ΔΟΥΛΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ; Η ΔΟΥΛΟΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ;

Προς Ρωμαίους 6: 22 Αλλά τώρα ελευθερωθέντες από της αμαρτίας και δουλωθέντες εις τον Θεόν, έχετε τον καρπόν σας εις αγιασμόν, το δε τέλος ζωήν αιώνιον.

Η έκφραση «δούλος» είναι κάτι που ενοχλεί. Κάθε άνθρωπος θέλει, αλλά και νομίζει ότι είναι ελεύθερος. Ιδιαίτερα οι νέοι που κάνουν τα όνειρα των και βάζουν στόχους για την ζωή των, με βάση τις παραστάσεις γύρω τους. Και έτσι έχουμε στην ιστορία επαναστάσεις από ανθρώπους που σφράγισαν τον κόσμο με το όνομα τους. Τον σφράγισαν με αιματοχυσίες, επαναστάσεις, πολέμους, καθεστώτα, κλπ. Η πραγματικότητα όμως ποια είναι; Είμαστε όλοι δούλοι; Ποιοι είναι οι κύριοι; Πώς ξεφεύγουμε από την αιχμαλωσία;

Δούλος της αμαρτίας;

Είναι αλήθεια ότι ο άνθρωπος γεννιέται σαν δούλος σε ένα περιβάλλον πολύ δυνατό που είναι η αμαρτία και η παράβαση. Μεγαλώνει και δεν εννοεί ότι είναι δούλος μέσα σε ένα στρατόπεδο που περιβάλλεται από ισχυρούς φράκτες που ούτε και τους βλέπει. Έχει πνευματική αορασία. Ένα πέπλο σκότους μονίμως υφίσταται και δεν μπορεί να διακρίνει ότι είναι δούλος των παθών του, του χαρακτήρα του και του σατανά. Κάνει ένα αγώνα να γίνει καλός άνθρωπος όπως ακούει στο σχολείο, αλλά γίνεται χειρότερος κάθε μέρα που περνά. Ίσως κατά τον κόσμο θεωρηθεί ότι είναι ένας καλός νέος, καλός άνθρωπος αλλά μόνον αυτός γνωρίζει τα βάθη των παθών του που δεν μπορεί να χαλιναγωγήσει. Περνά ο χρόνος, κατακτά εδάφη στη ζωή του, κάνει οικογένεια και μετά από λίγα χρόνια σκάει η βόμβα των παθών, που δεν μπορεί να κρύψει και καταστρέφει την οικογένεια του, τη ζωή του, το μέλλον του. Κάποια στιγμή ανακαλύπτει ότι είναι δέσμιος και αρχίζει να το ομολογεί σε γιατρούς, σε επιστήμονες αλλά χωρίς ουσιαστική βοήθεια. Από εκεί και πέρα το τι θα πράξει είναι αβέβαιο, καθώς μπορεί να στραφεί σε ένα από τα πολλά μονοπάτια της απώλειας και της καταστροφής. Όλα αυτά διότι δεν εννοεί ότι τα δεσμά και ο ζυγός της δουλείας είναι πολύ δυνατά και δεν μπορεί να ξεφύγει από την αμαρτία όσο και αν προσπαθήσει. Μάλιστα η δύναμη της αμαρτίας είναι ο νόμος του Θεού, που έχει διδαχτεί από μικρή ηλικία. Ποιός άραγε θα τον βοηθήσει; Μόνον ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός! Πώς; Όταν τον ζητήσει με μια κραυγή: Χριστέ μου σώσε με, χάνομαι!      

     

Δούλος του Θεού;

Όταν ο άνθρωπος ελευθερωθεί από την δουλεία της αμαρτίας και μόνον τότε, αρχίζει να βλέπει καθαρά ότι το πέπλο του σκότους, της άγνοιας αρχίζει να υποχωρεί. Αρχίζει να ζει και να αναπνέει την ελευθερία του πνεύματος και της ψυχής του. Για πρώτη φορά βλέπει γύρω του την δημιουργία, την ομορφιά του φυσικού κόσμου και θαυμάζει τον δημιουργό Θεό. Αρχίζει να διακρίνει τους ήχους των πουλιών και ευχαριστεί τον Ιησού Χριστό που τον έσωσε. Τότε υποβάλλει τον εαυτό του στην μαθητεία του Ιησού. Θέλει να μάθει τα πάντα από τον λόγο Του. Έστω και αν πέρασαν τα χρόνια του, αυτός μελετά νύχτα – ημέρα της Γραφές.  Μελετώντας παίρνει πολλές απαντήσεις σε ερωτήματα που είχε πάντα και κανείς δεν βρέθηκε να δώσει πειστικές απαντήσεις, όσα χρόνια ζει. Και αποφασίζει να γίνει ένας δούλος Χριστού, όπως οι άγιοι της καινής Διαθήκης και να ζήσει και να περιπατήσει ακολουθώντας τον καλό ποιμένα του βήμα – βήμα. Από εδώ και πέρα γίνεται ένας  δούλος της δικαιοσύνης, δούλος και υπηρέτης Θεού. 

Διαβάζοντας από τις Πράξεις των Αποστόλων τα κεφάλαια 13 και 14, βλέπουμε πώς ο Θεός χρησιμοποιεί τους δούλους Του, τον Παύλο και τον Βαρνάβα. Μας κάνει εντύπωση ότι το σχέδιο του Θεού για την εξάπλωση του Ευαγγελίου βρίσκει τους πρωταγωνιστές, τους δούλους εκείνους που θα υπηρετήσουν χωρίς προσωπικά συμφέροντα, ή οφέλη, αλλά με πιστότητα και πάντα διαθέσιμοι στον Ιησού με προσωπική αποκάλυψη: «Σε έθεσα φως των εθνών, δια να είσαι προς σωτηρίαν έως εσχάτου της γης». Αμήν.   

Δανιήλ 6: 20 Και ότε ήλθεν εις τον λάκκον, εφώνησε μετά φωνής κλαυθμηράς προς τον Δανιήλ· και ελάλησεν ο βασιλεύς και είπε προς τον Δανιήλ, Δανιήλ, δούλε του Θεού του ζώντος, ο Θεός σου, τον οποίον συ λατρεύεις ακαταπαύστως, ηδυνήθη να σε ελευθερώση εκ των λεόντων;