ΠΡΟΣ ΕΜΑΣ ΤΑ ΛΕΣ, ΚΥΡΙΕ; - ΜΕΡΟΣ 2

Λουκάς 12: 1

Εντωμεταξύ, αφού συγκεντρώθηκαν οι μυριάδες τού πλήθους, σε σημείο που να καταπατούν ο ένας τον άλλον, άρχισε να λέει στους μαθητές του: Πρώτον, προσέχετε στον εαυτό σας από τη ζύμη των Φαρισαίων, που είναι η υποκρισία.

Υπηρέτες του Θεού.

Δούλοι του Ιησού Χριστού.

Οικονόμοι της χάριτος του Θεού.

Ο Ευαγγελιστής Λουκάς, αποτυπώνει κάτι μοναδικό στο Ευαγγέλιο του και ιδιαίτερα, στο κεφάλαιο 12.

Ο δε Πέτρος, λίγο αργότερα, διερωτήθηκε και ρώτησε τον Κύριο, λέγοντας: «Προς εμάς τα λες Κύριε, ή και προς πάντες;

Και ο Κύριος τον διαβεβαίωσε ότι αφορούν όλους τους οικονόμους, που ο Κύριος Ιησούς καθιστά επί των υπηρετών Αυτού, δια να δίδουν την διορισμένη τροφή!

Και αυτοί, είναι οι υπηρέτες του Λόγου, πρεσβύτεροι και ποιμένες.

Σήμερα θα δούμε την δεύτερη συνέχεια, από το εδάφιο 4:

Διαβάζουμε από το Ευαγγέλιο του Λουκά:

Και σε σας τους φίλους μου λέω:

Μη φοβηθείτε από εκείνους που φονεύουν το σώμα, και ύστερα απ' αυτά μη μπορώντας να πράξουν κάτι περισσότερο.

Αλλά, θα σας δείξω ποιον να φοβηθείτε:

Φοβηθείτε εκείνον που, αφού θανατώσει, έχει εξουσία να ρίξει στη γέεννα·

ναι, σας λέω, αυτόν να φοβηθείτε.

Δεν πουλιούνται πέντε σπουργίτια για δύο ασσάρια;

Και ένα απ' αυτά δεν είναι λησμονημένο μπροστά στον Θεό·

αλλά, και οι τρίχες του κεφαλιού σας είναι όλες αριθμημένες.

Μη φοβάστε, λοιπόν·

από πολλά σπουργίτια διαφέρετε.

Ο Κύριος Ιησούς απευθυνόμενος προς τους μαθητές Του, τους αποστόλους, δίνει έμφαση στον φόβο των ανθρώπων που έχουν την επίγειο εξουσία, αλλά εμποδίζουν τον λόγο του Θεού και την διάδοση του Ευαγγελίου.

Ας το δούμε μαζί:

1.       Οι μαθητές, με διακονία (απόστολοι, ευαγγελιστές, προφήτες, ποιμένες, δάσκαλοι), είναι φίλοι του Ιησού Χριστού.

2.       Σαν άνθρωποι (!) έχουν φόβο στην καρδιά για κάθε εμπόδιο ανθρώπινο, που σταματά την διάδοση του λόγου του Θεού.

3.       Και ο Κύριος Ιησούς, διδάσκει τους εργάτες ποιος είναι ο αληθινός φόβος, την αλήθεια.

4.       Οι εχθροί του Ευαγγελίου (!) μπορούν μόνον, να φονεύσουν το σώμα του ανθρώπου του Θεού.

5.       Δεν έχουν άλλη εξουσία, επάνω στον άνθρωπο.

6.       Ο αληθινός Φόβος του Θεού, είναι διότι Εκείνος έχει την εξουσία να θανατώσει.

7.       Και κατόπιν (!) να απολέσει για πάντα, στην καταδίκη της αιώνιας κόλασης.   

8.       Ο Θεός, ο ουράνιος Πατέρας βλέπει και μετρά τα πάντα, ακόμη και τα πολύ μικρά πουλιά.

9.       Ο ουράνιος Πατέρας βλέπει και μετρά ακόμη (!) και πόσες είναι οι τρίχες της κεφαλής των δούλων Του, των εργατών Του.

 

ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ

Ο Θεός προνόησε για την αδυναμία των δούλων του, να φοβούνται.

Ο τρόπος αντιμετώπισης που έδωσε ο Θεός, είναι δια των σημείων.

Διαβάζουμε από τον προφήτη Ησαΐα όταν τον έστειλε ο Θεός προς τον βασιλιά του Ιούδα, τον Άχαζ.

Τότε, ο Κύριος είπε στον Ησαϊα:

Βγες τώρα έξω σε συνάντηση του Άχαζ, εσύ και ο Σεάρ-ιασούβ, ο γιος σου, στην άκρη του υδραγωγού τής άνω κολυμβητικής λίμνης, προς τον μεγάλο δρόμο τού χωραφιού τού γναφέα·

και πες του: Πρόσεχε να μένεις ήσυχος·

να μη φοβηθείς ούτε να μικροψυχήσεις από τις δύο ουρές αυτών των δαυλών που καπνίζουν, για τον άγριο θυμό τού Ρεσίν και της Συρίας, και του γιου τού Ρεμαλία.

Επειδή, η Συρία, ο Εφραϊμ, και ο γιος τού Ρεμαλία, βουλεύθηκαν κακή βουλή εναντίον σου, λέγοντας:

Ας ανέβουμε εναντίον τού Ιούδα, και ας τον στενοχωρήσουμε, και ας τον μοιραστούμε στον εαυτό μας, και ας βάλουμε έναν βασιλιά ανάμεσά του, τον γιο τού Ταβεήλ·

έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός: Αυτό δεν θα σταθεί ούτε θα γίνει.

Επειδή, το κεφάλι τής Συρίας είναι η Δαμασκός, και το κεφάλι τής Δαμασκού ο Ρεσίν· και σε 65 χρόνια ο Εφραϊμ θα συντριφτεί, ώστε να μη είναι λαός.

Και το κεφάλι τού Εφραϊμ είναι η Σαμάρεια, και το κεφάλι τής Σαμάρειας ο γιος τού Ρεμαλία. Αν δεν πιστεύετε, σίγουρα δεν θα στερεωθείτε.

Και ο Κύριος μίλησε ακόμα στον Άχαζ, λέγοντας:

Ζήτησε ένα σημάδι από τον Κύριο τον Θεό σου· ζήτησέ το είτε στο βάθος είτε στο ύψος άνω.

Ο Άχαζ, όμως, είπε: Δεν θα ζητήσω ούτε θα πειράξω τον Κύριο.

Και ο Ησαϊας είπε: Μικρό πράγμα είναι για σας να βαρύνετε ανθρώπους, και θα βαρύνετε ακόμα και τον Θεό μου;

Γι' αυτό, ο ίδιος ο Κύριος θα σας δώσει ένα σημάδι· 

Δέστε, η παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει γιο, και το όνομά του θα αποκληθεί Εμμανουήλ.

Θα φάει βούτυρο και μέλι, μέχρις ότου μάθει να απορρίπτει το κακό, και να διαλέγει το αγαθό.

Επειδή, πριν το παιδί μάθει να απορρίπτει το κακό, και να διαλέγει το αγαθό, η γη, που αποστρέφεσαι, θα εγκαταλειφθεί από τους δύο βασιλιάδες της.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ

Ο απόστολος Παύλος, σαν εκλεγμένος δούλος και απόστολος του Ιησού Χριστού όταν αποθαρρυνόταν, ζητούσε την επέμβαση του Θεού δια των σημείων.

Διαβάζουμε από την προς Ρωμαίους επιστολή, του Παύλου:

Όμως, σας έγραψα, αδελφοί, με κάπως περισσότερη τόλμη, ως υπενθύμηση σε σας, για τη χάρη που δόθηκε σε μένα από τον Θεό, στο να είμαι υπηρέτης τού Ιησού Χριστού προς τα έθνη, ιερουργώντας το ευαγγέλιο του Θεού, ώστε η προσφορά των εθνών να γίνει ευπρόσδεκτη, αγιασμένη διαμέσου τού Αγίου Πνεύματος.

Έχω, λοιπόν, καύχηση στον Ιησού Χριστό για όσα έχουν σχέση με τον Θεό.

Επειδή, δεν θα τολμήσω να πω κάτι από εκείνα που ο Χριστός δεν έκανε διαμέσου εμού, για υπακοή των εθνών, με λόγο και έργο, με δύναμη σε σημεία και τέρατα, με δύναμη του Πνεύματος του Θεού·

ώστε, από την Ιερουσαλήμ και γύρω, μέχρι την Ιλλυρία, εκπλήρωσα το κήρυγμα του ευαγγελίου τού Χριστού.

Μάλιστα, φιλοτιμήθηκα έτσι να κηρύττω το ευαγγέλιο, όχι όπου ονομάστηκε ο Χριστός, για να μη οικοδομώ επάνω σε ξένο θεμέλιο·

αλλά, όπως είναι γραμμένο:

 «Εκείνοι προς τους οποίους δεν αναγγέλθηκε γι' αυτόν, θα δουν·

και εκείνοι που δεν άκουσαν, θα καταλάβουν».

Ας το δούμε μαζί:

1.       Ο Παύλος γνώριζε ότι ήταν εκλεγμένος στην απόλυτη διατεταγμένη υπηρεσία του Κυρίου Ιησού, δια της χάριτος του Θεού.

2.       Η καύχηση του, η χαρά του ήταν ο Χριστός και μόνον.  

3.       Πάντα αναφερόταν στην υπακοή των εθνών.

4.       Με λόγο Θεού.

5.       Με έργο και καρπό δια Πνεύματος Αγίου.

6.       Με σημεία, στο όνομα του Ιησού Χριστού!

7.       Με τεράστια, την σωτηρία ψυχών και ίδρυση εκκλησιών, σε όλη την Ασία και Ελλάδα!

Στο επόμενο άρθρο, θα δούμε την συνέχεια της διδαχής του Κυρίου Ιησού, προς τους αποστόλους και φίλους Του.