ΠΤΩΧΟΣ, ΜΕΝ … ΑΛΛΑ!

Ψαλμός 37: 1

Να μην αγανακτείς για τους πονηρευόμενους, μήτε να ζηλεύεις τούς εργάτες τής ανομίας. Επειδή, σαν χορτάρι γρήγορα θα κοπούν, και σαν χλωρό φυτό θα καταμαραθούν.

Μακάριος ο πτωχός

Ευτυχής ο πτωχός

Ευλογημένος ο πτωχός

Το κυνήγι της ευτυχίας είναι από παλιά ένα όνειρο | στόχος μιας ζωής, αφού ο άνθρωπος μέσα του έχει την τάση να επιτύχει αυτός (!) εκεί που οι άλλοι απέτυχαν.

Ο άνθρωπος, ο απλός, έχει ορίσει την ευτυχία σαν ένα μεγάλο και μακρινό στόχο που για να την κατακτήσει κανείς χρειάζεται πονηριά, εξυπνάδα και επιθετικότητα | αγριάδα.

Ακόμη, ο άνθρωπος δεν δέχεται εύκολα να χαρακτηριστεί φτωχός, ούτε να καταθέσει τα όπλα του, αλλά μάλλον παλεύει μέχρι τέλους (!) ακόμη και όταν έχει χάσει πολλές μάχες στην ζωή του.

Μερικές μάχες χαμένες:

1.      Ένα διαζύγιο | δύο διαζύγια. 

2.      Μια καταστροφή στο σπίτι | στον αγρό.

3.      Μια πτώχευση επιχείρησης.

4.      Μία συμφορά οικογενειακή.

Ο ΠΤΩΧΟΣ

Ο πτωχός είναι ο άνθρωπος, που έχει αποδεχτεί μέσα του τον τίτλο αυτό, μετά από πολλή σκέψη (!) όμως δεν έχει χάσει το θάρρος του και την ελπίδα του στον παντοδύναμο, ζωντανό  Θεό, ποιητή του ουρανού και της Γης.

Ο πτωχός, έχει κάτι καλό (!) που βλέπει ο Θεός:

1.      Πίστη για να σωθεί.

2.      Σοφία να σκέπτεται βαθιά την ζωή.

3.      Σύνεση, ώστε να μην παρανομεί αλλά να μακροθυμεί.

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Διαβάζουμε από το βιβλίο του Εκκλησιαστή, του βασιλιά Σολομώντα:

Και είδα τούτη τη σοφία κάτω από τον ήλιο, και μου φάνηκε μεγάλη·

υπήρχε μια μικρή πόλη, και μέσα σ' αυτή λίγοι άνδρες·

και ήρθε εναντίον της ένας μεγάλος βασιλιάς, και την πολιόρκησε, και έχτισε μεγάλα προχώματα εναντίον της·

αλλά βρέθηκε μέσα σ' αυτή ένας φτωχός και σοφός άνθρωπος, κι αυτός με τη σοφία του ελευθέρωσε την πόλη·

όμως, κανένας δεν θυμήθηκε εκείνον τον φτωχό άνθρωπο.

Τότε, εγώ είπα: Η σοφία είναι καλύτερη από τη δύναμη, αν και η σοφία τού φτωχού καταφρονείται, και τα λόγια του δεν εισακούγονται.

Ας το δούμε μαζί:

1.      Μια πόλη (!) σώθηκε χάρις την σοφία του πτωχού ανθρώπου.

2.      Ο μεγάλος και δυνατός βασιλιάς νικήθηκε (!) από την λύση που έδωσε ο πτωχός άνθρωπος με φρόνηση και σύνεση.

3.      Μετά από αυτή την χαρά της νίκης και της σωτηρίας της πόλης, οι άνθρωποι γύρισαν στις ασχολίες των.

4.      Κανείς (!) δεν έδωσε σημασία στον πτωχό άνθρωπο και στις ανάγκες του.

5.      Κανείς (!) πλέον, δεν τίμησε τον πτωχό άνθρωπο της πόλης.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο Δαβίδ, ήταν άνθρωπος του Θεού.

Αντιμετώπιζε τα προβλήματα του και την πρόκληση της ζωής | το μέλλον του, με πίστη στον Θεό.

Ποτέ δεν καυχήθηκε για την δύναμη του, ή τον πλούτο του, αλλά μάλλον για την φτώχεια του.

Διαβάζουμε στον 40^ο Ψαλμό:

Εγώ, όμως, είμαι φτωχός και πένητας·

αλλά, ο Κύριος, φροντίζει για μένα·

η βοήθειά μου και ο ελευθερωτής μου είσαι εσύ, Θεέ μου, μη βραδύνεις.

Διαβάζουμε ακόμη, στον 70^ο Ψαλμό:

Εγώ, όμως, είμαι φτωχός και πένητας·

Θεέ, κάνε γρήγορα να με ελευθερώσεις·

εσύ είσαι βοήθειά μου και ελευθερωτής μου·

Κύριε, μη βραδύνεις.

Ας το δούμε μαζί:

1.      Ο Δαβίδ, ομολογούσε την φτώχεια του, αλλά και την πίστη του.

2.      Στην προσευχή του, παρακαλούσε τον Κύριο των δυνάμεων.

3.      Ήταν βέβαιος ότι η βοήθεια του ερχόταν από ψηλά | άνωθεν.

4.      Έτσι πέρασαν πολλά … πολλά χρόνια.

5.      Μέχρι που (!) κραταιός βασιλιάς, πλησιάζοντας τα 70, διαβάζουμε την συνέχεια.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΔΑΒΙΔ

Αξίζει να δούμε τον πλούτο, που ο Δαβίδ συγκέντρωσε στο τέλος της ζωής του,  προκείμενου ο Σολόμωντας να βρει έτοιμα και το σχέδιο του ναού (!) και τα χρήματα και υλικά για την κατασκευή:

Διαβάζουμε από το βιβλίο Α΄ Χρονικών, την μέριμνα του Δαβίδ:

Και ο Δαβίδ πρόσταξε να συγκεντρώσουν τους ξένους, που ήσαν στη γη τού Ισραήλ·

και όρισε λιθοτόμους για να λατομήσουν ξυστές πέτρες, για την οικοδομή τού οίκου τού Θεού.

Ο Δαβίδ ετοίμασε και πολύ σίδερο, για καρφιά των κουφωμάτων των πυλών, και για τις ενώσεις· και άφθονον, αζύγιστον χαλκό·

και κέδρινα ξύλα, αναρίθμητα. Επειδή, οι Σιδώνιοι και οι Τύριοι έφερναν στον Δαβίδ άφθονα κέδρινα ξύλα.

Και ο Δαβίδ είπε: Ο Σολομώντας, ο γιος μου, είναι νέος και απαλός· και ο οίκος που πρόκειται να οικοδομηθεί στον Κύριο πρέπει να είναι στο έπακρον μεγαλοπρεπής, ονομαστός και ένδοξος σε ολόκληρη την οικουμένη· θα κάνω, λοιπόν, γι' αυτόν προετοιμασία.

Και ο Δαβίδ έκανε προετοιμασία με άφθονο υλικό, πριν από τον θάνατό του.

Και ακόμη, διαβάζουμε, τους λόγους του Δαβίδ:

Τότε, ο βασιλιάς Δαβίδ είπε σε ολόκληρη τη συναγωγή: Ο Σολομώντας, ο γιος μου, τον οποίο, μόνον, ο Θεός έκλεξε, είναι ακόμα νέος και απαλός·

και το έργο είναι μεγάλο· επειδή, η οικοδομή δεν είναι για άνθρωπο, αλλά για τον Κύριο τον Θεό.

Εγώ, λοιπόν, ετοίμασα, σύμφωνα με όλη τη δύναμή μου, για τον οίκο τού Θεού μου, το χρυσάφι για τα χρυσά σκεύη, και το ασήμι για τα ασημένια, και τον χαλκό για τα χάλκινα, το σίδερο για τα σιδερένια, και ξύλα για τα ξύλινα, ονυχίτες πέτρες, και πέτρες ένθεσης, πέτρες γυαλιστερές, και ποικίλες, και κάθε είδους πολύτιμες πέτρες, και άφθονα μάρμαρα.

Και ακόμα, εξαιτίας τού πόθου μου για τον οίκο τού Θεού μου, και από τα δικά μου υπάρχοντα έδωσα επιπλέον χρυσάφι και ασήμι για τον οίκο τού Θεού μου, εκτός από όλο εκείνο που είχα ετοιμάσει για τον άγιο οίκο·

χρυσάφι 3.000 τάλαντα, από το χρυσάφι τού Οφείρ, και ασήμι καθαρισμένο 7.000 τάλαντα, για να σκεπάσουν τούς τοίχους των οικημάτων·

το χρυσάφι για τα χρυσά σκεύη, και το ασήμι για τα ασημένια, και για κάθε εργασία που γίνεται με τα χέρια των τεχνιτών.

Ας το δούμε μαζί:

1.      Ο Δαβίδ, ευτύχησε να δει το χέρι του Θεού, δυνατό στην ζωή του.

2.      Ο Δαβίδ ήταν άνθρωπος κατά την καρδιά | τα συναισθήματα του Θεού.

3.      Ο Δαβίδ έκαμε πάντα (!) τα θελήματα του Θεού και ο Θεός ήταν δίπλα του.

Αμήν.