Αναρτήθηκε από ΝΙΚΟΣ ΧΑΖΑΠΗΣ Δεκεμβρίου 04, 2022

ΙΗΣΟΥΣ, ΤΑ ΛΥΤΡΑ! Η ΛΥΤΡΩΣΗ!

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ,

Ο ΑΜΝΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

(Ιωάννης 1:29)

Την επόμενη μέρα, ο Ιωάννης βλέπει τον Ιησού να έρχεται προς το μέρος του, και λέει: «Να, αυτός είναι ο αμνός του Θεού, που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου».

Αγαπητέ μου | Αγαπητή μου,

Σε αυτή τη σειρά των αναρτήσεων, κάθε Κυριακή, θα περιπατήσουμε μαζί με τον Ιησού στην Γαλιλαία, στην Σαμάρεια και στην Ιουδαία με την βοήθεια της Καινής Διαθήκης.

Σκοπός μας, είναι ο ίδιος με αυτόν που έγραψε ο Ιωάννης, ο θεολόγος στο 4^ο Ευαγγέλιο, στο τέλος:

«Βέβαια έκανε και άλλα πολλά θαύματα ο Ιησούς μπροστά στους μαθητές του,

που δεν είναι γραμμένα στο βιβλίο αυτό.

Κι ο σκοπός γι’ αυτά που έχουν γραφτεί είναι να πιστέψετε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο Γιος του Θεού και πιστεύοντάς το, να έχετε ζωή αιώνια στ’ όνομά του».

ΤΟ ΘΕΜΑ: ΙΗΣΟΥΣ, ΤΑ ΛΥΤΡΑ! Η ΛΥΤΡΩΣΗ!

Καθώς αναζητούμε στις Γραφές το πρόσωπο του Ιησού Χριστού, παράλληλα, έχοντας μελετήσει αρχαίους φιλοσόφους μπορούμε να δούμε την σοφία του Θεού και την δύναμη της θυσίας του Χριστού σαν «αμνός του Θεού» επί του σταυρού, πριν από 2.000 χρόνια στην Ιουδαία.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ

Σας αντιγράφω από την παράγραφο 1383 έως την 1385, σε μετάφραση του Δ. Λυπουρλή:

Αρχή αντιγραφής:

Τί λογής πράγματα κάνουν τους ανθρώπους να ντρέπονται και για ποιά δεν αισθάνονται ντροπή, απέναντι σε ποιά πρόσωπα συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο και ποιά είναι τότε η γενικότερη κατάστασή τους, όλα αυτά θα γίνουν φανερά από όσα θα πούμε παρακάτω.

Ας δεχτούμε λοιπόν ότι η ντροπή είναι εκείνη η λύπη, ή ταραχή η οποία σχετίζεται με τα κακά (παρόντα, παρελθόντα ή μελλοντικά) που θεωρούνται ότι κάνουν τους ανθρώπους να χάνουν την υπόληψή τους, και ότι η αναισχυντία είναι ένα είδος απάθειας και αδιαφορίας για τα ίδια αυτά πράγματα.

Αν λοιπόν η ντροπή είναι αυτό που είπαμε στον ορισμό μας, υποχρεωτικά τη ντροπή την αισθάνεται κανείς για εκείνα τα κακά που θεωρούνται από τον κόσμο άσχημα είτε γι᾽ αυτόν τον ίδιο είτε για τα άτομα για τα οποία αυτός έχει προσωπικό ενδιαφέρον.

Εδώ ανήκουν όλες οι πράξεις που έχουν την αρχή τους σε μια κακία, π.χ. να πετάξει κανείς την ασπίδα του ή να τραπεί σε φυγή (και τα δύο αυτά έχουν την αρχή τους στη δειλία), ή να καταχρασθεί κάτι που του εμπιστεύθηκαν (αυτό δείχνει άδικο άνθρωπο).

Επίσης το να έχει σεξουαλικές σχέσεις με άτομα που δεν πρέπει, ή σε τόπο που δεν πρέπει, ή σε χρόνο που δεν πρέπει (αυτά είναι πράγματα που δείχνουν ακόλαστο άνθρωπο).

Επίσης το να ζητάει να κερδίσει από μικρά και ασήμαντα πράγματα, από πράγματα άσχημα και ποταπά, ή από άτομα απροστάτευτα, από φτωχούς π.χ. ή από πεθαμένους, εξού και η παροιμία «ακόμη και από πτώμα να κερδίσει» (τέτοιες πράξεις έχουν την αρχή τους στην αισχροκέρδεια και τη φιλαργυρία).

Επίσης το να μη βοηθάει σε χρήμα, ενώ μπορεί, ή να βοηθάει λιγότερο από ό,τι μπορεί.

Επίσης το να δέχεται βοήθεια από ανθρώπους λιγότερο εύπορους από τον ίδιο.

Επίσης το να ζητάει δανεικά από κάποιον, όταν αυτός του δίνει την εντύπωση ότι θα του ζητήσει χρήματα· να προλαβαίνει να ζητήσει αυτός χρήματα όταν κάποιος φαίνεται ότι έρχεται να του ζητήσει όσα του χρωστάει· να προλαβαίνει να ζητήσει αυτός όσα του χρωστούνε, όταν οι άλλοι έρχονται να του ζητήσουν χρήματα· να επαινεί κάτι, για να φανεί ότι το ζητάει, και αν δεν το πετύχει, αυτός να επιμένει: όλα αυτά δείχνουν φιλαργυρία.

Το να επαινεί κανείς κάποιους ανθρώπους επί παρουσία τους είναι κολακεία, όπως και το να υπερεπαινεί τα καλά τους και να συγκαλύπτει τα κακά· επίσης το να δείχνει υπερβολική λύπη για τη λύπη κάποιου μπροστά του: όλα, γενικά, αυτού του είδους τα πράγματα δείχνουν κολακεία.

Το να μη μπορεί, επίσης, κανείς να αντέξει τους κόπους που αντέχουν οι πιο ηλικιωμένοι από αυτόν, [1384a] ή αυτοί που ζουν μια τρυφηλή ζωή, ή αυτοί που έχουν σε μεγαλύτερο βαθμό τη δυνατότητα να τους αποφύγουν, ή —γενικά— αυτοί που είναι λιγότερο ικανοί από αυτόν σ᾽ αυτό το πράγμα: όλα αυτά δείχνουν άνθρωπο μαλθακό.

Επίσης το να δέχεται ευεργεσίες από άλλον, και συχνά, και ύστερα να του πετάει στα μούτρα την ευεργεσία που του έκανε: όλα αυτά δείχνουν άνθρωπο μικρό και τιποτένιο.

Επίσης το να μιλάει κανείς συνεχώς για τον εαυτό του και να υπόσχεται μεγαλόστομα τα πάντα και, ακόμη, να παρουσιάζει ως δικά του τα ξένα: όλα αυτά δείχνουν άνθρωπο αλαζόνα.

Παρόμοια, βέβαια, και όλες οι πράξεις, τα σημάδια και τα παρόμοια, που οφείλονται σε κάθε άλλο επιμέρους ελάττωμα του χαρακτήρα: όλα αυτά είναι άσχημα και ντροπιαστικά.

Επιπλέον το να μη μετέχει κανείς στα καλά πράγματα στα οποία μετέχουν όλοι, ή όλοι οι όμοιοί του, ή οι πιο πολλοί τους (με το «όμοιοι» εννοώ τους ομοεθνείς, τους συμπολίτες, τους συνομήλικους, τους συγγενείς, γενικά αυτούς με τους οποίους υπάρχει σχέση ισότητας)· γιατί είναι κιόλας ντροπή το να μη μετέχει κανείς στον ίδιο βαθμό με τους άλλους επί παραδείγματι στη μόρφωση, όπως και σε όλα τα άλλα — όλες, πάντως, αυτές οι ελλείψεις προκαλούν ακόμη μεγαλύτερη ντροπή, αν είναι φανερό ότι έχουν την αρχή τους στον ίδιο· γιατί στην περίπτωση αυτή γίνεται πια σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό φανερό ότι έχουν την αρχή τους σε κάποιο προσωπικό ελάττωμα, αν το ίδιο το άτομο είναι η αιτία για τις παλαιότερες, τις τωρινές και τις μελλοντικές ελλείψεις του.

Νιώθουν επίσης ντροπή όσοι παθαίνουν ή έπαθαν ή πρόκειται να πάθουν κάτι από τα πράγματα που επιφέρουν ατίμωση και όνειδος· τέτοια είναι όσα σχετίζονται είτε με τη διάθεση του κορμιού τους σε κάποιον άλλον είτε με την εξυπηρέτηση αισχρών πράξεων — εδώ ανήκει και ο βιασμός.

Θεληματικές ή αθέλητες οι ακόλαστες πράξεις είναι το ίδιο ντροπιαστικές· εν πάση περιπτώσει, οι πράξεις που γίνονται κάτω από την άσκηση βίας είναι αθέλητες.

Αυτά λοιπόν και άλλα παρόμοια είναι τα πράγματα για τα οποία οι άνθρωποι αισθάνονται ντροπή.

Δεδομένου, τώρα, ότι η ντροπή ξεκινάει από την ιδέα που έχουμε εν σχέσει με την απώλεια της υπόληψής μας, για την απώλεια μάλιστα αυτή καθεαυτή και όχι για τα επακόλουθά της, και δεδομένου ότι κανείς δεν νοιάζεται για τη γνώμη των άλλων καθεαυτή, παρά μόνο εν σχέσει με τους ανθρώπους που την έχουν, κατ’ ανάγκην ντροπή αισθάνεται κανείς μόνο μπροστά στους ανθρώπους που λογαριάζει και σέβεται.

Λογαριάζει λοιπόν και σέβεται αυτούς που τον θαυμάζουν, αυτούς που θαυμάζει και αυτούς που θέλει να τον θαυμάζουν· επίσης αυτούς με τους οποίους αναμετριέται και αυτούς των οποίων δεν περιφρονεί τη γνώμη.

Οι άνθρωποι θέλουν να θαυμάζονται από αυτούς που— και θαυμάζουν αυτούς που έχουν κάποιο από τα αγαθά που εκτιμούν οι άνθρωποι, ή αυτούς από τους οποίους συμβαίνει να χρειάζονται πάρα πολύ κάτι που εκείνοι το έχουν στην κυριότητά τους (αυτή είναι π.χ. η περίπτωση των ερωτευμένων).

Οι άνθρωποι, πάλι, αναμετριούνται με τους ομοίους τους.

Λογαριάζουν, επίσης, και σέβονται τους φρόνιμους ανθρώπους, επειδή αυτοί πετυχαίνουν και λένε την αλήθεια· τέτοιοι είναι οι ηλικιωμένοι και οι μορφωμένοι άνθρωποι.

Αισθάνονται επίσης περισσότερη ντροπή για πράγματα που γίνονται «μπροστά στα μάτια» και «στο φανερό» (εξού και η παροιμία «στα μάτια κατοικεί η ντροπή»)· αυτός είναι ο λόγος που οι άνθρωποι ντρέπονται περισσότερο αυτούς που πρόκειται να είναι συνεχώς παρόντες δίπλα τους [1384b] και αυτούς που έχουν στραμμένα τα μάτια τους επάνω τους: και στις δύο αυτές περιπτώσεις βρίσκεται κανείς κάτω από τα μάτια των άλλων.

Επίσης αυτούς που δεν κατηγορούνται για τα ίδια με αυτούς πράγματα· γιατί είναι φανερό ότι οι γνώμες αυτών των ανθρώπων είναι αντίθετες με τις δικές τους.

Επίσης αυτούς που δεν έχουν καμιά κατανόηση για εκείνους που ολοφάνερα κάνουν σφάλματα· γιατί, καθώς λένε, κανένας δεν θυμώνει με τους άλλους για πράγματα που κάνει και ο ίδιος, άρα είναι φανερό ότι θυμώνει για όσα δεν κάνει ο ίδιος.

Επίσης αυτούς που έχουν την τάση να κουτσομπολεύουν και να κοινολογούν κάτι σε πολύ κόσμο· γιατί ανάμεσα στο να μη διαδίδεις κάτι παντού και στο να μη το θεωρείς σφάλμα δεν υπάρχει καμιά διαφορά.

Την τάση να κουτσομπολεύουν και να κοινολογούν κάτι την έχουν αφενός αυτοί που έχουν υποστεί αδικία (γιατί αυτοί καραδοκούν για μια ευκαιρία να μιλήσουν) και αφετέρου οι κακολόγοι (γιατί, αν οι άνθρωποι αυτοί κακολογούν αυτούς που δεν έσφαλαν, θα κακολογήσουν πολύ περισσότερο αυτούς που έσφαλαν).

Αυτούς, επίσης, που ξοδεύουν όλο τους τον χρόνο στο να παρακολουθούν και να καταγράφουν τα σφάλματα των άλλων· τέτοιοι είναι π.χ. οι χλευαστές και οι κωμωδιογράφοι· γιατί και αυτοί είναι κατά κάποιο τρόπο κακολόγοι και κουτσομπόληδες.

Επίσης αυτούς μπροστά στους οποίους δεν είχαν ποτέ καμιά αποτυχία· γιατί αισθάνονται σαν να έχουν τον θαυμασμό αυτών των ανθρώπων· αυτός είναι και ο λόγος που αισθάνονται ντροπή απέναντι σ᾽ αυτούς που τους ζητούν κάτι για πρώτη φορά, γιατί ποτέ ως εκείνη τη στιγμή δεν είχε τραυματισθεί μπροστά σ᾽ αυτούς τους ανθρώπους η υπόληψή τους· εδώ ανήκουν αυτοί που μόλις πρόσφατα εκδήλωσαν την επιθυμία να γίνουν φίλοι τους (οι άνθρωποι αυτοί πρόλαβαν, βλέπεις, να γνωρίσουν μόνο την καλή τους πλευρά· γι᾽ αυτό και ήταν πολύ πετυχημένη η απάντηση που έδωσε ο Ευριπίδης στους Συρακούσιους), και από τους παλαιούς γνωστούς τους αυτοί που δεν είναι εν γνώσει κάποιου σφάλματός τους.

Οι άνθρωποι όμως δεν ντρέπονται μόνο για τις ίδιες τις ντροπιαστικές πράξεις που μνημονεύσαμε πιο πάνω, αλλά και για ό,τι αποτελεί σχετική ένδειξη· όχι π.χ. μόνο για την εκτέλεση αφροδισιαστικών πράξεων αλλά και για κάθε σχετικό σημάδι.

Ντρέπονται επίσης όχι μόνο όταν κάνουν ντροπιαστικές πράξεις, αλλά και όταν μιλούν γι᾽ αυτές.

Παρόμοια, ντρέπονται όχι μόνο αυτούς που μνημονεύσαμε, αλλά και αυτούς που θα παν να μιλήσουν στους ανθρώπους αυτούς για τα δικά τους σφάλματα, π.χ. τους δούλους και τους φίλους αυτών των ανθρώπων.

Γενικά οι άνθρωποι δεν ντρέπονται ούτε αυτούς που για τη γνώμη τους εν σχέσει με την αλήθεια αδιαφορούν ολότελα (κανένας, πράγματι, δεν ντρέπεται τα παιδιά και τα ζώα) ούτε τα γνωστά και τα άγνωστά τους πρόσωπα για τα ίδια πράγματα: τα γνωστά τους πρόσωπα για πράγματα που θεωρούνται πράγματι ντροπιαστικά, τα άγνωστά τους για πράγματα που θεωρούνται ντροπιαστικά κατά τις ανθρώπινες συμβάσεις.

Οι άνθρωποι, τώρα, θα έλεγα ότι αισθάνονται ντροπή, αν βρίσκονται στην ακόλουθη, γενικά, κατάσταση:

Πρώτα - πρώτα αν κάποιοι συμβαίνει να έχουν μαζί τους τη σχέση που λέγαμε πως έχουν οι ίδιοι με εκείνους μπροστά στους οποίους αισθάνονται ντροπή.

Τέτοιοι λέγαμε πως είναι αυτοί τους οποίους οι ίδιοι θαυμάζουν, αυτοί των οποίων έχουν τον θαυμασμό, αυτοί των οποίων επιθυμούν να έχουν τον θαυμασμό, ή αυτοί από τους οποίους χρειάζονται κάποια εξυπηρέτηση, που όμως δεν πρόκειται να την εξασφαλίσουν αν χάσουν το καλό όνομα που έχουν σ᾽ αυτούς τους ανθρώπους, και αυτό είτε γιατί οι άνθρωποι αυτοί τους βλέπουν με τα ίδια τους τα μάτια (τέτοιο ακριβώς ήταν το περιεχόμενο της δημηγορίας του Κυδία για την κληρουχία στη Σάμο: ο Κυδίας ζήτησε από τους Αθηναίους να σκεφτούν ότι όλοι οι Έλληνες στέκονταν γύρω τους, όχι μόνο για να ακούσουν —κάποια στιγμή—, αλλά και για να δουν τώρα, με τα ίδια τους τα μάτια, ποιά θα ήταν η ψήφος τους για το θέμα), είτε γιατί οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται κοντά τους, είτε γιατί κάποια στιγμή θα έχουν όλες τις σχετικές πληροφορίες.

Αυτός είναι και ο λόγος που σε μια στιγμή κακοτυχίας οι άνθρωποι [1385a] δεν θέλουν να τους δουν αυτοί που ήταν κάποτε ανταγωνιστές τους· γιατί οι ανταγωνιστές είναι θαυμαστές.

Επίσης όταν έχουν στην προσωπική τους ιστορία πράξεις ή πράγματα που φέρνουν ντροπή, είτε δικά τους είτε των προγόνων τους είτε κάποιων άλλων με τους οποίους τους συνδέει κάποια συγγένεια.

Και γενικά εν σχέσει με αυτούς εξαιτίας των οποίων αισθάνονται ντροπή οι ίδιοι· εδώ ανήκουν αυτοί τους οποίους μνημονεύσαμε και αυτοί οι οποίοι τους έχουν ως σημείο αναφοράς: αφενός αυτοί των οποίων υπήρξαν δάσκαλοι ή σύμβουλοι και αφετέρου κάποιοι άλλοι, όμοιοί τους, με τους οποίους οι ίδιοι αναμετριούνται· ο λόγος είναι ότι η ντροπή που αισθάνονται εξαιτίας αυτών των ανθρώπων τούς υποχρεώνει να κάνουν ή να μην κάνουν ένα πλήθος από πράγματα.

Η ντροπή που αισθάνονται οι άνθρωποι γίνεται μεγαλύτερη αν πρόκειται να στραφούν επάνω τους τα βλέμματα των άλλων και να εμφανισθούν δημόσια με πρόσωπα τα οποία γνωρίζουν τις επονείδιστες πράξεις τους.

Γι᾽ αυτό και ο Αντιφώντας ο ποιητής, τη στιγμή που, κατά διαταγή του Διονύσιου, επρόκειτο να μαστιγωθεί μέχρι θανάτου, μόλις είδε τους συγκαταδίκους του να σκεπάζουν το πρόσωπό τους καθώς περνούσαν από τις πύλες της πόλης, τους είπε: «Γιατί σκεπάζετε το πρόσωπό σας ; Φαντάζεστε πως θα σας ξαναδεί και αύριο κανείς από αυτούς τους ανθρώπους;»

Τέλος αντιγραφής.

Η ΔΙΔΑΧΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Αγαπητοί μου η διδαχή του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού ξεχωρίζει από κάθε φιλοσοφικό κείμενο αξιόλογων αρχαίων Ελλήνων.

Το ζητούμενο είναι τα λύτρα! | η λύτρωση!

Ποιός θα πληρώσει τα λύτρα για την λύτρωση της ψυχής από πάθη και αδυναμίες;

Και όταν ο άνθρωπος μεγαλώνοντας έχει βάρη | χρέη αμαρτιών στην ψυχή του, ποιός θα τον λυτρώσει;

Δείτε τις μεγάλες διαφορές (!) που το Ευαγγέλιο του Χριστού παρουσιάζει μόνον πλεονεκτήματα:

1. Η διδαχή του Χριστού, όπως την κατέγραψαν οι 4 Ευαγγελιστές, είναι συντομότατη και πάντα επί του θέματος (!) που εστιάζει χωρίς να κουράζει.

2. Για όλα τα κακά συναισθήματα που βασανίζουν την ψυχή του ανθρώπου (ντροπή, αισχύνη, βιασμός ψυχής) ο Κύριος Ιησούς έχει ένα λόγο ελευθερίας που στηρίζεται στην πίστη της σωτηρίας και αιώνιας ζωής που εξασφάλισε ο Χριστός με την σταυρική θυσία.

3. Ο λόγος του Θεού καταδικάζει πράξεις, όπως: κουτσομπολιό, ακολασία, αλαζονεία, κολακεία, φιλαργυρία.

4. Όμως ο Χριστός δεν καταδικάζει τον αμαρτωλό άνθρωπο αλλά του δίνει την ευκαιρία να γνωρίσει την αλήθεια ώστε η αλήθεια να τον ελευθερώσει από τα δεσμά της αμαρτίας και της ανομίας.

5. Η συστηματική μελέτη της Καινής Διαθήκης ανοίγει τους πνευματικούς οφθαλμούς ώστε ο άνθρωπος να γνωρίσει την δύναμη και το κράτος της χάριτος του Θεού και Πατέρα.

6. Δηλαδή, να γνωρίσει ο άνθρωπος:

a. Την αιώνια ελπίδα της προσκλήσεως του Θεού.

b. Τον πλούτο της δόξης της κληρονομίας του Θεού.

c. Το υπερβάλλον μέγεθος της δυνάμεως του Θεού προς τον πιστεύοντα.

Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ναι, το Ευαγγέλιο του Χριστού αξίζει την καθημερινή μελέτη και περίσκεψη (!) ώστε η ψυχή σου να οικοδομείται πάνω στα υγιή θεμέλια των Γραφών, αφού όλο το Ευαγγέλιο είναι στηριγμένο πάνω στις Γραφές και τον προφητικό λόγο (!) από την γέννηση του Αδάμ και της Εύας και εδώ στις ημέρες μας.

ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ

Αγαπητέ μου εύχομαι να αγαπήσεις πρώτα τον Ιησού, τον Υιό του Θεού, Θεό αληθινό (!) σαν πρόσωπο (συναισθηματικά) και κατόπιν να μελετάς και να φυλάς τον λόγο Του, μέσα στην καρδιά σου σφιχτά.