι μέσα του δεν βιώνει παρόμοια αισθήματα. Ούτε σημαίνει ότι είναι ανίκανος να αναγνωρίσει και να ανταποκριθεί σε αντίστοιχα συναισθήματα των άλλων. Και βέβαια εννοείται ότι οι άνθρωποι με διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο έχουν την ικανότητα να είναι ευαίσθητοι στα συναισθήματα των παιδιών τους.
Οι Αμερικανοί μεγαλώνουν σε ένα πολιτισμικό περιβάλλον το οποίο γενικά αποθαρρύνει την έκφραση των συναισθημάτων. Παρότι οι ευρέως διαδεδομένες απόψεις επιφυλάσσουν για έναν άνδρα τον ρόλο του αδιάφορου, του σκληρού και του ανθρώπου που δεν έχει επίγνωση των συναισθημάτων της γυναίκας του και των παιδιών του (!) οι ψυχολογικές μελέτες μας διηγούνται μια εντελώς διαφορετική ιστορία.
Στις μελέτες διαπιστώνεται ότι αμφότεροι άνδρες και γυναίκες, έχουν παρόμοιες ενσυναισθηματικές βιολογικές αντιδράσεις και συναισθηματικές εμπειρίες.
Όμως, οι άνδρες τείνουν να κρύβουν τα συναισθήματα τους από τον έξω κόσμο (διότι η κοινωνία τους επιτάσσει να δείχνουν σκληροί), ενώ οι γυναίκες εκφράζουν πιο ελεύθερα τα συναισθήματα τους με τα λόγια και με τη γλώσσα τους σώματος τους
Όταν οι γονείς νιώθουν εκτός ελέγχου.
Κάποιοι γονείς αποφεύγουν ειδικά να παραδεχτούν τον θυμό τους, γιατί πιστεύουν ότι τα πράγματα θα ξεφύγουν από τον έλεγχο τους σε αντίθετη περίπτωση.
Οι γονείς αυτοί παρουσιάζουν τα πιο κάτω χαρακτηριστικά:
1. Βιώνουν συχνά το συγκεκριμένο συναίσθημα (θυμό, λύπη, ή φόβο).
2. Πιστεύουν ότι το βιώνουν πολύ έντονα.
3. Δυσκολεύονται να ηρεμήσουν μετά τη βίωση παρόμοιων έντονων συναισθημάτων.
4. Ενεργούν ουδέτερα (με ηρεμία, κατανόηση, συμπάθεια) αλλά πρόκειται μόνο για προσποίηση.
5. Πιστεύουν ότι το συναίσθημα είναι καταστροφικό, ακόμη και ανήθικο.
Έχετε πάντα κατά νου ότι τα παιδιά «διψούν» για ζεστασιά και οικειότητα από τους γονείς τους. Έχουν κάθε συμφέρον να «γιατρέψουν» τη σχέση, Δίνουν στους γονείς τους πολλές δεύτερες ευκαιρίες.
Επίσης, πάντα η συγγνώμη είναι ένας δρόμος διπλής κατεύθυνσης.
Αν και η εδραίωση της συναισθηματικής αυτοεπίγνωσης είναι πιθανό να απαιτήσει πολύ χρόνο, οι γονείς θα διαπιστώσουν άμεσα τα θετικά αποτελέσματα της.
Αν ένας πατέρας | μητέρα παραδεχτεί τη λύπη του θα είναι πιο ικανός | ικανή να αναγνωρίζει τη λύπη του γιού ή της κόρης τους.
Η προσευχή
Υπάρχουν τρόποι για να αναγνωρίσετε τα συναισθήματα σας;
Ναι!
Καταγράψτε με υπομονή και ειλικρίνεια κάθε ημέρα της εβδομάδας τα συναισθήματα σας, όταν προσεύχεσθε μόνοι σας.
Δηλαδή:
1. Ευτυχία
2. Τρυφερότητα
3. Ενδιαφέρον
4. Συγκίνηση
5. Υπερηφάνεια
6. Επιθυμία
7. Αγάπη
8. Έρωτας
9. Ευγνωμοσύνη
10. Άγχος
11. Πόνος
12. Λύπη
13. Εκνευρισμός
14. Θυμός
15. Οίκτος
16. Αηδία
17. Ενοχή
18. Φθόνος
19. Τύψεις
20. Ντροπή
Στο επόμενο:
ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΑΔΙΟ, Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΣΑΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΟΙΚΕΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ.
Για την αντιγραφή …
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου