ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΠΤΩΧΟΥΣ!

Παροιμίες 14: 20

Ο φτωχός μισείται και από τον πλησίον του· ενώ οι φίλοι τού πλουσίου είναι πολλοί. Εκείνος που καταφρονεί τον πλησίον του, αμαρτάνει· ενώ αυτός που ελεεί τους φτωχούς, είναι μακάριος.

Ο πτωχός άνθρωπος του Θεού

Ο πένης πιστός

Ο άνεργος αδελφός

Κανείς δεν φαντάζεται όταν ένας άνθρωπος του Θεού, πιστός, έλθει σε πτώχεια και ιδιαίτερα, όταν έχει οικογένεια μεγάλη πώς τα καταφέρνει και ζει.

Όμως και η πτώχεια, όπως και ο πλούτος (!) είναι μια δοκιμασία για τον άνθρωπο μέχρι καιρού.

Κάθε δοκιμασία από τον Θεό, ή πειρασμός από τον εχθρό είναι σκληρή και για ένα σύντομο χρονικό διάστημα.

Όμως καλό είναι στον άνθρωπο να προσεύχεται κατάλληλα:

Δείτε την προσευχή στον Θεόν, από το βιβλίο των Παροιμιών:

Δύο πράγματα ζητάω από σένα·

μη μου τα αρνηθείς πριν πεθάνω·

ματαιότητα και αναληθή λόγο απομάκρυνε από μένα·

φτώχεια και πλούτο μη μου δώσεις·

να με τρέφεις με αυτάρκη τροφή·

Μήπως χορτάσω, και σε αρνηθώ, και πω: Ποιος είναι ο Κύριος;

Ή, μήπως, καθώς βρεθώ φτωχός, κλέψω, και πάρω επιπόλαια το όνομα του Θεού μου.

Ας το δούμε μαζί:

1.      Η Φτώχεια και ο πλούτος είναι μεγάλοι πειρασμοί.

2.      Όταν χορταίνει ο άνθρωπος, ξεχνά τον Θεό και τον Λόγο Του.

3.      Όταν πεινάσει ο άνθρωπος, θα κλέψει για να φάει.

4.       Δεν ξεχνάμε να ευχαριστήσουμε τον Θεό κάθε φορά (!) που έχουμε κάτι, να βάλουμε στο στόμα μας.

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΦΤΩΧΟΥ

Ο πτωχός άνθρωπος και πιστός στον Χριστό, είναι ένας παράξενος άνθρωπος για τους άλλους ανθρώπους.

Δείτε τι λέγει η Γραφή:

Ο φτωχός μισείται και από τον πλησίον του·

ενώ οι φίλοι τού πλουσίου είναι πολλοί.

Εκείνος που καταφρονεί τον πλησίον του, αμαρτάνει·

ενώ αυτός που ελεεί τους φτωχούς, είναι μακάριος.

Τον φτωχό τον μισούν όλοι οι αδελφοί του·

πόσο μάλλον θα τον αποφύγουν οι φίλοι του;

Αυτός ακολουθεί φωνάζοντας·

εκείνοι, όμως, δεν απαντούν.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Η ΜΕΡΙΜΝΑ ΤΩΝ ΠΤΩΧΩΝ

Στην πρώτη αποστολική Εκκλησία του Χριστού, στα Ιεροσόλυμα, έχουμε ένα περιστατικό που φανερώνει την μέριμνα για τους πτωχούς πιστούς αδελφούς.

Μάλιστα φανερώνεται η πρόνοια και η προστασία του Θεού προς τους αδελφούς (!) αφού μια πείνα για να δημιουργηθεί και να λυθεί χρειάζεται χρόνια.

Και ο Θεός δια Πνεύματος Αγίου, μίλησε στην Εκκλησία της Αντιόχειας, μια εκκλησία μικρή μεν αλλά οικονομικά εύρωστη.

Διαβάζουμε από τις Πράξεις των Αποστόλων:

Και κατά τις ημέρες εκείνες προφήτες κατέβηκαν από τα Ιεροσόλυμα στην Αντιόχεια.

Και καθώς σηκώθηκε ένας απ' αυτούς, με το όνομα Άγαβος, φανέρωσε διαμέσου τού Πνεύματος ότι επρόκειτο να γίνει μεγάλη πείνα σε ολόκληρη την οικουμένη·

η οποία και έγινε επί εποχής τού Καίσαρα Κλαυδίου.

Γι' αυτό, οι μαθητές αποφάσισαν κάθε ένας απ' αυτούς, κατά τη δική του κατάσταση, να στείλουν βοήθεια στους αδελφούς που κατοικούσαν στην Ιουδαία·

πράγμα που έκαναν, στέλνοντάς την προς τους πρεσβύτερους, διαμέσου τού Βαρνάβα και του Σαύλου.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ

Ο απόστολος Παύλος, αναφερόμενος στην επαφή του, με τους αποστόλους του Κυρίου Ιησού, γράφει:

και αφού γνώρισαν τη χάρη που δόθηκε σε μένα, ο Ιάκωβος και ο Κηφάς και ο Ιωάννης, που θεωρούνται ότι είναι στύλοι, έδωσαν το δεξί τους χέρι σε μένα και στον Βαρνάβα σε ένδειξη συμμετοχής, για να πάμε, εμείς μεν στα έθνη, αυτοί δε σ' αυτούς που είχαν κάνει την περιτομή·

μας παρήγγειλαν μονάχα να θυμόμαστε τους φτωχούς·

το οποίο και επιμελήθηκα με ζήλο, τούτο το πράγμα να το κάνω.

Γράφοντας προς τους Ρωμαίους περί το 58 μ. Χ. ο Παύλος λέγει:

Τώρα, όμως, πηγαίνω στην Ιερουσαλήμ, εκπληρώνοντας τη διακονία στους αγίους·

επειδή, η Μακεδονία και η Αχαϊα ευαρεστήθηκαν να κάνουν κάποια βοήθεια στους φτωχούς ανάμεσα στους αγίους που βρίσκονται στην Ιερουσαλήμ.

Ευαρεστήθηκαν, πραγματικά, και είναι οφειλέτες τους·

επειδή, αν τα έθνη έγιναν κοινωνοί τους στα πνευματικά, χρωστούν να τους υπηρετήσουν και στα υλικά.

Γράφοντας προς τους Κορινθίους περί το 55 μ. Χ. ο Παύλος λέγει:

Σχετικά δε με τη συνεισφορά, για τις ανάγκες των αγίων, όπως διέταξα στις εκκλησίες της Γαλατίας, έτσι να κάνετε κι εσείς.

Κατά την πρώτη ημέρα της εβδομάδας, κάθε ένας από σας, ας εναποθέτει κατά μέρος, θησαυρίζοντας ό,τι αν ευπορεί·

ώστε, όταν έρθω, να μη συγκεντρώνονται τότε συνεισφορές.

Ας το δούμε μαζί:

1.      Οι πτωχοί είναι η πρώτη μέριμνα της Εκκλησίας.

2.      Η διαχείριση των χρημάτων από τις συνεισφορές, είναι μια μεγάλη διακονία προς τους αγίους της Εκκλησίας.

3.      Τα χρήματα δεν ανήκουν σε Ποιμένες ή πρεσβυτέρους, αλλά στις ανάγκες που αξιολογούνται.

4.      Οι ανάγκες είναι πρώτον οι πτωχοί.

5.      Κατόπιν, οι πτωχοί άλλων αδελφών εκκλησιών.

6.      Τέλος, στην σειρά, είναι η άνεση και η διακόσμηση.

7.      Το ταμείο της Εκκλησίας είναι ένα και μοναδικό.

8.      Οι ανάγκες είναι πολλές και ιδιαίτερες.

9.      Η σοφία και η σύνεση βοηθούν στην διαχείριση του δύσκολου αυτού έργου.   

Αμήν.

Παροιμίες 19: 7

Τον φτωχό τον μισούν όλοι οι αδελφοί του· πόσο μάλλον θα τον αποφύγουν οι φίλοι του; Αυτός ακολουθεί φωνάζοντας· εκείνοι, όμως, δεν απαντούν.