Η ΠΕΙΝΑ ΣΩΖΕΙ … ΑΠΟΣΤΑΤΕΣ!

Λουκάς 15: 1

Και τον πλησίαζαν όλοι οι τελώνες και οι αμαρτωλοί, για να τον ακούν. Και οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς γόγγυζαν αναμεταξύ τους, λέγοντας ότι: Αυτός δέχεται αμαρτωλούς, και τρώει μαζί τους.

Φίλος των αμαρτωλών.

Φίλος των τελωνών.

Φίλος των αποστατών.

Ο άνθρωπος | ο λογικός | ο χωμάτινος, πλανάει και πλανιέται ο ίδιος (!) νομίζοντας ότι αυτό είναι φυσιολογικό και κοινωνικά αποδεκτό, αφού έτσι το κάνουν όλοι.

Πίσω από αυτή την φιλοσοφία ζωής, κρύβεται ο πλανών όλη την οικουμένη (!) ο σατανάς | ο όφις, ο αρχαίος.

Μάλιστα, λέγεται: «άρπαξε να φας και κλέψε να έχεις».

 Και ο Θεός εργάζεται με μακροθυμία και σχέδιο το έργο για την σωτηρία από την τραγική κατάληξη του ανθρώπου, αν δεν μετανοήσει | κλάψει και επιστρέψει στην ευθεία οδό του Κυρίου Ιησού, κατά το Ευαγγέλιο.

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΑΤΗ ΓΙΟΥ (ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ)

Ο Κύριος Ιησούς, περιστοιχιζόμενος από πολλούς, φανερά, αμαρτωλούς της εποχής και καθόλου θρησκευμένους  συζητούσε μαζί τους επί ώρες (!) και ήταν φίλος τους. 

Όμως (!) αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσαν να το χωνέψουν μέσα τους οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς του νόμου.

Από μακριά κατασκόπευαν τον Κύριο και γόγγυζαν μεταξύ των και κατηγορούσαν τον Ιησού λέγοντας: «Αυτός … δέχεται και μιλάει | τρώει (!) με αμαρτωλούς».

Και ο Κύριος Ιησούς βρήκε την ευκαιρία να πει την παραβολή του αποστάτη νέου.

Διαβάζουμε από την εξιστόρηση του Ευαγγελιστή Λουκά:

Η πιο κάτω αφήγηση του Κυρίου, είναι μια αληθινή ιστορία (νομίζω):

Είπε δε: Κάποιος άνθρωπος είχε δύο γιους·

και ο πιο νέος απ' αυτούς είπε στον πατέρα: Πατέρα, δώσ' μου το μέρος τής περιουσίας που μου ανήκει. Και τους μοίρασε τα υπάρχοντά του.

Και ύστερα από λίγες ημέρες, ο νεότερος γιος, αφού τα μάζεψε όλα, αποδήμησε σε μια μακρινή χώρα· και εκεί διασκόρπισε την περιουσία του, ζώντας άσωτα.

Και όταν τα ξόδεψε όλα, έγινε μεγάλη πείνα σ' εκείνη τη χώρα, κι αυτός άρχισε να στερείται.

Τότε, πήγε και προσκολλήθηκε σε έναν από τους πολίτες εκείνης της χώρας· ο οποίος τον έστειλε στα χωράφια του για να βόσκει γουρούνια.

Και επιθυμούσε να γεμίσει την κοιλιά του από τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν τα γουρούνια·

και κανένας δεν έδινε σ' αυτόν τίποτε.

Και αφού ήρθε στον εαυτό του, είπε:

Πόσοι μισθωτοί τού πατέρα μου έχουν περίσσιο ψωμί, και εγώ χάνομαι από την πείνα!

Αφού σηκωθώ, θα πάω στον πατέρα μου, και θα του πω:

Πατέρα, αμάρτησα στον ουρανό και μπροστά σου·

και δεν είμαι πια άξιος να ονομαστώ γιος σου· κάνε με σαν έναν από τους μισθωτούς σου.

Ας το δούμε μαζί:

1.      Η έλλειψη σύνεσης και η απειρία (!) έκαμαν τον πλούσιο νεαρό, ήδη ενήλικα, ίσως 20 ετών ώστε να πάρει την απόφαση να ζητήσει το μερίδιο της περιουσίας του σε μετρητά.

2.      Ο πατέρας δεν αντέδρασε καθόλου, δείχνοντας την μεγάλη αγαθότητα του και μακροθυμία του.

3.      Ο νεαρός έφυγε πολύ μακριά, χωρίς να αφήσει ίχνη, έφτασε κάπου εκεί εγκαταστάθηκε και άρχισε να ζει πλούσια, ξοδεύοντας και σπαταλώντας χωρίς μέτρο, ότι χρήματα είχε μαζί του.

4.      Γρήγορα απέκτησε πολλούς φίλους, πονηρούς, χωρίς ο ίδιος να το καταλάβει.

5.      Κατά συγκυρία εκεί που βρισκόταν έγινε ανομβρία και πείνα μεγάλη και άρχισε σιγά – σιγά να ξεμένει από χρήματα και σε λίγο δεν είχε τίποτα στην τσέπη του.

6.      Άρχισε τότε … να πεινάει και κανείς (!) να μην έχει καλή διάθεση απέναντι του, ώστε να τον φιλέψει.

7.      Μια ημέρα νηστικός …

8.      Δύο ημέρες νηστικός …

9.      Τρείς ημέρες νηστικός …

10.    Σκέφτηκε τότε βλέποντας τους αγρούς να πιάσει δουλειά.

11.    Δεν υπήρχε όμως δουλειά στους αγρούς, λόγω ανομβρίας.

12.   Βρήκε δουλειά !

13.   Στους αγρούς με τους χήρους, να ταΐζει τα γουρούνια και βλέποντας τα ξυλοκέρατα | τα χαρούπια προσπαθούσε να φάει κάτι.

14.   Όμως αυτό δεν ήταν φαγητό …. Ήταν ξύλο.

15.   Και άρχισε να πεινά …

16.   Να υποσιτίζεται …

17.   Να τρέμει από την ασιτία ….

18.   Να τρέμει από την αδυναμία ….

19.   Κάποια στιγμή …. Ήρθε ένα φως, στην σκέψη του!

20.   Σκέφτηκε | θυμήθηκε τους μισθωτούς του πατέρα του (!) ότι τρώνε και χορταίνουν ψωμάκι.

21.   Βρήκε το επιχείρημα (!) ώστε να πλησιάσει τον πατέρα του, ταπεινά, αληθινά.

22.   Είπε στον εαυτό του, πρώτα τα λόγια: «Πατέρα, αμάρτησα στον ουρανό και μπροστά σου και δεν είμαι πια άξιος να ονομαστώ γιος σου· κάνε με σαν έναν από τους μισθωτούς σου».

Ας δούμε την συνέχεια από την ανάγνωση του Ευαγγελίου:

Και αφού σηκώθηκε, ήρθε στον πατέρα του.

Και ενώ ακόμα απείχε μακριά, ο πατέρας του τον είδε, και τον σπλαχνίστηκε· και τρέχοντας, έπεσε επάνω στον τράχηλό του και τον καταφίλησε.

Και ο γιος είπε σ' αυτόν:

Πατέρα, αμάρτησα στον ουρανό και μπροστά σου, και δεν είμαι πια άξιος να ονομαστώ γιος σου.

Και ο πατέρας είπε στους δούλους του: Φέρτε έξω τη στολή πρώτη, και ντύστε τον, και δώστε του δαχτυλίδι στο χέρι του, και υποδήματα στα πόδια.

Και φέρνοντας το σιτευτό μοσχάρι, σφάξτε το, και αφού φάμε, ας ευφρανθούμε·

επειδή, αυτός ο γιος μου ήταν νεκρός, και ξανάζησε· και ήταν χαμένος, και βρέθηκε. Και άρχισαν να ευφραίνονται.

Ας το δούμε μαζί:

1.      Ο νεαρός γιός με σύνεση, πλέον, επέστρεψε πίσω στην πατέρα του, με μια καλή ομολογία της αποτυχίας του.

2.      Ο πατέρας του, ήδη τον περίμενε γνωρίζοντας την ψυχολογία του γιού του.

3.      Πριν ολοκληρώσει αυτό που ήθελε να πει ο γιός του, ο πατέρας έδωσε εντολές:

4.      «φέρτε έξω τη στολή πρώτη, και ντύστε τον»!

5.      «δώστε του δαχτυλίδι στο χέρι του»!

6.      «υποδήματα στα πόδια»!

7.      «φέρτε το σιτευτό μοσχάρι, σφάξτε το»!

8.      «και αφού φάμε, ας ευφρανθούμε (με συμφωνία και χορούς)!

9.      Ο πατέρας κέρδισε τον γιό του, τον αλήτη, τον άσωτο, τον αποστάτη, τον έτσι ...

10.   Ο πατέρας ήταν ένας σοφός πατέρας.

11.   Η χαρά που έφερε στο σπίτι ο νεαρός γιός, μετά από την πίκρα, ήταν απερίγραπτη.  

Αμήν.

Παροιμίες 11: 30

Ο καρπός του δικαίου είναι δέντρο ζωής· και όποιος κερδίζει ψυχές, είναι σοφός.