ΑΠΙΣΤΙΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ!

Ρωμαίους 10: 3 Επειδή, μη γνωρίζοντας τη δικαιοσύνη τού Θεού, και ζητώντας να συστήσουν τη δική τους δικαιοσύνη, δεν υποτάχθηκαν στη δικαιοσύνη τού Θεού. Αφού, το τέλος τού νόμου είναι ο Χριστός προς δικαιοσύνη σε κάθε έναν που πιστεύει.

Η θρησκεία δημιουργεί απιστία.

Η θρησκεία δημιουργεί αλαζονεία.

Η θρησκεία είναι σπανίως, αληθινή

Όλοι οι θρησκευόμενοι άνθρωποι δυσκολεύονται, ανάλογα με τον ζήλο τους, ώστε να γνωρίσουν τον Ιησού Χριστό σαν Σωτήρα και Κύριο.

Η δυσκολία είναι ότι όλα τα χρόνια της ζωής τους, έζησαν με πειθαρχία σε ένα νόμο, μια ηθική, ένα τύπο ευσέβειας από μικρά παιδιά και τώρα καλούνται να αποβάλουν ότι γνώριζαν και να γνωρίσουν την απόλυτη αλήθεια, τον Ιησού Χριστό.

Ο απόστολος Παύλος, γράφει στην επιστολή του:

 

«Παρόλο που εγώ έχω πεποίθηση και στη σάρκα. Αν κάποιος άλλος νομίζει ότι έχει πεποίθηση στη σάρκα, εγώ περισσότερο·

«μου έχει γίνει περιτομή την όγδοη ημέρα, είμαι από το γένος Ισραήλ, από τη φυλή Βενιαμίν, Εβραίος από Εβραίους, Φαρισαίος σύμφωνα με τον νόμο, διώκτης τής εκκλησίας με ζήλο, σύμφωνα με τη δικαιοσύνη που φανερώνεται διαμέσου τού νόμου υπήρξα άμεμπτος·

Ο απόστολος Παύλος, πρώην Σαούλ, είχε κάθε λόγο να έχει το καύχημα (!) για την θρησκεία του και τον ζήλο του.

Όμως, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Κύριος Ιησούς τον κάλεσε στον δρόμο προς την Δαμασκό και ο Παύλος ανταποκρίθηκε, ταπεινώθηκε και αναθεώρησε όλη την ζωή του μέσα σε τρεις ημέρες!

Και στη συνέχεια, γράφει στην επιστολή του:

 

«όμως, εκείνα που ήσαν σε μένα κέρδη, αυτά τα θεώρησα ζημία για τον Χριστό».

«Μάλιστα δε και θεωρώ ότι τα πάντα είναι ζημία απέναντι στο έξοχο της γνώσης τού Ιησού Χριστού τού Κυρίου μου·

«για τον οποίο ζημιώθηκα τα πάντα, και θεωρώ ότι είναι σκύβαλα, για να κερδίσω τον Χριστό, και να βρεθώ σ' αυτόν, μη έχοντας δική μου δικαιοσύνη, αυτή από τον νόμο, αλλά εκείνη διαμέσου τής πίστης τού Χριστού, τη δικαιοσύνη, αυτή από τον Θεό διαμέσου τής πίστης·

Ο Παύλος εννόησε, όταν αναγεννήθηκε, την δικαιοσύνη του Θεού.

Αυτή την δικαιοσύνη του Θεού, που έρχεται δια της πίστεως στον Ιησού και εις το Ευαγγέλιο.

Και συνεχίζει με δίψα και ζήλο για τον Χριστό, ο Παύλος:

«για να γνωρίσω αυτόν, και τη δύναμη της ανάστασής του, και την κοινωνία των παθημάτων του, συμμορφούμενος με τον θάνατό του· αν κατά κάποιον τρόπο φτάσω στην εξανάσταση των νεκρών».

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΑΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Στην επιστολή προς τους Ρωμαίους ο Παύλος, ξεκαθαρίζει την προσπάθεια των Ισραηλιτών να διατηρήσουν το κύρος της θρησκείας των, φυλάσσοντας τον νόμο του Μωυσή.

Ήταν πλέον μια ανθρώπινη προσπάθεια (!) αφού δεν αναγνώρισαν το τέλος του νόμου του Μωυσή.

Δεν κατάλαβαν (!) ότι το τέλος του νόμου ήταν ο Χριστός, ώστε να έρθει η δικαιοσύνη του Θεού σε όλο τον κόσμο, εις πάντα τον πιστεύοντα.

Δεν ήθελαν, να καταλάβουν!

 Και ο Παύλος, γράφει για τους Ισραηλίτες:

«Επειδή, μη γνωρίζοντας τη δικαιοσύνη τού Θεού, και ζητώντας να συστήσουν τη δική τους δικαιοσύνη, δεν υποτάχθηκαν στη δικαιοσύνη τού Θεού. Αφού, το τέλος τού νόμου είναι ο Χριστός προς δικαιοσύνη σε κάθε έναν που πιστεύει».

Και εξηγεί (!) πώς λειτουργεί η δια της πίστεως δικαιοσύνη:

«Η δικαιοσύνη, όμως, με βάση την πίστη, λέει ως εξής: «Μη πεις στην καρδιά σου: Ποιος θα ανέβει στον ουρανό;». Δηλαδή, για να κατεβάσεις τον Χριστό· ή: Ποιος θα κατέβει στην άβυσσο; Δηλαδή, για να ανεβάσεις τον Χριστό από τους νεκρούς.

Δηλαδή, μην σκεφτείς μέσα σου Ποιος; Πώς;

Απλά, έλα κοντά στον Ιησού και το Ευαγγέλιο, να ακούσεις, να γευθείς, να πάρεις το νέο!

Και συνεχίζει, με τον τρόπο της πίστεως, ακριβώς:  

«Αλλά, τι λέει; «Κοντά σου είναι ο λόγος, στο στόμα σου, και στην καρδιά σου»· δηλαδή, ο λόγος τής πίστης που κηρύττομε·

«ότι, αν με το στόμα σου ομολογήσεις Κύριο, τον Ιησού, και μέσα στην καρδιά σου πιστέψεις ότι ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς, θα σωθείς·

«επειδή, με την καρδιά πιστεύει κάποιος προς δικαιοσύνη, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρία»·

ΔΥΟ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΦΕΡΝΟΥΝ ΚΟΝΤΑ, ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ

Αυτά τα δύο πράγματα, είναι:

1.       Το στόμα, δηλαδή η λογική, η σκέψη επάνω στην αλήθεια των πραγμάτων, καθώς τα μελετούμε από τις Γραφές.  

2.       Η καρδία, δηλαδή το συναίσθημα επάνω στο πρόσωπο του Ιησού και στη θυσία Του, αν ζήσεις το πάθος του Κυρίου μπροστά στον Πιλάτο, μπροστά στους στρατιώτες και επάνω στον σταυρό, στον Γολγοθά.

Η ΑΠΙΣΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΨΕΜΑ

Όταν ο άνθρωπος δεν πιστεύει στην αλήθεια, αυτό φανερώνει ότι κρύβει μέσα του εμπάθεια και μίσος για τον Θεό.

Και αυτό το κακό συναίσθημα, το κρύβει με ψέμα!

Αυτό συνέβη με τους Ισραηλίτες και σε όλους τους θρησκευόμενους (!) μέχρι σήμερα.

Διαβάζουμε από την επιστολή του Παύλου, την σκληρότητα των Ιουδαίων (!) και τις κατηγορίες που δεχόταν ο Παύλος:

«Επειδή, αν μερικοί Ιουδαίοι δεν πίστεψαν στον Χριστό, τι με τούτο;

«Μήπως η απιστία τους θα καταργήσει την πίστη τού Θεού; Μη γένοιτο· αλλά, ας είναι ο Θεός αληθής, και κάθε άνθρωπος ψεύτης· καθώς είναι γραμμένο: «Για να δικαιωθείς στα λόγια σου, και να νικήσεις όταν κρίνεσαι».

«Και αν η αδικία μας δείχνει τη δικαιοσύνη τού Θεού, τι θα πούμε;

«Μήπως είναι άδικος ο Θεός, που επιφέρει την οργή; (ως άνθρωπος μιλάω).

«Μη γένοιτο· επειδή, πώς θα κρίνει ο Θεός τον κόσμο; Αν, βέβαια, η αλήθεια τού Θεού περίσσευσε για τη δόξα Του, διαμέσου του δικού μου ψέματος, γιατί εγώ κρίνομαι πλέον ως αμαρτωλός;

«Και, (καθώς δυσφημούμαστε, και καθώς μερικοί κηρύττουν ότι λέμε εμείς): Γιατί να μη κάνουμε τα κακά για νάρθουν τα αγαθά; Η κατάκριση των οποίων είναι δίκαιη.

Η ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ, ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Το τέκνο του Θεού, που γνώρισε την αλήθεια μέσα από το πρόσωπο του Ιησού Χριστού, έχει την χαρά του Αγίου Πνεύματος, μέσα σε ένα κόσμο ματαιότητας και ψεύδους.

Όλα γύρω μας, φανερώνουν την ματαιότητα, την υποκρισία και το ψέμα και αυτό μας προκαλεί θλίψη και ίσως κατάθλιψη.

Ο Δαβίδ, προφήτης του Θεού, γράφει:  

Θα περπατάω μπροστά στον Κύριο σε γη ζωντανών ανθρώπων. Πίστεψα, γι' αυτό και μίλησα· εγώ ήμουν υπερβολικά θλιμμένος· μέσα στην έκπληξή μου εγώ είπα: Κάθε άνθρωπος είναι ψεύτης.

Φιλιππησίους 3: 4 Παρόλο που εγώ έχω πεποίθηση και στη σάρκα. Αν κάποιος άλλος νομίζει ότι έχει πεποίθηση στη σάρκα, εγώ περισσότερο·